غرفه ترکیه در دوسالانه ونیز ۲۰۱۶ نمایشگاهی با نام «دو دارزانا: دو آرسنال و یک کشتی» برگزار میکند که میراث فرهنگی زبان و معماری کارگاه‌های کشتی‌سازی استانبول و ونیز را به هم مرتبط می‌سازد. در این نمایشگاه که سرپرستی آن را فریده چیچک‌اوغلو، محمد کوتوکچغلو و ارتوی اوچر از معماران ترکیه به عهده دارند، «آخرین کشتی» که با استفاده از ضایعات کارگاه‌های کشتی‌سازی خلیج در استانبول ساخته شده به نمایش گذاشته می‌شود.
با وجود این که ونیز و استانبول فرهنگ‌های بسیار متفاوتی دارند اما فرهنگ و تجارت هر دوی آن‌ها در برهه‌ای از تاریخ عمیقاً به کارگاه‌های کشتی‌سازی و تولید و راه‌اندازی کشتی‌ها پیوند خورده‌‌است. «دارزانا» یک واژه‌ی مرکب با ریشه مدیترانه‌ای است که در گذشته برای ارتباط دریانوردان و تاجران به کار می‌رفت. اکنون در راستای تحقق اهداف نمایشگاه و تعیین زبان مشترک معماری، این زبان‌ها دوباره استفاده و ترجمه شده‌اند.
کشتی ارائه‌شده در دوسالانه ونیز «باشتاردا» نام دارد که شکل ظاهری آن آمیخته‌ای از کشتی‌های پارویی قرون وسطی و کشتی‌های بادبانی اسپانیایی است و به‌وسیله پاروها و بادبان‌ها حرکت میکند. کشتی باشتاردا نمادی از پیوند منحصربه‌فرد مدیترانه‌ای است که تصویری ارائه می‌دهد از یک کشتیِ در آستانه‌ی فرسودگی که در استانبول رها شده بود و حالا سفر جدید خود را از ونیز شروع کرده و در تمام این مدت به دنبال سرنخ‌هایی برایِ تبدیل موانع و مرزها به گشایش‌ها و مکان‌هایِ هم‌زیستی بوده است. از آن جا که معماران اغلب با ایده‌هایی در مورد نحوه‌یِ مواجهه و از بین بردن موانع و مرزها روبه‌رو می‌شوند، این نمایشگاه از طریق معماری و استفاده کنایه‌آمیز از باشتاردا می‌تواند این فضای تقابلی را به فضای مورد رضایت همه تبدیل کند.
منبع زبان اصلی: آرک دیلی و دیزاین‌بوم
