رشد افقی یا اسپراول (پراکنده‌رویی) یکی از معضلات شهرنشینی امروز در سطح جهانی است. انتظار می‌رود تا سال ۲۰۲۵ حدود ۲.۵ میلیارد نفر در سراسر جهان به شهرها نقل مهاجرت کنند. تازه این مقدار بدون احتساب مهاجرت‌هایی است که احتمالا به دلیل تغییرات اقلیمی رخ خواهند داد. این سؤال که شهرهای جهانی با چه شکل و نوعی می‌خواهند این جمعیت را در خود جذب کنند، محور اصلی سخنان ریکی بردت ( Ricky Burdett) دبیر مرکز بین‌المللی LSE Cities در نشست Citylab 2016 در میامی بود.
تا کنون که وضعیت خوب نبوده است. بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۵۰ انتظار می‌رود متوسط رشد جمعیت در ۲۰۰ شهر دنیا به ۳۰۰ درصد برسد. اما متوسط رشد فیزیکی شهرها در همین دوره‌ی زمانی ۵۰۰ درصد خواهد بود. که این به معنای رشد افقی و کاهش شدید تراکم و فشردگی است. و این از منظر پایداری محیط زیست نکته‌ی بسیار مهمی است.
حدود ۹۰ درصد از این رشد جدید شهری در آسیا و افریقا متمرکز است، مناطقی که در آن‌ها زیرساخت‌های غیراصولی بخش اصلی زیرساخت‌ها را چه در شهرهای بزرگ و چه شهرهای کوچک تشکیل می‌دهند. ریکی بردت می‌گوید:«آنجاست که نیاز به مداخلات هوشمندانه بیش از هرجای دیگر احساس می‌شود.» یکی از مهم‌ترین مثال‌های نوآوری برای حل مشکل هوشمندی شهرها مربوط به جایزه‌ی چالش شهرهای هوشمند هند است. در این مسابقه بیش از ۱۰۰ شهر هندی پیشنهادات خود را در زمینه‌ی مشکلات شهری ارائه داده‌اند به امید اینکه با بردن بخشی از جایزه‌ی ۱۵ میلیارد دلاری بتوانند نهایتا برنامه‌های خود را اجرائی کنند. تا کنون ۲۰ پیشنهاد برنده‌ی این جایزه شده‌اند.
اینکه شهرهای هند به اندازه‌ی کافی برای آینده آماده می‌شوند یا نه را زمان مشخص می‌کند، اما آنچه مهم است این است که توسعه‌ی شهری امروزه به عنوان یک اولویت در هند مطرح شده است و راه‌حل‌های احتمالی به شیوه‌ای جامع و اصولی در نظر گرفته می‌شوند. این اولین قدم در مسیر اصلاح و سازندگی در همه‌ی شهرهای جهان است.
منبع: [button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”http://www.citylab.com/tech/2016/10/global-density-is-decreasing/505139/”]Citylab[/button]
