بیست و ششم آوریل امسال، سی و دومین سالگرد حادثه‌ی هسته‌ای چرنوبیل بود. در این حادثه، انفجار رآکتور [شماره‌ی] چهارِ نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل[1] در اوکراین سبب مرگِ آنیِ 31 نفر، پخش ابرهای رادیواکتیو در دیگر نقاطِ اروپا و تخلیه‌ی زمین‌های اطراف نیروگاه به شعاع نوزده مایل شد. اکنون که ۳۲ سال گذشته است، این منظر را از دو جانب تعبیر می‌کنند: یکی از جانبِ حدود و ثغور فنون مهندسی، و دیگری هراس و ویرانی. به بهانه‌ی سالگردِ فاجعه و باران رادیواکتیوش، ما گذشته، حال و آینده‌ی معماری چرنوبیل را بررسی کرده‌ایم، تا سرگذشتِ چشم‌اندازی را که سوخته و ویران شده است اما هنوز ممکن است از خاکستر برخیزد ترسیم کنیم. ادامه متن