بسیاری از شغلها بیشتر شبیه داستانهای علمی تخیلی هستند تا واقعیت، اما حقیقتاً تعدادی از آنها مسیری که فناوری به سمتاش در حرکت است را به خوبی دریافتهاند. برای مثال«[تکنسین] چاپگرهای قطعات سازهای» و «حفاظتگران [عناصر] هویت ملی» چندان نامحتمل به نظر نمیرسند. اما بیایید امیدوار باشیم [شغلهایی مثل] «رانندگان کِرمماشینهای[3] بلع زباله»، کمی دیرتر از سال ۲۰۳۰ به وجود بیایند. در این مطلب، نگاهی خواهیم داشت به بعضی از شغلهایی که احتمالاً تا سال ۲۰۳۰ به وجود خواهند آمد؛ از چاپ ساختمانهای بلندمرتبه تا اسکن بناهای تاریخی. ادامه متن
مترجم: علی سعیدی رباتها وسایلی هستند که همیشه مارا شگفتزده و مجذوب خود میکنند! توانایی آنها در واکنش و حرکت... ادامه متن
اپراخانهی سلطنتی جدید در مسقط عمان و موزهی لوور تازهساخت ابوظبی، پرسشهایی اساسی را احیا میکنند: آیا این مؤسسههای جدید ابزارهایی برای سلطهگری غرب هستند؟ آیا فضاهای فرهنگی اینچنینی همساز با زندگی اجتماعی مسلماناناند؟ ادوارد سعید، اپراخانهی خدیو قاهره را یک حماقت و «آیدا» را اپرایی استعماری میدانست. در کتاب «فرهنگ و امپریالیسم» او، فرهنگ اروپایی با فرمانروایی اروپایی تقریباً مساوی انگاشته شده بود. طبق منطق سعید، باید بپذیریم که مؤسسههای فرهنگی جدید در خلیج فارس، نشانگر سلطهی غرب هستند. اما آیا این همهی ماجراست؟ ادامه متن
در این مصاحبه، دختر یکی از معماران مدرن آمریکایی از تجربهی زیستن در یک شاهکار مدرنیستی و مصائب آن میگوید. ادامه متن
بین کارگر و نیروی شهرسازی کمتر تفاوتی به چشم نمیخورد. چرا که اساساً بین منطقِ کار در یک کارخانه که درگذشته بیشتر مبنای تحلیل بود، با کار در شرکت های مهندسین مشاور کمترین تفاوتی وجود ندارد. هر کدام از این موقعیتها یعنی کارخانه و شرکت، بازنمونِ شکلی از رابطهی ناعادلانه بین کارفرما و نیروی کار است. ادامه متن
بسیاری از فارغٰالتحصیلان معماری در ایران، اگر نگوییم بیشترشان، بعد از اتمام تحصیل راهی جز وارد شدن به دفترهای معماری ندارند. در این دفترها، کارآموزان شرایط کاری سختی را تجربه میکنند و علاوهبراینکه معمولاً حقوقی دریافت نمیکنند، در صورت استخدام هم شرایط کاری چندان مناسبی ندارند. متن زیر که به بهانهی روز کارگر در رویدادهای معماری منتشر میشود معطوف به همین مسأله در آمریکاست و میتواند خوانندهی فارسیزبان نسبت به شرایط کاری مشابه در ایران آگاهتر کند. ادامه متن
دانشجوی دانشکدهی هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود و در دوران دانشجویی، در طرح جامع تهران هم مشارکت داشت. همزمان با... ادامه متن
ویلیام آلن السوپ، معمار و آکادمیسین برجستهی بریتانیایی در هفتاد سالگی درگذشت؛ اما السوپ که بود، چگونه زیست و چرا مهم بود؟ ادامه متن
این مطلب نقدیست بر بنای «مجموعهی سالنهای اجلاس سران کشورهای غیرمتعهد»، ایدههای طراحی آن و نحوهی اجرای این ساختمان در شهر اصفهان. ادامه متن
تخصصش طراحی موزه است. اگر بخواهیم دقیقتر بگوییم طراحی داخلی موزه، و اگر بازهم بخواهیم دقیقتر باشیم، مرمت و چیدمان داخلی موزه. نسرین فقیه شاید از اولین معماران زن شناختهشدهی ایرانی باشد. دکترای معماریاش را درسال ۱۹۶۹م از دانشگاه ونیز گرفت. در سال ۱۹۷۳م در رشتهی طراحی محیط از مدرسهی معماری دانشگاه یِیل فارغالتحصیل شد. سپس به ایران آمد. فقیه در سال ۱۳۶۲، یعنی ۱۹۸۲م از ایران خارج و به فرانسه رفت، و با آغاز به کار دفترش فعالیتهای معماریاش را آغاز کرد. مرمت و طراحی داخلی موزهی اورسی و هچنین بازسازی گنیجنه دائم ژرژپمپیدو از تجارب او در آن سالها است. ادامه متن
سرای روشن در خیابان ناصرخسرو، به گواه تاریخ حکشده روی کاشیهایش، در سال 1311 تأسیس شده است: سالهای میانی حکومت پهلوی اول و دورهی آغوش گشودن به روی جهان مدرن از سویی، و نگریستن به جهان باستان از سوی دیگر. ساختمان سرای روشن، بالاتر از کوچهی مروی و نرسیده به خیابان صوراسرافیل، این دو گرایش متناقض را بهخوبی بازتاب میدهد: از همان بخش بالایی بنا، هم میتوانیم فرشتههای نیمهبرهنهای را ببینیم که از معماری اروپایی به بنا راه یافتهاند، و هم نماد اهورامزدا را که میراث معماری دورۀ هخامنشی است. مجسمهها و ستونها و تزییناتِ وامگرفته از معماری باروک، نشانی از نوسازی پرشتاب زمانهی خود هستند، و نماد اهورامزدا و کاشیکاریهای برگرفته از معماری ایرانی به وسوسهی گذشته گواهی میدهند. ادامه متن
از عهد کهن و در سراسر جهان، حمامهای بخار و گرمابهها در حیات اجتماعی ایفاگر نقش بودهاند: بستری که در آن کاربرانی از هر طبقهی اجتماعی عریان میشدند و این بستر بزنگاهی غنی برای معماران فراهم میکرد. در این متن نگاهی داریم به سنتهای معطوف به حمامهای عمومی در جهان. ادامه متن