توضیح: این روزها با برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا و رقابت دوباره‌ی ترامپ برای دور دوم ریاست جمهوری نام و عملکرد این رئیس‌جمهور و سوداگر مستغلات نقل محافل شده است. برگردان این گزارش تحقیقی از عملکرد ترامپ در صنعت ساختمان و حرفه‌ی معماری، پیش از این در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۹۵ و پس از انتخاب وی به عنوان رئیس‌جمهور منتشر شده بود که به بهانه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بازنشر می‌شود.
پیش از آنکه در نقش استیک فروش، مُبلغ فحش، پیشکسوت در استفاده از کرم‌های برنزه‌کننده، و رئیس جمهور معروف شود، ترامپ غول معاملات ملکی بود؛ ولی نه از نوع محترم‌شان. موسسه‌ی ترامپ انبوهی از معاملات بد و ساختمان‌های مبتذل را پشت سر خود به جا گذاشته‌است. از رها کردن تمام یک شهر و سود بردن از مرگ و فروپاشی آن گرفته تا کلک زدن به معماران و ندادن دستمزد آنها؛ در اینجا لیست کوتاهی از بدرفتاری‌های او نسبت به معماری و معماران آورده شده است.
ترامپِ دشمن میراث
برج ترامپ –آسمان خراش غول پیکر منهتن که درست به اندازه همان کسی که آن را ساخته، شوم به نظر می رسد– محل تظاهرات انتخاباتی به رهبری طراحان بود. ولی قبل از آنکه این بلوک شیشه‌ای -به طراحی دِر اسکوت[۱]– تقاطع خیابان پنجم و پنجاه و شش را اشغال کند، این قطعه زمین محل ساختمان بونویت تِلِر[۲] بود؛ فروشگاه بزرگی به سبک آرت دکو که در سال ۱۹۲۹ ساخته شده بود.
نمای این ساختمان، نقش‌برجسته‌های باشکوهی از سنگ آهک داشت. موزه هنر متروپولیتن (Met) ترامپ را متقاعد کرد که این مجسمه‌ها را به گنجینه موزه اهدا کند. او ابتدا قبول کرد ولی سپس قولش را زیر پا گذاشت و تخریبشان کرد. ترامپ در توجیه این عمل به کارشناسی استناد کرد که این آثار را فاقد ارزش هنری خوانده بود و معتقد بود که ارزش ۳۲ هزار دلار هزینه برای جداسازی مناسب و ۵۰۰ هزار دلار هزینه تاخیر پروژه را ندارد.
گوِندا بلِر[۳] در پانویسی در کتاب «ترامپ‌ها[۴]»، داستانی را از معماری به نام آلن لاپیدوس[۵] نقل می‌کند که قطعه‌ای از این نقوش را در دفتر ترامپ دیده است: «وقتی که از او پرسیدم که این حکاکی در دفتر او چه می‌کند، به طرف من خم شد و گفت “خفه شو”».
ترامپِ تجملاتی (و به شدت محتاج تحسین)
یکی از اولین پروژه های بزرگ ترامپ، بازسازی هتل کومودور[۶] –ساختمانی از سال ۱۹۱۹ در نزدیکی ترمینال گرند سنترال[۷]– به هتل گرند هیات[۸] بود که در سال ۱۹۸۰ به اتمام رسید. سبکی که او در آنجا به کار گرفت، یعنی یک نمای شیشه‌ای با جلای براق فلزی، بعدا بارها تکرار شد.
پیتر سَمتون[۹] معمار و یکی از مدیران شرکت گروزن سمتون[۱۰]، مسئول طراحی این هتل بود و خواستار توجه به همسایگان تاریخی بنا بود ولی ترامپ گوشش بدهکار نبود. سَمتون به Co.design می‌گوید: «او دوست داشت ردپای خودش را بگذارد و به ما گفت “من چیزهای جدید و درخشان دوست دارم. از گرانیت خوشم نمی آید و شیشه، استیل و مرمر درخشان را ترجیح می دهم.” پالت ما از روز اول این بود, هر کاری که ما می کردیم و هر حرفی که می زدیم، نمی توانست این مسئله را تغییر دهد. این مسئله قبل از این بود که ساختمان‌ها [به عنوان آثار ملی] ثبت شوند و در آن زمان به حفظ بناهای تاریخی چندان اهمیتی داده نمی‌شد.»
