کالبد شهری

هنری میلر، نویسندۀ سرشناس آمریکایی، دربارۀ زندگی در نیویورک نوشت: «در نیویورک همیشه احساس تنهایی کرده‌ام؛ تنهاییِ حیوانی درون قفس» مشکل میلر نداشتنِ دوست یا عدم جذابیت نبود؛ او پنج بار ازدواج کرده بود اما خودش را در زادگاهش یک بیگانه‌ می‌دید. نیویورک جایی است که بی‌شمار انسان برای جست‌وجوی شهرت، کار، عشق و حتی خودشان به آن می‌روند. آیا می‌توان از سخنان میلر به این نتیجه رسید که این شهر تنهاترین شهر دنیاست یا اینکه ممکن است خودِ این انسان، و نه این مکان، سرچشمۀ نارضایتی میلر باشد؟ اگر اینطور باشد، تنهاترین شهر کجاست؟ادامه متن

نویسنده: گی دوبور مترجم: امیر مصباحی گی دوبور نظریه‌پرداز مارکسیست و فیلم‌ساز و اوربانیست فرانسوی است که از اعضای بین‌الملل... ادامه متن

مترجم: حمیدرضا جوادی خلسری | دانشجوی کارشناسی ارشد معماری موسسه آموزش عالی آ.ب.آ آبیک بااینکه میدان تقسیم (Taksim) استانبول و... ادامه متن

اگر بخواهم از مشاهداتم در روز رویداد بگویم در پرده اول شور و هیجان و نشاط و خنده‌ای بود که فضا را پرکرده بود. در پرده دوم ارتباطات بین نسلی از گروه‌های مختلف سنی، فرزند، پدر، مادر، نوه، پدربزرگ و مادربزرگ. بازی‌هایی که برای کودکان انتخاب‌شده بودند اکثراً بازی‌های حرکتی بود که کودکان شهرک و اکثر کودکان امروزی که در آپارتمان‌های محدود زندگی می‌کنند و در فضای مجاور محل سکونتشان به فضاهای بازی مناسب و امن از حضور خودرو دسترسی ندارند برایشان فرصت مغتنمی بود تا ساعاتی را در کنار هم با تحرک و هیجان و شادی در فضای واقعی سپری کنند. اما در پرده دیگری که پشت این جلوه‌ها قرار داشت و بسیار لذت‌بخش بود تجربه مشارکت و کار گروهی بود. کار گروهی دانشجویان باهم و مشارکت با مردم و مسئولین. هر فرد و گروهی گوشه‌ای از این حرکت را به عهده گرفت و در ایجاد این شادمانی افراد زیادی سهم داشتند. این اقدام یک حرکت در راستای فرهنگ‌سازی همکاری گروهی و مشارکتی شهروندان هم بود.اگر بخواهم از مشاهداتم در روز رویداد بگویم در پرده اول شور و هیجان و نشاط و خنده‌ای بود که فضا را پرکرده بود. در پرده دوم ارتباطات بین نسلی از گروه‌های مختلف سنی، فرزند، پدر، مادر، نوه، پدربزرگ و مادربزرگ. بازی‌هایی که برای کودکان انتخاب‌شده بودند اکثراً بازی‌های حرکتی بود که کودکان شهرک و اکثر کودکان امروزی که در آپارتمان‌های محدود زندگی می‌کنند و در فضای مجاور محل سکونتشان به فضاهای بازی مناسب و امن از حضور خودرو دسترسی ندارند برایشان فرصت مغتنمی بود تا ساعاتی را در کنار هم با تحرک و هیجان و شادی در فضای واقعی سپری کنند. اما در پرده دیگری که پشت این جلوه‌ها قرار داشت و بسیار لذت‌بخش بود تجربه مشارکت و کار گروهی بود. کار گروهی دانشجویان باهم و مشارکت با مردم و مسئولین. هر فرد و گروهی گوشه‌ای از این حرکت را به عهده گرفت و در ایجاد این شادمانی افراد زیادی سهم داشتند. این اقدام یک حرکت در راستای فرهنگ‌سازی همکاری گروهی و مشارکتی شهروندان هم بود.ادامه متن