شعرخوب، مثل معماری خوب، سَخت ظریف است. نه تنها نیازمند دانستن این است که چه می‌‌خواهیم با آن بگوییم ، بلکه باید ایده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی برسازنده‌اش با درخورترین کلمات، که خود مدبرانه در هر بیت و بند مرتبط شده‌اند، تشریح –ترجمه- شود. ظرافت کلامی شعر، بعد از ساخته شدن، افزون بر القای معنا در غایت بکارت، باید قادر باشد قلب ما را برانگیزد و زمان را بشکافد و معلق کند. شاعری چنین است؛ معماری نیز. ادامه متن
