كتاب «معماری و سرمایهداری: از ۱۸۴۵ تا امروز» به ویراستاری پگی دیمر، مورخ معماری آمریکایی، حاصل گردآوری مجموعهمقالاتی است که به ارتباط دو امر معماری و سرمایهداری در بستر جوامع غربی پرداختهاند. پس از برگزاری جلسهی رونمایی این کتاب، راس ولف، وبلاگنویس و منتقد، در گزارشی از این جلسه آرای سخنرانان را نقد کرد. كیلیان ریانو، یکی از سخنرانان آن رویداد، متنی در پاسخ به ولف نوشت و تلاش کرد منظور خود را روشن کند. او در نوشتهاش توضیح میدهد كه منظورش از «سیاسیبودن كل طراحی» چه بوده است. راس ولف در یادداشت دیگری با عنوان «آیا بهراستی کل معماری سیاسی است؟» به ادعای ریانو پاسخ میدهد. نظر به ارتباط این مباحثهی پربار با موضوع پرونده، هرسه مقاله ترجمه شدهاند.
ادامه متن
معماری و سیاست
«این مسئلهی بناست كه در بنیادِ ناآرامی اجتماعی امروز خفته است - معماری یا انقلاب». قریب به یك قرن از نگارش این جمله به دست لوكوربوزیه میگذرد و بااینحال اگر كسی پا در راه تبیین نسبت معماری و امر سیاسی بگذارد، نمیتواند نسبت خود را با این ادعای اضطرابآور معین نكند: نقش معماری در ناآرامیهای اجتماعی امروز چیست؟ حد و حدود تاثیرگذاریاش تا كجاست؟ آیا معماری میتواند به معنای دقیق كلمه «انقلابی» باشد و وضع موجود را بهطور كلی تغییر دهد؟ یا در یك كلام معماری با انقلاب چه نسبتی دارد؟ مقالهی پیش رو به مصاف این سوالات رفته است.
ادامه متن
این دوماهنامه که به تازگی شماره سوم آن منتشر شده قرار است در هر شماره به سراغ گروهی از هنرمندان، اساتید و پژوهشگران ایرانی و غیرایرانی برود. ادامه متن
پی گرفتن رد نامی که در تاریخ نگاشته شده به دست پیروزمندان، بهویژه در بستر زبان بهغایت «پیروزمندانه»ی فارسی و فرهنگ بس بسیار پیروزمندانهترش، پنهان نگاه داشته شده است، دستکمی از جستوجوی «غنچهی رز» (rosebud) همشهری کین ندارد. نامهایی که من/ما ردزنیشان میکنیم، اسمهای رمز مخالفت با وضع موجود یا تصور آیندهای بهتمامی دیگرگونه (avenoir) است. کنستانت آنتون نیونهویس (Constant Anton Nieuwenhuys) یا بهاختصارْ کنستانت، از دستهی دوم نامهایی است که ردشان را خواهیم زد. ادامه متن
چطور یادمانهایی بسازیم که باعث شوند جنایتهای گذشتگانمان را به یاد بیاوریم یا فراموش کنیم؟ جنبش ضدیادبود در پی پاسخ به همین سوال شکل گرفت؛ جنبشی که با ضد خاطره و مذمت سروکار داشت نه خاطره و بزرگداشت. این نوشته، دربارهی ضد یادبودها و دلالتهای آنهاست؛ از کته کلوویتز تا ستونی که به تدریج در خاک فرو میرود. ادامه متن
دقیقاْ چه چیزی یک محیطِ انسانساخت را «خانه» میکند؟ چه نوع محرومیت یا خطری قدرت این را دارد که فرد را به ترک خانهاش وادارد؟ چگونه یک شخص میتواند پس از مهاجرت به اجتماع و سرزمینی غریب، همچنان هویت و ارتباط اجتماعی را احساس کند؟ آیا فرآیند ساکن شدن در یک شهر جدید – هر چقدر هم طولانی- لزوماْ به تشکیل «خانه» میانجامد؟ آیا بعد از سالها نزاع، ویرانی، و دوری از سرزمین مادری، امکانی برای بازگشت به «خانه» وجود دارد؟ میتوان آنچه از دست رفته را باز هم کشف کرد؟ آن هم در مکانی که دیگر قابل تشخیص نیست. ادامه متن
امروزه ما معماران متوجه ارزشی که برای جامعه پدید میآوریم نیستیم؛ کار میکنیم، اما خودمان را کارگر نمیدانیم؛ استثمارمان میکنند و از کارمان منتفع میشوند اما بیخبریم. بااینحال همیشه چنین نبوده است. مبارزهی کارگری در حرفهی معماری پیشینهای دارد که باید آن را بازیابیم؛ بلکه آگاهانهتر با عادات کاری، دستمزدها و عرفهای استخدامیمان مواجه شویم و «کار» معماری را از این بیزبانی بهدرآوریم. با پروردن چنین آگاهی بنیادی و فهمی از ارزش است که میتوانیم به کارگزاران تیزبینی در دل اقتصاد سیاسی روزگارمان بدل شویم و سرانجام آن را از منظر حرفهی خودمان دگرگون کنیم.
