شهرسازی

اگر انقلاب‌های مهم تاریخ را چیزی بیش از تغییر آرایش روبناهای جامعه بدانیم و آن‌ها را به عنوان مقاطعی از تاریخ در نظر بگیریم که ممکن بودن شیوه‌های جدید و مترقی‌تر اندیشه و عمل اجتماعی در آن‌ها مانند صاعقه‌‌هایی نورانی حداقل برای لحظاتی (در نسبت عمر تمدن بشری) به عینیت می‌رسد، پس باید بپذیریم این انقلاب‌ها هرگز شکست نمی‌خورند. چرا که موفقیت آن‌ها در ورق‌زدن برگ‌کهنه‌ی تاریخ برای همیشه و بازکردن راهی جدید در آن است. از این رو انقلاب‌هایی مانند انقلاب فرانسه یا اکتبر روسیه با آن‌که از نظر شکل دادن به فرم مطابق با آرمان‌ها و شعارهایشان در قالب یک دولت مشخص ناموفق بودند اما اثراتشان در تاریخ برگشت‌ناپذیر بوده است. ادامه متن

بیست و ششم آوریل امسال، سی و دومین سالگرد حادثه‌ی هسته‌ای چرنوبیل بود. در این حادثه، انفجار رآکتور [شماره‌ی] چهارِ نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل[1] در اوکراین سبب مرگِ آنیِ 31 نفر، پخش ابرهای رادیواکتیو در دیگر نقاطِ اروپا و تخلیه‌ی زمین‌های اطراف نیروگاه به شعاع نوزده مایل شد. اکنون که ۳۲ سال گذشته است، این منظر را از دو جانب تعبیر می‌کنند: یکی از جانبِ حدود و ثغور فنون مهندسی، و دیگری هراس و ویرانی. به بهانه‌ی سالگردِ فاجعه و باران رادیواکتیوش، ما گذشته، حال و آینده‌ی معماری چرنوبیل را بررسی کرده‌ایم، تا سرگذشتِ چشم‌اندازی را که سوخته و ویران شده است اما هنوز ممکن است از خاکستر برخیزد ترسیم کنیم. ادامه متن

دنیاگیری بیماری کرونا در حال تغییر بسیاری از وجوه سبک‌زندگی ما است و طراحی شهرها و ساختمان‌ها از این تغییر دور نیستند. بررسی چگونگی تاثیر این بیماری بر شهرسازی و معماری، نیازمند کنکاش در سابقه‌ی رابطه‌ی معماری و شهرسازی با بیماری‌های همه‌گیر پیشین است. در این جستار نویسنده این رابطه را از خلال تاریخچه‌ی تولد معماری مدرن و نقش همه‌گیری سل در این تحول جست‌وجو می‌کند. ادامه متن