اعضای تیم: کوروش حاجی زاده، امیرحسین حاجی زاده و همکاران
گاه نزدیک‌ترین انتخاب، سخت‌ترین انتخاب است. پرورش زمینه به مثابه فرم، با میانجی قرار دادن فضای تجربه شده در الگوی بومی، هرچند تماماً وابسته به بستر است اما با تغییر معنا، مقیاس و ساختمایه به یک زیست جدید فرصت بروز می‌دهد. رها شدن از نمای بیرونی و اکتفا به منظر محیط، نظام ادراکی مخاطب را به درون فضا متمرکز می کند. یعنی همان مکانی که در سایت بیابانی فعلی، به مثابه واحه ای در صحرا، معنا بخش، مقیاس آفرین و دلپسند است.