ادامه متن
خرابهها بیان فیزیکی سختی زندگی در حضورِ گذشتهی انسانها هستند، مخصوصاً گذشتهای خشونت بار. باخرابههای جدید چه باید کرد، آیا باید آنها را بازسازی یا جایگزین کرد یا نگه داشت؟ در این متن نگاهی داریم به رویکردی بدیع در نگاهداری خاطرات خشونت. کلیسای کایزر اصلی در قرن نوزدهم به مثابهی نوعی از یادمان بود که در قرن بیستم به عنوان ویرانه و از طریق تأثیر خشونت و شرایط، به نوعِ دیگری از یادمان تبدیل شده است، یادمانی بیانگر مقیاس خسرانی که امروز غیرقابل تصور به نظر میرسد. ادامه متن
رها کردن یک فرد تا به علت خفگی درون دیوارها بمیرد، کاری است که در برهههایی از زمان، در نقاط مختلفی از دنیا، متاخرترین نمونهی آن در اوایل قرن بیستم در مغولستان، به عنوان یک مجازات اعدام استفاده میشده است. افسانهی استاد مانول در ادبیات اروپای شرقی، بیانگرترین روایت از چنین اعدامی را بهدست میدهد. این افسانه نسخههای متعددی دارد ولی روایت اصلی آن، در مورد یک استاد بنا است که با شیطان قراردادی میبندد که به او امکان میدهد که زیباترین صومعهی در دنیا را بسازد، به شرط آنکه در زمان ساخت دیوار اصلی، همسر باردارش را درون آن بگذارد. جیغهای همسر مانول زمانی که کریدور بدنش را محبوس میکند، صریحترین توصیف در مورد خشونت معمار است. ادامه متن
ساختمان جدید حرم امام خمینی (ره) ۱۴ خرداد 1386 با حضور مردم افتتاح شد. از انتشار اولین تصاویر رسانهای از کالبد حرم تا ورود مردم به آن، یک هفتهای انتقادات و گفتگوهای رسانهای متفاوت درباره این ساختوساز جدید ایراد شده بود که هیچکدام از مسئولان مرتبط را مجاب نکرد. عمده انتقادات در فضای عمومی معطوف به سیره سادهزیستانه امام(ره) و تناقض آن با معماری تجملاتی جدید حرم بود. دست آخر مسئول مستقیم این پروژه (حمید انصاری) با حضور در گفتوگوی خبری شبکه دو با دفاع کامل از تصمیمات و معماری حرم آن را معماری ایرانیاسلامی درخور امام(ره) و انقلاب دانست. ادامه متن
به زعم پاول فینچ حرفهی معماری، از یادمانها تا بحران مسکن باطناً به روابط سیاسی پیوند خورده است. نویسنده: پاول... ادامه متن
در این مقاله به بررسی تاریخچهی این «دیوارکشیها» در قالب نمایش پوپولیستی دولتها مبنی بر نیاز بیشتر به دیوارهای حقیقی و فرهنگی برای مقابله با «مهاجران غیر مجاز» و «تهدیدهای تروریستی» پیش رو میپردازیم. ادامه متن