کلیسای برادر کلاوس[۱]، اثر پیتر زومتور، در سال ۲۰۰۷ تکمیل شد. شهرت این کلیسا از دقت زومتور در جزییات و احترامی که وی برای مصالح قائل است، می‌آید. فضای داخلی کلیسا حفره‌ای است سیاه که از سوزاندن ۱۱۲ تنه‌ی درخت، که به‌صورت مخروط چیده شده بودند و نقش قالب دیوارهای بتنی کلیسا را نیز ایفا می‌کردند، به‌دست‌آمده است. اطراف این تنه‌ها بیست‌وچهار لایه بتن ریخته شد که فضایی گوژ در داخل کلیسا به وجود آورده و تضاد چشمگیری و چشم‌نوازی با نمای صلب و دژ بیرونی کلیسا آفریده است. پس از برداشتن قالب‌ها، سوراخ‌های زیادی در دیوارها باقی‌مانده بود، که حال و هوای آسمان شب را تداعی می‌کند. «سکوت زیبای» کلیسا و ارتباط انکارناپذیر آن با محیط اطرافش، کلیسای برادر کلاوس را برای مردمان به مقصدی خاطره برانگیز و جذاب تبدیل کرده است.
در این سری عکس، عکاسِ معماری آلدو آمورتی[۲] رابطه‌ی دراماتیک این کلیسا را با محیطش به تصویر می‌کشد. بااینکه بنای کلیسا هندسه‌ای رک و سطحی بتنی دارد، ولی به‌هیچ‌وجه بروتال نیست. این عکس‌ها تجلی ادبیات زومتور را در بنای کلیسا مجسم می‌کنند: معماری همراه با «آرامش، آشکاری، ماندگاری، حضور، و یکپارچگی؛ و همچنین مهربانی و احساس».
[۱] Bruder Klaus Field Chapel
[۲] Aldo Amoretti
منبع:
