یادداشت

ز همان خیابان اصلی و گذرهای اطراف و درون گورستان وادی‌السلام، موکب‌ها از زمین سر برمی‌آورند و صدای «هله بزوار الحسین» میزبانان شنیده می‌شود. بومیان به اصرار زائران را دعوت به حضور در موکب‌ها یا حداقل ایستادنی به اندازه نوشیدن «شای عراقی» می‌کنند. از همین جاست که با تولد کالبدهای جدیدی در جداره بزرگراه نجف-کربلا و خیابان‌های منتهی به آن می‌شوید که پیش از این نه‌تنها در جای دیگری که حتی به این صورت در همین بزرگراه نیز حضور نداشته‌اند. ادامه متن

فرهاد مهراد جوان در دههٔ چهل، هنگام معرفی خود در اجرایی که در آن سعی می‌کند ادای «رِی چارلز» را دربیاورد، به «خانم‌ها و آقایان، به‌خصوص خانم‌ها»، چنین نشانی می‌دهد؛ محله‌ای که نام‌اش هویداکنندهٔ تاریخ دیرین آن است. اما دروازه غار ِ فرهاد کجاست؟‌ مسکن چه کسانی بوده و چه قشری آن‌جا می‌زیند؟ اگر به دروازه‌غار برویم چه صحنه‌هایی را می‌بینیم و آن‌جا چه تصویری در ذهن ما برجای می‌گذارد؟ ادامه متن

ادورادو پریسکو در یادداشتی مشهور در مجله‌ی ایتالیایی «دوموس» به سال ۱۹۳۴، به معماران ایتالیایی به سبب عجزشان در «باور داشتن به ایدئولوژی‌های خاص»[۱] تاخت. داعیه‌اش این بود که مبارزه با «ضد مدرنیسم» تنها از سنگرِ ثبات مرامی و سبکی ممکن است. اما نفی خودخواسته‌ی هر نوع ایدئولوژی بیش از آنکه بیانگر ضعف و انحطاط باشد، بدل به نقطه قوتی برای کارهای گروه «الاستیکوسپا+۳» شده است. آنان بر اساس فرآیندهای آزمون و خطا، آزادانه روش طراحی تجربی و شخصی‌ای را سر و شکل داده‌اند. ادامه متن