نویسنده: پرهام کریمی | کارشناس ارشد معماری از دانشگاه تورنتو
ویل السوپ بر این باور بود که معماری تنها حرفه‌ای است که «در واقع با شادی و لذت همراه است. دیگر حرفه ها در عذاب و ترس و وحشت هستند».
چندین سال پیش، وقتی در دانشگاه اوکد پذیرفته شدم از استان نیوبرانزویک به تورنتو آمدم تا رشته‌ی تحصیلی خود را در زمینه‌ی طراحی محیطی و معماری پایدار آغاز کنم. به یاد دارم که به محض ورود به تورنتو، به خیابان مک‌کال رفتم تا مرکز طراحی شارپ را ببینم. با ایستادن زیر ساختمان، متوجه شدم که یک احساس جالب از طریق ساختمان به محیط منتقل می‌شود. چند سال بعد از این لحظه‌ی هیجان‌انگیز، در سال ۲۰۱۵، من با ویل اسلپ دیدار کردم. برای حدود پانزده دقیقه، او در مورد شور و شوق خود برای معماری صحبت کرد. در آن جلسه متوجه شدم که احساس جالب و خیالی نهفته در طراحی‌های او در حقیقت در شخصیت وی نهفته است. او به طور جدی معتقد بود که «زندگی یک بازی است که از اوایل کودکی تا مرگ ادامه دارد».
السوپ متولد ۱۹۴۷ در شهر نورتامتون انگلستان بود. او در دانشگاه معماری AA لندن تحصیل کرد. او از مدرنیست‌های قرن بیستم مثل لوکوربوزیه و میس، و جان سوآن از کلاسیکیست‌های بریتانیایی قرن نوزدهم الهام گرفت؛ اما سبک کار وی کاملاً بازی‌گونه بود و موقعیت و نقش طراحی «بازی‌گونه‌ای» را برای او ایجاد کرده بود.
ساختمان‌های السوپ شامل کتابخانه‌ی پِکهام در لندن (که برنده‌ی جایزه‌ی استرلینگ شد)، ایستگاه متروی شمال‌غربی گرین‌ویچ لندن و مرکز شارپ در کالج هنر و طراحی اونتاریو در تورنتو می‌شود. این ساختمان یک جعبه سیاه و سفید بر روی ستون های رنگارنگ است. ویل الهام بخش نسل‌ها بوده و بسیاری از معماران جوان را تحت تاثیر خود قرار داده است. بد نیست بدانید که به علت شخصیت خاص ساختمان‌های وی، او همچنان برای معماران جوان الهام‌بخش است. السوپ دارای توانایی استثنایی برای تشخیص مشکل در کانتکست طراحی بود. سبک طراحی او، عمدتاً به «بهبود زندگی» در معماری ساختمان‌ها و جوامع اطراف آن معطوف است. میراث معماری السوپ بسیاری از شهرها را آماده کرده تا مکان مهم و بهتری برای زندگی، لذت بردن و بازی شوند!
