در زمانه ایستادگی‌های عظیم زندگی می‌کنیم. ایستادگی در برابر شیوع جلوه‌گری‌ها، رشد بی‌رویه‌ی فنون دیجیتال و نیز بازاریابی شهری و شعارهای سطحی‌نگرانه‌اش. این مقاومت واکنشی است که حمایت نسل‌های جدید را با خود دارد. نسل‌هایی که معماری و گفتمان‌هایی همچون نوستالژی برای معماریِ شهر را که در اوایل دهه‌ی نود از صحنه محو شدند نبش قبر می‌کنند. از کسانی که با نرم‌افزار ایلاستریتور تخیلی سترون و منجمد را مثل رمزنگاران طرح می‌ریختند و کسانی که تبلیغ نظریه‌های سیاسی نیم قرن پیش را برای پیش‌برد سناریوهای نامحتمل شهری می‌کردند، اکنون شاهد بازگشتی به ایده‌ها، خصائل سبکی و مراجعی هستیم که مشتاقانه سودای مرمت و بازیابی دارند یا دست کم می‌خواهند در برابر سبکی تحمل‌ناپذیر مضحکه‌ی معمارانه‌ای که صورت چهارگوشه‌ی سیاره‌مان را مخدوش کرده بایستند.
ادامه متن
