معماری

اگر «نِفار» و «سقّانِفار» را در جوار یک‌دیگر قرار دهیم و مقابلشان بایستیم؛ بدون در نظر گرفتنِ تزئیناتِ احتمالی، سخت و دشوار خواهد بود دریابیم که کدام‌یک، نِفار است و کدام‌یک، سقّانِفار! زیرا می‌توان گفت که از حیثِ ساختار و کالبد، عیناً به‌مانند هم هستند. جالب آن‌که، «سقّانِفار» از نظر ترکیبِ واژگانی، به‌مانند همزاد خود، کلمه‌ی «نِفار» را به همراه دارد؛ اما نیرویی، آن را متمایز از نِفارِ شالیزارها می‌کند؛ تمایزی که فاصله‌ی جایگاهِ این دو را در بین اهالی تبرستان، از عرش تا فرش قرار می‌دهد. دلیلش را می‌توان با دمیدنِ روحی به نام «سقّا» بر کالبد بی‌جانِ «نِفار» تفسیر کرد که حیاتی جاودان بدان عطا نمود! گویی سقّا، «روح و معنایِ جان‌بخشی» بود که به «کالبدِ بی‌جانِ» نِفار دمیده شد! داستان سقّانِفار، قرابتِ معناییِ قریبی با سرآغازِ سرگذشتِ ما آدمیان دارد! ادامه متن

در این متن نگاهی داریم به ادعای بیترز کُلومینا مبنی بر اینکه مجله‌ی پلی‌بوی علت اصلی ورود مدرنیسم به جریان اصلی زندگی امریکایی در دهه‌های بعد از جنگ جهانی است. بر اساس این ادعا، هفنر، سردبیر مجله‌ی پلی‌بوی این جریان را رواج داده است و مجله‌ی پلی‌بوی بیشتر از هر مجله‌ی معماری دیگری یا حتی موزه هنر مدرن به رواج طراحی و معماری مدرن کمک کرده است. ادامه متن

تحصیلات عالی در شرف مواجه با دگرگونی عظیمی است. بسیار محتمل است که آموزش تخصصی معماری، شامل آموزش‌های ضروری برای معمار شدن، در آینده‌ی نزدیک عمدتا به صورت مجازی صورت گیرد. به این معنا که آتلیه‌های طراحی که همانا مُهر و مدال تجربیات هر معمار محسوب می‌شود، به صورت مجازی و احتمالا بدون ارتباط دیداری و حضوری که مشخصه‌ی آن تجربه است، برگزار خواهد شد. این تحول، بسیاری از جنبه‌های شکست‌خورده‌ی آتلیه‌های امروزی را جبران خواهد کرد، ولی مضرات بالقوه‌ی خود را دارد که باید پیش از رواجِ شکلِ نادرست این فرهنگ جدید مشخص شوند. این امر با شکل‌دادن فعالانه‌ی روش‌های جدید آموزشی و کاری میسّر خواهد بود که ظرفیت‌های آموزش دیجیتال را برای ارتقای روابط اجتماعی سازنده‌ بین دانشجویان به کار اندازند. ادامه متن

  نویسنده: تیموتی بریتین-کتلین[۱]| مدرس معماری دانشگاه کنت[۲] است. آخرین کتاب او «خانه‌های دلگیر: شکست و ناامیدی در معماری (۲۰۱۴)»... ادامه متن