نویسندگان: محمدنعیم بافقی یزدی | کارشناسی مهندسی معماری از دانشگاه سیستان و بلوچستان
نیلوفر آبسالان | کارشناسی مهندسی معماری از دانشگاه سیستان و بلوچستان
بهروز احمدی در آبان ماه سال ۱۳۲۵ در تهران به دنیا آمد. او سال ۱۳۴۴ وارد رشته‌ی معماری دانشگاه تهران شد. او یکی از معماران تأثیرگذار معاصر ایران بود که به‌خصوص پس از انقلاب توانسته بود پروژه‌هایی مهم را طراحی و اجرا کند. نگاه او به معماری نوعی تجربه‌گرائی در ساختن یک بنا بود. از نظر او کاربرد جنبه‌های عملی، مصالح و تکنیک‌های تجربی نقش بسزائی در خلق یک اثر معماری داشتند و عوامل بسیار موثر در طرح یک بنا در نظر او در «نیازهای کارفرما، تاثیرات اقلیمی و همسایگی و قوانین شهری» خلاصه می‌شدند.
او قائل به «تعامل محیط و کارفرما» بود و نقش معمار را در هدایت و اجرای درست خواسته‌های کارفرما قابل توجه می‌دانست. همچنین از نظر او میان معمار و معماری رابطه‌ی تناتنگی وجود داشت: «معمار در طول زندگی از محیط اطراف و وسایل ارتباط جمعی و نشریات و تحولات الگوهای زندگی، ناخودآگاه و گاه به اختیار، تأثیر می‌پذیرد و معماری موفق فارغ از سبک‌های معماری باید با نیازهای روز اجتماع منطبق باشد؛ ولی در محیطی که همه‌ی ضوابط فنی و روابط اجتماعی و الگوهای زیست در حال تحول است، پیروی از یک تفکر معماری نمی‌تواند لزوماً نتایج مطلوب در پی داشته باشد».
[divider]دهه‌ی اول طراحی[/divider]
با توجه به اینکه در دوران ابتدایی طراحی مهندس احمدی، معماری ایران تحت تاثیر مدرنیسم بود، پلان‌های عملکردگرا، نماهای عاری از تزئینات و احجام مکعبی‌شکل رواج قابل توجهی داشت. مهندس احمدی در دهه‌ی اول بین سال‌های ۵۰ تا ۶۰ در اجرای آثار خود عمدتاً از آجر و سیمان به شیوه‌ای مدرن بهره گرفت و ویلاهای مدرنی که با زمینه‌ی معماری ایرانی هم‌خوانی داشتند را طراحی کرد؛ آثاری نظیر: خانه‌ی مسکونی سرهنگ افتخار، خانه‌ی مسکونی رسولی، خانه‌ی مسکونی فرهنگ، و خانه‌ی مسکونی احمد سرتیپ.
[divider]دهه‌ی دوم طراحی[/divider]
تغییرات قوانین شهرداری و محدودیت‌های به وجود آمده در طراحی فضاهای مسکونی در سال‌های پس از جنگ تحمیلی، بر شکل‌گیری دوره‌ی بعدی فعالیت بهروز احمدی، که بین سال‌های ۷۰ تا ۸۰ انجام شدند، اثر گذاشت. این تغییرات و محدودیت‌ها باعث ابتکار او در طراحی جزئیات معماری چون دست‌انداز پله‌ها، حفاظ پنجره‌ها و درها است. می‌توان گفت که در این دوره گروهی از به‌روز‌ترین مجتمع‌های مسکونی ایران توسط او طراحی شده‌اند، مجتمع هایی نظیر ساختمان مسکونی آبکوه، برنده‌ی جایزه‌ی معماری شهرداری تهران، که در سال ۷۰ طراحی شد و شامل دفاتر اداری جهت استفاده شخصی ساکنان، استخری بر روی بام (که در آن زمان متداول نبود)، و فروشگاه و رستوان خانوادگی می‌شد. همچنین ساختمان مسکونی ظفر، ساختمان مسکونی خیران، ساختمان مسکونی انارکی، ساختمان مسکونی بهداد، و ساختمان مسکونی گلنار از دیگر آثار او در این دوره هستند.
[divider]دهه‌ی سوم طراحی[/divider]
پروژه‌های متاخر مهندس بهروز احمدی اغلب ساختمان‌های عمومی و در مقیاس شهری بودند، نظیر مجموعه ساختمان‌های اداری بم، طراحی نمای ساختمان جدید مجلس شورای اسلامی و موزه‌ی جنوب شرق در زاهدان که در سال‌های آخر زندگی او اجرا شدند.
[divider]مرگ[/divider]
این معمار تاثیرگذار و صاحب سبک در معماری ایران، در صبح روز چهارشنبه ۱۵ شهریور ماه ۱۳۹۱، در سن ۶۶ سالگی براثر ایست قلبی درگذشت.
