آسمانخراش جهنّمی یکی از فیلمهای ماندگار تاریخ سینماست که اهمیت معماری و دانش فراگیر مهندسی ساختمان را بهویژه در ساختمانهای بلندمرتبه به خوبی نشان میدهد. ساختمان هر چه بزرگتر و پیچیدهتر و بلندتر میشود، ضرورت نقش مدیریت و نظارت محوری معماران را علاوه بر طراحی اولیّۀ آن بهتر و بیشتر خاطرنشان میکند. این تنها و تنها معمار است که با کلیّت ساختمان بهویژه ساختمانهای بزرگ و پیچیده و بلندمرتبه از ابتدا تا انتها (از طرّاحی تا نازککاری و نماکاری) همراه است و نمیتواند و نباید که با آن به صورت بخشی و موضعی برخورد نماید. معماران این گونه ساختمانها به سان کارگردان یک فیلم باید دانش و تجربه و زبان ارتباط با کلیۀ عوامل دست اندر کار یک ساختمان را بلد باشند تا بتوانند آن را راهبری نمایند و ضامن صحت و دقت اجرای طرحشان باشند. ادامه متن
[cbtabs][cbtab title=”برگزار کننده”]وزارت راه و شهرسازی، شرکت عمران و بهسازی شهری ایران (مادر تخصصی) [/cbtab][cbtab title=”موضوع و سخنران “] شانزدهمین... ادامه متن
ولتر هر روز به کافه پروکوپ پاریس میرفت تا روزی چهل فنجان قهوه بنوشد. نه تنها او، که دیدرو و دالامبر و روسو، این فیلوزوفهای عصر روشنگری، به این کافه سرمیزدند. کافه پروکوپ ملغمهای جذاب از اقشار مختلف پاریسی بود؛ نمادی از دموکراسی نوید دادهشدهی انقلابی که صدسال بعد از آن قرار بود فرانسه را تکان دهد. سنت کافهنشینی اندکاندک تمام پاریس، و بعدها جهان را در بر گرفت و به خاورمیانه و ایران استبدادزدهی رضاشاهی نیز رسید. کافهها انگار مفری بودند برای گریز از مناسبات رایج، پناهگاهی در برابر هجوم بیامان نظم قلدر حاکم؛ فضایی برای نشستن، گفتن و شنفتن از ادبیات و سینما و شعر و موسیقی؛ و طرحریزی برای اثرگذاری اجتماعی و سیاسی. اگر این کافهها چنان بودند، کافههای امروز تهران چه روزگاری را از سر میگذرانند؟
ادامه متن