اگر جان کَری[۱]، معمار و نویسنده به مطلوب خود برسد، زنان هیچ‌گاه در صف‌های طولانی و بیهوده‌ی دستشویی نخواهند ایستاد. صف‌هایی مانند این نماینده‌ی مسأله‌ای جدی‌تر هستند. این مسأله، چنانکه کری می‌گوید، کمبود تنوع طراحانه‌ای است که منجر تولید فضاهای بی‌فکر و نامهربان می‌شود. طراحی توانایی بی‌نظیری در وقار بخشیدن، ارزش دادن، محترم و مفتخر شمردن، و نمایاندن مردم دارد، اما عکس این نکته نیز صادق است. کری از معماران و طراحان می‌خواهد که جایگاه خود را بالاتر ببرند و متعهد به خدمت‌رسانی به خیر عموم شوند، نه فقط افراد معدود و خاص. او می‌گوید «فضاهایی که به خوبی طراحی شده‌اند تنها از نظر زیبایی‌شناسانه یا سلیقه‌ای مهم نیستند. این فضاها دریافت‌های ما درباره‌ی اینکه ما در جهان در کجا قرار داریم و چه چیز لایقمان است را هم شکل می‌دهند»، و ما لایق چیزهای بهتری هستیم.
[۱] John Cary
