[cbtabs][cbtab title=”پیشگفتار”]
انقلاب صنعتی، تغییر بنیادینی در مفاهیم زمان و فضا ایجاد می‌کند؛ تغییراتی که کانون‌های زیستی و نحوه‌ی زیست آن‌ها را به‌طور کلی، چه از نظر کمی و چه از جنبه‌های کیفی دگرگون می‌سازد. به پیروی و در نتیجه‌ی ایجاد دگرگونی که در آغاز در مجموع مثبت و مفید تلقی می‌شد، به تدریج آثار منفی صنعتی شدن چهره‌ی شهرها را گرفته و دیری نمی‌گذرد که شهرهایی که زودتر از همه فرایند صنعتی شدن را تجربه کرده‌اند، برای اولین بار به طور جدی با بحران شهر و شهرنشینی روبه‌رو می‌شوند. این بحران به دلیل از هم پاشیدن نظام و ساخت سنتی و کهنه شهر به خصوص در مراکز شهری از یک طرف و ازدحام، شلوغی، هرج و مرج، انواع آلودگی‌ها، بزگ شدن بی‌رویه‌ی شهرها،… و سرانجام پایین آمدن کیفیت محیط از طرف دیگر رخ داده است.
شهرسازان و معماران وقت در این کشورها که این وضع را غیرقابل تحمل دیدند، تلاش‌هایی را درجهت رفع مسائل و مشکلات پدید آمده در اثر صنعت‌زدگی و مآلاً نجات شهر پس از انقلاب صنعتی آغاز کردند. این تلاش‌ها منجر به پیدایش یک سلسله نظریات، تفکرات و اندیشه‌هایی گردید که به دنبال خود اصول، روش‌ها و ضوابط خاصی را جهت اجرا و تحقق اهداف مورد نظر ارائه می‌داد…
این نظریات و اندیشه‌ها در اشکال و قالب‌های گوناگون مانند نمونه‌ی عالی، مکتب، نهضت، تفکر، نظریه و اصلاح ارائه شده‌اند. (بخشی از پیشگفتار کتاب)
[/cbtab][cbtab title=”مشخصات کتاب”]
جلد اول: اواخر قرن ١٩ تا دهه هفتم قرن ٢٠
مؤلفین: سید حسین بحرینی، بهناز بلوکی، سوده تقابن
ناشر: انتشارات دانشگاه تهران
سال: ١٣٨٩
[/cbtab][/cbtabs]
