نخستین زن معمار و از نخستین دانشجویان معماری دانشگاه تهران، صفاتی است که به نکتار پاپازیان آندرف، معمار ارمنی اراکی تبار وجهه‌ای متمایز از سایر معماران زن زمانه‌اش می‌دهد؛ با توجه به همکاری مشترک پاپازیان با سایر معماران، دشوار بتوان ویژگی خاصی را معطوف به معماری وی و تنها مختص به وی برشمرد، از طرفی کمبود منابع قابل رجوع هم بستر قابل اتکایی را برای تحلیل‌های دیگر محیا نمی‌کند. با این حال مشخصه‌هایی از پیروی از سبک بین‌الملل در آثار او و همکارانش مشهود است. با اینکه اشارات فرمی به بخشی از یادواره‌های معماری در ایران، مانند قوس، در کارهای وی دیده می‌شود، پاپازیان و همکارانش در استفاده از مصالح کاملا مدرن عمل کرده‌اند. سیمان، بتن و آهن مصالحی هستند که در بیشتر پروژه‌های با تاکید بر اندام‌های باربر بنا، خودنمایی می‌کنند. ادامه متن