ویلیام آلن السوپ، معمار و آکادمیسین برجسته‌ی بریتانیایی در هفتاد سالگی درگذشت؛ اما السوپ که بود، چگونه زیست و چرا مهم بود؟ ادامه متن
معماری
ترجمه و گردآوری: علی سعیدی | دبیر پرونده قبل از اینکه به معرفی scribit بپردازیم بهتر است با دستگاه xy-plotter یا... ادامه متن
در زمانه ایستادگی‌های عظیم زندگی می‌کنیم. ایستادگی در برابر شیوع جلوه‌گری‌ها، رشد بی‌رویه‌ی فنون دیجیتال و نیز بازاریابی شهری و شعارهای سطحی‌نگرانه‌اش. این مقاومت واکنشی است که حمایت نسل‌های جدید را با خود دارد. نسل‌هایی که معماری و گفتمان‌هایی همچون نوستالژی برای معماریِ شهر را که در اوایل دهه‌ی نود از صحنه محو شدند نبش قبر می‌کنند. از کسانی که با نرم‌افزار ایلاستریتور تخیلی سترون و منجمد را مثل رمزنگاران طرح می‌ریختند و کسانی که تبلیغ نظریه‌های سیاسی نیم قرن پیش را برای پیش‌برد سناریوهای نامحتمل شهری می‌کردند، اکنون شاهد بازگشتی به ایده‌ها، خصائل سبکی و مراجعی هستیم که مشتاقانه سودای مرمت و بازیابی دارند یا دست کم می‌خواهند در برابر سبکی تحمل‌ناپذیر مضحکه‌ی معمارانه‌ای که صورت چهارگوشه‌ی سیاره‌مان را مخدوش کرده بایستند.ادامه متن
با گذر از خانه‌های بسیارکوچک تا خانه‌های بایو، معماران بیش از پیش آینده‌نگری می‌کنند. این موضوع در خانه‌های جدید «M.A.Di» آشکار است که می‌توانند به طور کامل جمع شوند. علاوه بر استفاده از تخته‌های چندلایه‌ی مقاوم در برابر زلزله، این خانه‌ها به آسانی و با هزینه‌ی کم قابل انتقال هستند. در این متن نگاهی داریم به ویژگی‌های این طرح. ادامه متن
پایداری برای اولین بار به عنوان لفظی رسمی در کنفرانس «زمین» در ۱۹۹۲ در ریو مطرح شد آن هم در غالب توسعه پایدار به عنوان عملی که نیازهای امروز را تامین کند بدون آنکه نیازهای نسل بعد را قربانی کند، از آن سال با چالش‌های روزافزونی که جوامع در حوزه‌های مختلف با آن درگیراند. مفهوم پایداری جای خود را به عنوان یک الگوی توسعه به سرعت جا انداخت، پایداری در روزهای آغازین جنبشی به حساب می‌آمد که به دنبال حفظ منابع برای نسل بعد بود اما نیازها و مسائل حوزه‌ها دیگر به سرعت خود را وارد این مفهوم کردند، برای پایداری هیچ گاه تعریف مشخصی ارائه نشده است و به خاطر طبیعت آن شاید هیچ گاه به تعریفی با مرزهای معلوم هم ختم نشود اما در طول چند دهه اخیر همواره حوزه‌هایی را به خود اضافه کرده است. ادامه متن
در این متن به مرور برنامه‌ی «معماری برای کودکان» می‌پردازیم که در مدرسه‌ی «سیپ پرازا د بارسلوس» در «گالیشیا»ی اسپانیا در سال 2015 و بر روی دانش‌آموزان سال چهارم اجرا شده است. این برنامه می‌تواند سرمشق خوبی برای آشنایی کودکان با معماری باشد. چنین رویکردی مبنی بر این تفکر سازمان‌دهی شده است که معماری تنها حرفه‌ی شغلی یا آکادمیک نیست. معماری به عنوان یکی از اصلی‌ترین ارکان فضای زیست‌شده‌ی هر انسانی نیاز به شناخت دارد. ادامه متن
دبیران پرونده: علی سعیدی، حسین ذبیح‌اله زاده حضور تکنولوژی در عرصه‌های مختلف از شکل‌گیری تفکر اولیه تا فرآیند تکامل تفکر،... ادامه متن
بسیاری از فارغٰ‌التحصیلان معماری در ایران، اگر نگوییم بیشترشان، بعد از اتمام تحصیل راهی جز وارد شدن به دفترهای معماری ندارند. در این دفترها، کارآموزان شرایط کاری سختی را تجربه می‌کنند و علاوه‌براینکه معمولاً حقوقی دریافت نمی‌کنند، در صورت استخدام هم شرایط کاری چندان مناسبی ندارند. متن زیر که به بهانه‌ی روز کارگر در رویدادهای معماری منتشر می‌شود معطوف به همین مسأله در آمریکاست و می‌تواند خواننده‌ی فارسی‌زبان نسبت به شرایط کاری مشابه در ایران آگاه‌تر کند. ادامه متن
انستیتوی فرهنگی ایتالیا خشنود است که نمایشگاه چندنگاره‌ها و فواصل مشترک: معماریِ رناتو ریتزی و چینو زوکی را برگزار می‌کند. این سومین نمایشگاه از سلسله نمایشگاه‌های «ایتالیا در دست ساخت» است. نمایشگاه از طریق ترسیمات و عکس‌ها و آثار برگزیده‌ی این دو معمار در پی سفری اکتشافی در بلندپروازی‌های طراحیِ بناهای روایت‌گر فرهنگ است و در پی کشف عوامل ایجاد تعامل در زندگی خصوصی و جمعی.ادامه متن
این یادداشت مقدمه‌ای برای شروع موقت صفحه پایداری در پایگاه رویدادهای معماری؛ صفحه‌ای که بعد از گفت‌وگوهای فراوان با احتیاط قدم اول خود را برمی‌دارد تا به فضای آموزش و آکادمی کمک کند که خلاهای خود را بشناسد و هم پل‌هایی ایجاد کند که بازار ساخت و اجرایی خود را به نیروهای جوان تحصیل کرده در زمینه پایداری برساند، بازاری که با تقریبی مناسب به جریان معماری پایداری هیچ توجهی نکرده و روند خود را طی می‌کند، این صفحه تلاش می‌کند با نگاهی واقع گرا و جامع به همگرایی در این حوزه کمک کند. ادامه متن
نویسنده: جان متکالفه[۱] مترجم: شهاب الدین تصدیقی| دانشجوی مطالعات معماری ایران، دانشگاه تهران آیا «پایداری زیست‌محیطی» متکی بر قارچی زباله‌خوار... ادامه متن
باغ ایرانی از مظاهر فرهنگ ایرانی و حاصل تجربه زیست چندهزارساله در این سرزمین و به قدمت زیست ساکنان ایران‌زمین است. باغ ایرانی عینیتی است زنده‌کننده مفهومی در ذهن ایرانی. نمایشی است از آرمانی که در طول تاریخ این سرزمین در دل مردمان آن حضور داشته است. پس صورتی دارد حاوی معنایی دیرینه و دیرپا . اما دیری نیست که سنت باغ‌سازی ایرانی دچار آسیب شده و بیم آن می‌رود که کورسوی شعله حیات آن خاموش شود. ادامه متن