عدالت فضایی

در دهه‌ی گذشته، طیفی از اعمال مشارکتی و کنش‌گرانه، در مقام وارث خودخوانده‌ی پروژه‌ی اجتماعی معماری، ظهور کرده است. اغلب این ابتکارها، از کمک‌های «معماری برای بشریت» در مناطق فقیر و بلازده گرفته تا مداخلات موقت شهری، از تعاریف معمول معماری فراتر می‌روند. چنین اعمالی با برتری‌دادن به کنش‌گری، بی‌تکلفی و دگربودگی در مقابل قسمی فرهنگ مسلط معماری، که شامل فرمالسیم مبتذل و دلمشغولی‌های سلبریتی‌وار است‌، طراحی را از ور رفتن با فرم و مصالح به پرورش روال‌ها و خلق الگوهای مشارکت گسترش می‌دهد. به‌رغم استعداد این فعالیت‌ها برای ایجاد تغییر، بسیاری از منتقدان هنوز درباره‌ی نتایج نهایی و تبعات این ابتکارها به دیده‌ی شک می‌نگرند. ادامه متن