درحالی‌که شب‌زنده‌داران تا صبح می‌توانند در کنار اسکله باشند، ساکنان محلات قدیمی و متراکم شهر می‌توانند راحت‌تر شب‌ها بخوابند.
چگونه می‌توان کاری کرد که هم شهروندان از زندگی شبانه لذت ببرند و هم مزاحم شهروندان سحرخیز نشد؟ لیسبون پایتخت پرتغال به فرمول اختصاصی خود برای پاسخگویی به این سؤال که بسیاری از شهرها با آن درگیر هستند دست‌یافته است.
دولت محلی به اتفاق آراء سری جدیدی از مقررات کنترلی برای فعالیت‌های شبانه وضع کرده است که به‌تساوی هم دارای چماق است و هم دارای هویج.
این شکایت ساکنان بود که عمدتاً موجب تغییر شد. ساکنان محلات مرکزی بایرو آلتو و کایس دو سادره بارها از مزاحمت‌های افراد مستی که زیر پنجره‌ی خانه‌ها مخل خوابشان می‌شدند شکایت کرده‌اند. در حقیقت هردوی این محلات دهه‌هاست که با بارهای متعدد محصور شده‌اند. احتمالاً آنچه تغییر کرده ترکیب اجتماعی جمعیت این محلات است. هم‌زمان با تغییر الگوهای جهانی و باب روز شدن زندگی در مرکز شهرها، جمعیت ساکن این مناطق هم ثروتمند‌تر شده‌اند.
بااین‌همه وقتی در خیابان‌های این نواحی قدم بزنید به ساکنان آن حق می‌دهید که شاکی باشند. خیابان‌های این محلات تنگ و باریک‌اند و درب خانه‌ها مستقیماً به پیاده‌روها باز می‌شود و دیوارهایشان به‌خوبی صدای عربده‌ها و قهقهه‌های جماعت مست را که شبانه در این محلات تجمع می‌کنند، بازتاب می‌دهند.
مقررات جدید می‌توانند این مزاحمت‌ها را برطرف کنند. بر اساس قوانین زمان‌بندی جدید، بارها در ایام هفته ۲ بامداد و در روزهای تعطیل هفته ۳ بامداد باید بسته شوند. کلاب‌ها می‌توانند به‌شرط آنکه به شکلی مناسب ازنظر صوتی عایق‌بندی شده باشند تا ساعت ۴ بامداد باز باشند. به‌منظور دور نگه‌داشتن سروصدا از خیابان‌ها، تراس‌های روباز باید در نیمه‌شب تخلیه شوند. ازنظر استانداردهای آمریکایی این قوانین فوق‌العاده ملایم است اما پرتغال هنجارهای اجتماعی متفاوتی دارد. درحالی‌که گرچه به‌اندازه‌ی همسایه‌شان اسپانیایی‌ها شب‌بیدار نیستند (احتمالاً به این دلیل که برخلاف اسپانیایی‌ها در منطقه‌ی زمانی اشتباهی واقع نشده‌اند)، پرتغالی‌ها معمولاً تا دیروقت بیدار می‌مانند حتی خانواده‌هایی که بچه‌ی کوچک دارند. با در نظر گرفتن این زندگی شبانه، در نظر گرفتن این سازوکارهای محدودکننده برای مغازه‌ها سخت‌گیرانه به نظر می‌رسد. در اکثر نقاط شهر مغازه‌ها باید ساعت ۱۰ شب بسته باشند که این امر خرید کردن در آخر شب را عملاً غیرممکن کرده است.
البته لیسبون برای این قوانین یک استثناء در نظر گرفته و آن اسکله‌‌ی کنار دریا است. نواحی اطراف اسکله بدون هیچ محدودیتی بیست‌وچهارساعته می‌توانند باز باشند. البته معنی این نیست که مغازه‌های این منطقه همین حالا ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته باز هستند فقط چون می‌توانند باز باشند اما این منطقه باید بر همین اساس یعنی منطقه‌ی آزاد شبانه در آینده توسعه پیدا کند. این منطقه می‌تواند برای چنین هدفی طراحی بهتری داشته باشد. در حال حاضر این منطقه بیشتر توسط انبارهای کالا پرشده و توسط یک جاده‌ی اصلی از مناطق مسکونی جداشده است. برخی از بارها و رستوران‌ها خیلی زود خودشان را به این مناطق منتقل کرده‌اند؛ منطقه‌ای که تا به‌زودی نظم و نسق جدیدی خواهد گرفت و علاوه بر مکانی برای زندگی شبانه به کانونی برای گالری‌های هنری و جشنواره‌های روزانه تبدیل خواهد شد.
مقامات شهر باید از اینکه چنین مکان مناسبی به‌عنوان یک محدوده‌ی شبانه‌روزی دارند خوشحال باشند. طرفداران زندگی شبانه در دیگر شهرها آرزوی چنین جایی را دارند. گرچه محدود کردن فعالیت‌های شبانه‌روزی به یک ناحیه‌ی کوچک می‌تواند موجب بالا رفتن اجاره‌بها در این منطقه شود و تنها پرطرفدارترین فعالیت‌ها خواهند توانست در آنجا به کار خود ادامه دهند.
منبع: [button color=”blue” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”https://www.citylab.com/cityfixer/2016/04/why-lisbon-is-changing-its-nightlife-regulations/480552/”]citylab[/button]
