در جولای ۱۹۲۹ لئونید سابسوویچِ اقتصاددان با مقاله‌ای که تحت عنوان «مسئله شهر» برای نشریه اقتصاد برنامه‌ریزی‌شده نوشت، مباحثه‌ای را پیرامون آینده شهرگرائیِ شوروی برانگیخت. سابسوویچ متقاعد‌شده‌بود که مراکزِ بزرگِ شهری در شوروی بیش‌ازحد پرازدحام و پرجمعیت‌اند و لازم است که در عین حفظِ پایهِ صنعتی‌ای که فراهم آورده‌اند، اندازه‌شان به حد قابل‌کنترل‌تری کاهش یابد. وی درعین‌حال مناطق روستایی را بسیار عقب‌مانده‌تر و منزوی‌تر از آن به‌حساب میاورد که در شرایطی که آن زمان در آن قرار داشت باقی بماند؛ بنابراین، سابسوویچ در عوضْ توزیعِ یکدست جمعیت و «شهرهای سوسیالیستیِ» به‌هم‌پیوسته -هم شهر صنعتی و هم شهر زراعی- را در فواصلی یکسان پیشنهاد کرد؛ شهرهایی هرکدام به‌طور برابر بین ۳۰ تا ۵۰ هزار نفر جمعیت داشته باشد. ادامه متن