معمار: شهاب میرزائیان
اگر چشم را از تیپولوژی استعماری غرب خلیج به سمت بکارت شرقی عمان بچرخانیم، معماری حجم هایی تراش خورده در قالب مکعب هایی استوار است که با مشربیه ها و شناشیل ها، رفتار ساختمان را طبیعی می کند. طبیعی مثل انطباق تثلیث یافته برنامه با کالبد که در نهایت بهینگی در بستری پیوستگی می یابد که مانند صندوق های بازآمده از دریا، بر شن های طلایی ساحل قرار یافته است. تضاد میان انتزاع هندسی بنا با ارگانیسم خزنده بستر، همان کانسپتی است که توسعه را با تعریفی جنوبی از اقتصاد جغرافیایی همراه کرده است.
