همهی ما آگاهیم که معمار شدن مستلزم پرشی است به سوی ناشناخته[ها]. هیچ کتابی نمیتواند شما را به کمال برای این امر آماده کند. برای ظهور در مقام معمار، ناگزیر لازم است که مسیرتان را به سوی حوزههای ناآشنا هدایت کنید: فرهنگ، سیاست، صنعت ساخت، نهادهای قانونی، استفاده کنندگان، تکنولوژیهای در حال ظهور، مهندس مشاور، تصمیم گیرندگان، اجتماعات مختلف، این فهرست بیانتهاست... و برای یک زن، حوزهی ناآشنای دیگری هم هست، چرا که او در سیستمی مشغول به کار است که چندان برای او مهیا نشده است.ادامه متن
جامعه معماری
مترجم: ساناز تولائیان| دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری، دانشگاه هنر اصفهان. ایوان بان، محبوبترین عکاس معماری روی زمین است. با... ادامه متن
«افسوس من نمیتواند چارهساز تمام دگرگونیهایی باشد که ساختوساز این شهر را در برگرفته است، بله من خیلی به معماری ژاپن حسودیام میشود، در آنجا معماری سنتی را در چارچوب یافتههای جدید اجرا میکنند.» ما نمیخواهیم برگردیم به دو هزار سال پیش و آن تمدن را زنده کنیم، بله! باید با تمدن روز پیش برویم اما با تکیهبر عادات و فرهنگ خودمان، من میتوانم مثل یک خارجی زندگی و رفتار کنم؟ هیچوقت! ساختوساز و گسترش و… این شهر نیاز به ضوابط علمی و قانونمند دارد. ادامه متن
در سه سال گذشته به دلیل تحریمهای ظالمانهی هستهای و پیروی نهاد حامی «جشنوارهی جهانی معماری»، معماران ایرانی از حضور... ادامه متن
فضل الرحمان خان در سال 1929 در مرکز بنگلادش در جایی که امروزه داکا[6] مینامند به دنیا آمد، ولی آن موقع هند بریتانیا نام داشت. او پس از اتمام تحصیلاتش در رشتهی مهندسی عمران، در سال 1952 بورسی تحصیلی برای سفر به امریکا دریافت کرد و در دانشگاه ایلینوی[7] در شیکاگو به ادامه تحصیل پرداخت.
موفقیت بزرگ فضل الرحمان خان طرح جدیدی بود که در آن، ساختمان بر یک هسته مرکزی فولادی تکیه نمیکرد بلکه قاب خارجی ساختمان ایستایی آن را حفظ میکرد. چند دسته لولهی عمودی این قاب را تشکیل میدادند که استحکام شگفتانگیزی را ایجاد میکردند و ساختمان را در مقابل بادهای بسیار تند و زلزله محافظت میکردند. این طرح همچنین فضای بیشتری درون ساختمان در اختیار میگذاشت.
ادامه متن
آیا تاکنون به این موضوع اندیشیدهاید که ضعف عملکردی ساختمانهای ما تا چه حد به این دلیل است که زنان آن را طراحی نمیکنند؟ آیا تأسفبار نیست که در جهان تنها درصدِ کمی از زنان در طراحیِ محیطی که خودشان در آن زندگی میکنند، دخیل هستند؟ متخصصان حوزهی جنسیت ادعا میکنند که اگر زنان بیشتری طراح بودند، میتوانستند شیوهی کارکرد، شمایل و حسِ شهرهای ما را تغییر دهند؛ نه بهخاطرِ جنسیتشان، بلکه بهخاطر دادهی بیشتری از نظر هوشِ خلاقِ انسانی که آنها به شیوهی طراحی شهرهای ما و حل مشکلاتمان اضافه میکنند. ادامه متن
مترجم: زهرا بادامچی| دانشجوی مطالعات معماری ایران. دانشگاه تهران. این پروژه، نوسازی انبار آجری ساخته شده در سال... ادامه متن
ایوان بان، عکاسِ معماری، در نوع خود بیهمتاست. عکاسیِ معماری سنتاً بر این مسیر استوار بوده که آثار معماری را... ادامه متن
نویسنده: علیرضا تغابنی/ معمار در نخستین سخنرانی همایش «نقش مسابقات در پیشبرد معماری» که در زمستان سال ۱۳۹۱ توسط فصلنامهی... ادامه متن
در دههی گذشته، طیفی از اعمال مشارکتی و کنشگرانه، در مقام وارث خودخواندهی پروژهی اجتماعی معماری، ظهور کرده است. اغلب این ابتکارها، از کمکهای «معماری برای بشریت» در مناطق فقیر و بلازده گرفته تا مداخلات موقت شهری، از تعاریف معمول معماری فراتر میروند. چنین اعمالی با برتریدادن به کنشگری، بیتکلفی و دگربودگی در مقابل قسمی فرهنگ مسلط معماری، که شامل فرمالسیم مبتذل و دلمشغولیهای سلبریتیوار است، طراحی را از ور رفتن با فرم و مصالح به پرورش روالها و خلق الگوهای مشارکت گسترش میدهد. بهرغم استعداد این فعالیتها برای ایجاد تغییر، بسیاری از منتقدان هنوز دربارهی نتایج نهایی و تبعات این ابتکارها به دیدهی شک مینگرند. ادامه متن
شهرت می نیز مسیری همچون هانس مایر و آندره لورسا[17] پیمود. در تاریخ معماری مدرن از نام می ذکر چندانی نمیرود. اینکه او هنگامی که به شوروی رفت دیگر معماران آلمانی مشغول تقویت زبان انگلیسی خود بودند، تنها دلیل این امر نیست. می معماری حرفهای بود که وقتی با مشکل تدارک مسکن برای مردم کشور مواجه شد، نقش خود را نه در پروردن پیشنمونههایی برای تولید انبوه که در ساختن آنها در عمل میدید. و چنین هم کرد: 15000 تا از آنها را ساخت؛ خانههایی که هنوز که هنوز است مردم در آنها ساکناند. ادامه متن
مترجم: شهاب حبیبی لطفا از خاطرات اولیهتان از زها، آشناییتان، تجربیاتتان در مدرسهی معماری انجمن معماری و تجربهی کارکردن با هم... ادامه متن