موزه اسکاد، گالری پاملا الین پوئتر را در اختیار دنیل آرشام قرار داده تا با ایجاد تونلی از توالی دیوارهای بتونی تخریب شده در قامت یک دالان که با طرحی از پیکره خود هنرمند بازنمایی می شود، غرفه هایی را برای نمایش آثارش پدید آورد. این ایده در میان انبوه ایده های نمایشگاهی این سال ها چندان درخشان و کارا به نظر نمی رسد ولی تبلیغات رسانه ای صورت گرفته روی موضوع و فضای پدید آمده برای نمایش آثار نظر بسیاری را به خود جلب کرده است و به عنوان فضایی تازه و تجربه نشده به آن نگریسته می شود.
ماخذ: Designboom.com
بعد از تماشای این تصاویر شاید تصویر زیر از راقم این سطور بتواند نمایشگر حسرت عظیمی باشد که درباره یکی از گرانقدرترین فضاهای رها شده شهری اصفهان و ایران، ذهن هر مخاطب حساس به توسعه ای را به تامل فرو ببرد. تالار طویلی که در تصاویر بعد خواهید دید مشتمل بر ۷ گالری عظیم شهری در نوار پیرامونی میدان نقش جهان اصفهان است.
مأخذ: سهراب سردشتی
طبقه دوم میدان نقش‌جهان که در عهد عباسی برای به اندام کردن جداره میدان بر طبقه نخستین افزوده شد و بعد در دوره صدارت مرحوم دکتر سید باقر آیت‌الله زاده شیرازی، قریب به دو دهه پیش مجدداً مرمت و پرداخته شد تا موزه جهان اسلام قرار بگیرد، یکی از بزرگ‌ترین گالری‌های شهری معطل‌مانده‌ای است که سال‌هاست غبار غیاب انسانی بر چهره متروکش نشسته است. این فضا گالری نام ندارد و تعمداً بر این عنوان تأکید می‌شود. فضایی به عرض تقریبی ۱.۴۰ در درگاه‌های عبوری و نزدیک به ۳ متر در غرفه‌ها که با سقفی بلند و کم پرداخت، یک منظر مناسب برای به تماشا گذاشتن، تأمل کردن، ایستادن، نشستن و گپ زدن درباره هر اثر را مهیا می‌کند. این حلقه پیرامونی دارای ۷ گسست است. ۴ گسست آن مربوط به مساجد جامع عباسی و شیخ لطف‌الله، عمارت عالی‌قاپو و سردر قیصریه بازار اصفهان است و ۳ گسست معاصرتر، خیابان سپه و امتداد آن و کوچه مطبخ خانه است که میدان را در عهد پهلوی قطع کرده است. هرچند این ۷ تالار قابلیت اتصال مناسبی از همان تراز فوقانی با توجه به چشم‌انداز فوق‌العاده آن دارند که خود می‌تواند به‌عنوان یک مکث فضایی بی‌رقیب، ذهن را از هر تجربه‌ای تازه کند، بااین‌حال با تعبیه منافذ ورودی مناسب از پای مسجد جامع عباسی، مجموعه توحید خانه به تولی گری دانشگاه هنر اصفهان، پشت مسجد شیخ لطف‌الله و جوانب چهارسوی اعظم و ابتدایی بازار قیصریه و همچنین جداره‌های پیاده راه شده خیابان، می‌توان استفاده از این فضا را به‌عنوان ۷ گالری منفصل اما هم‌داستان ممکن ساخت.
شبکه جهانی معماران منظر میدان نقش‌جهان را در سال ۲۰۱۴ برترین میدان جهان نامید. باآنکه جز زیبایی، مؤلفه‌هایی همچون کنش‌های سیاسی و اجتماعی نیز جزء ارکان داوری قرار داشته‌اند و رقبایی همچون میدان تحریر قاهره، تایمز نیویورک، سن پیترو رم، ترافالگار لندن و میدان سرخ مسکو نیز در این لیست دیده می‌شوند. با چنین سرمایه‌ای از گالری‌های ۷کانه ۴۰۰ ساله، این میدان با چشم‌انداز گوارا و بی‌همتای خود چه توان برندینگ و اعتبار سازی هنگفتی را به هنرمندان ایرانی عرضه می‌کند؟ کدام مجموعه موزه و گالری را در دنیا می‌شناسید که برنامه‌ریزانش تمایل نداشته باشند تا با چنین نمایشگاهی همکاری کنند؟ سپردن برنامه‌ریزی هنری و فرهنگی این ۷ تالار به یک چهره هنری شناخته‌شده ملی و بعد برگزاری حراج‌های هنری در چهارسوی اعظم ورودی بازار با آن سابقه ۴ قرنی در عرصه آثار تجسمی و هنری، سرمایه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و تمدنی عظیمی است که از بی‌هنری همیشگی مدیران ایرانی رنج می‌برد. پس از قریب به دو دهه هنوز مدیران مسئول در این حوزه بی‌اطلاع از مدل‌های مرسوم تأمین مالی پروژه‌های فرهنگی چنین موهبتی عظیمی را دربند نبود بودجه‌های دولتی منجمد کرده‌اند، حال‌آنکه این متاع چنان خواستگارانی دارد که خود حاضر به پرداخت شیربهای این دوشیزه ۴۰۰ ساله‌اند. انتظار برای چنین رخدادی می‌تواند به دیگر حسرت‌ها درباره دیگر فرصت‌های تباه‌شده این میدان اضافه گردد. امید است ایده تبدیل این تالار به رواق جهانی هنر اصفهان، با انتشار عمومی در این پایگاه، به گوش فرد مؤثری برسد.
