نویسنده: تانوی میسرا/ روزنامه‌نگار و عضو تحریریه‌ی سیتی‌لب
آمریکا دچار بیماری مزمن کارتن‌خوابی است که هزینه‌های انسانی و اقتصادی باورنکردنی را به این کشور تحمیل میکند. وقتی سخن از مردمان کارتن‌خواب یا بی‌خانمان می‌شود معمولاً آنها را مجرم و مطرود و اکثراً چیزی کمتر از بشر به‌حساب می‌آورند؛ اما حتی کسانی که قصد کمک به حل موضوع دارند قضیه را بسیار پیچیده می‌بینند.
اینجاست که پروژه‌ی جدید گرچن کیلور اهمیت خود را نشان می‌دهد. کیلور که یک برنامهریز شهری در شرکت ساساکی است، می‌خواهد معضل بی‌خانمانی را از طریق نمایش تصویری بسیار جالب داده‌ها به اجزاء ساده و قابل‌هضم تجزیه کند. او معتقد است: «ما به‌عنوان برنامهریز موظفیم مسئولیت جدی‌تری را در حل معضل بی‌خانمانی به عهده بگیریم و مردم بی‌خانمان را به بافت اصلی شهر برگردانیم.»
اولین بخش از کار کیلور بنیاد‌های موضوع را ارائه می‌دهد. در این بخش تاریخچه‌ی مختصری از بی‌خانمانی در آمریکا بیان می‌شود و به سؤالات پایه‌ای مانند اینکه «چه کسی شامل تعریف بی‌خانمان می‌شود؟» و همچنین سؤالات پیچیده‌تری مانند «چه عللی باعث می‌شوند فردی بی‌خانمان شود؟» پاسخ داده می‌شود. کیلور امیدوار است با ارائه‌ی این اطلاعات در قالب اینفوگرافی‌های جذاب، برخی از رایج‌ترین باورهای افسانه‌ای دراین‌باره را برطرف کند. او می‌گوید: «مردم بی‌خانمان، مردمان دیگری نیستند، آنها هم مانند ما انسان و شهروندند.» برخلاف نظر بعضی که فکر می‌کنند تنبلی و بی‌انگیزگی باعث کارتن‌خوابی این عده شده، ترکیبی از مسائل سیستماتیک و بدشانسی در این قضیه دخیل هستند. به عبارت دقیق‌تر یکی از بزرگ‌ترین علل پشت این پدیده کمبود مسکن قابل‌استطاعت است.
اگر بودجه‌ی پیشنهادی ترامپ تحقق پیدا کند، میزان بی‌خانمانی به بالاترین سطح خود در ۳۰ سال گذشته خواهد رسید. این مسئله که این پدیده در برخی نقاط آمریکا تا چه حد جدی است در بخش دیگری از کار کیلور به نمایش گذاشته‌شده است. نقشه‌ای تعاملی که در آن جمعیت بی‌خانمان امریکا به تفکیک منطقه، ایالت و شهر بر اساس اطلاعات دولتی به نمایش درآمده‌اند. هر نقطه در این نقشه نشان‌دهنده‌ی ۵ بی‌خانمان است.
مکان‌های پرجمعیت، بی‌خانمان‌های بیشتری هم دارند، به همین دلیل است که برخی از شهرهای ساحلی آن‌قدر نقاط پرتراکمی در نقشه هستند. این نقشه همچنین به بیننده این امکان را می‌دهد تا لایه داده‌های اقتصادی، اجتماعی، جغرافیایی و جمعیت‌شناسی را هم اضافه کند، بنابراین ما می‌توانیم توزیع جمعیت بی‌خانمان را با بر اساس تراکمشان (تعداد بی‌خانمان‌ها به ازا هر صد هزار نفر) ببینیم. دیدن رنگ قرمز روشن اطراف لاس‌وگاس جای تعجب ندارد، این شهر دچار بیشترین کمبود مسکن قابل‌اسطاعت در کشور است.
برای اینکه همبستگی بین کمبود مسکن قابل استطاعت و تعداد بی‌خانمان‌ها کاملاً روشن شود، اینجا نقشهی برهم افکنده‌ی لایه‌های تعداد بی‌خانمان‌ها با لایه‌ی داده‌های متوسط اجاره‌‌بهای آپارتمان دوخوابه را مشاهده می‌کنیم. به کانون‌های کاملاً مشخص در سان‌فرانسیسکو دقت کنید:
نقشهی کیلور با وضوح تمام نشان می‌دهد که کمبود ادامه‌دار مسکن ارزان و شایسته حتی در شهرهای پررونق و شکوفا با شبکه‌های حمایتی گسترده، همچنان کارتن‌خوابی را به مشکلی لاینحل تبدیل کرده است. این به این معنی نیست که برنامه‌های حمایتی اوباما در کاهش تعداد بی‌خانمان‌ها بی‌تأثیر بوده است اما قطعاً کافی نبوده است. حکومت‌های محلی هم در این کمبود مسئولیت دارند به‌خصوص آن دسته از حکومت‌هایی که رویکردی ظالمانه و غیر سازنده به این پدیده دارند.
بخش سوم و پایانی پروژه‌ی کیلور مربوط به «راهبردها» است که راه‌حل‌های موفق را برای طراحان، برنامه‌ریزان و فراهم‌کنندگان خدمات ارائه می‌دهد. کیلور معتقد است: «کارتن‌خوابی مسئله‌ای سنگین و طاقت‌فرساست… همگان باید نسبت به آن حساس باشند، افراد می‌توانند با مراجعه به وب‌سایت پروژه کاری که از دستشان برای حل این موضوع برمی‌آید را شناسایی کنند.»
منبع: [button color=”black” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”https://www.citylab.com/housing/2017/04/map-america-homeless-crisis/522339/”]CITYLAB[/button]