با وجود همه زرق‌و‌برق ساختمان، ترامپ به شدت محتاج تایید و تحسین منتقدین بود. سمتون می‌گوید: «او … به دنبال بیشترین تبلیغاتی بود که می توانست به دست آورد. او می‌دانست که ما با پل گلدبرگر[۱۱] که در آن زمان منتقد معماری نیویورک‌تایمز بود، روابط دوستانه‌ای داریم. ترامپ از ما خواست که گلدبرگر را به مراسم افتتاحیه بیاوریم تا با او ملاقات کند.»
ترامپ، مهیبِ منتقدان معماری
ترامپ بی‌اعتمادی و نفرت خود نسبت به رسانه‌ها را بارها نشان داده‌است. در دنیای معماری هم، در توییتر انگشتان خود را به سمت بلیر کامین[۱۲]، منتقد شناخته‌شده‌ی شیکاگو تربیون، نشانه گرفته‌است (هر چند که در گذشته از کامین تمجید کرده‌است). با وجود اظهارات پیتر سمتون در مورد تمایل ترامپ به پل گلدبرگر که در حال حاضر منتقد معماری ونیتی فیر[۱۳] است، ترامپ نظرات گلدبرگر را «بی ربط» می‌خواند.
در سال ۱۹۸۴، ترامپ شکایتی ۵۰۰ میلیون دلاری از پل گپ[۱۴]، منتقد برنده‌ی پولیتزر تنظیم کرد، چرا که این نویسنده، نقشه‌های ترامپ برای ساخت یک آسمان‌خراش ۱۵۰ طبقه در منهتن را «معماری متناسب کتاب گینس» خوانده‌بود و گفته‌بود که این کار «یکی از احمقانه‌ترین بلاهایی است که کسی می‌تواند بر سر نیویورک یا هر شهر دیگری بیاورد.» این شکایت در سال ۱۹۸۵ رد شد.
ترامپِ نژادپرست
پیش از آنکه دونالد ترامپ تبدیل به بساز‌وبفروش املاک لوکس شود، با پدرش، فِرد ترامپ[۱۵]، کار می‌کرد. در دهه‌ی ۷۰ از شرکت آنها به دلیل تبعیض علیه رنگین‌پوستان شکایت شد. بازپرس‌های فدرال متوجه شدند که کارمندان ترامپ، درخواست‌های مسکن اقلیت‌ها را با حرف «C» به نشانه «رنگین‌پوست[۱۶]» علامت گذاری می‌کردند و آنها را به مناطقی که محل سکونت دیگر اقلیت‌ها بود، می‌فرستادند. در سال ۱۹۶۷، فقط هفت آپارتمان از ۳۷۰۰ واحد موجود در «دهکده‌ی ترامپ»، مجتمعی مسکونی در جزیره کُنی[۱۷]، در تملک خانواده‌های سیاه‌پوست بود. در سال ۱۹۷۳ وزارت دادگستری از مدیریت شرکت ترامپ به علت تبعیض شکایت کردد و این شرکت نیز در مقابل به علت تهمت و از بین بردن اعتبار شرکت، شکایت کرد. در آن زمان فرد ترامپ (پدر) رئیس هیئت مدیره شرکت ترامپ و احتمالا سیاست‌گذار بود ولی دونالد مدیر موسسه بوده‌است. پرونده وزارت دادگستری در نهایت با توافق طرفین خاتمه یافت.
ترامپ اعتقادی به ریاضی ندارد یا اعتقادی به ریاضی ما ندارد
آن طور که در یکی از مقالات اخیر نیویورک تایمز اشاره شده‌است، ترامپ مرتبا داستان‌های دور و درازی از ارتفاع آسمان‌خراش‌هایش تعریف می‌کند که در آنها، با محاسبات خاص خودش، در مورد ارتفاع بعضی از آنها تا ۲۰ طبقه اغراق می‌کند.
به عنوان مثال، پرونده‌های برج جهانی ترامپ[۱۸] در معاونت ساختوساز شهرداری نیویورک نشان می‌دهد که ارتفاع این سازه ۸۴۳ فوت (تقریبا ۲۵۷ متر) و دارای ۷۰ طبقه است در حالی که ترامپ ادعا می‌کند این ساختمان ۹۰۰ فوت (تقریبا ۲۷۴ متر) ارتفاع و ۹۰ طبقه دارد. او این اعداد را با تقسیم ارتفاع کل به میانگین ۱۰ فوت (۳ متر) برای هر طبقه مسکونی بدست می‌آورد. او همچنین ادعا می‌کند که برج ترامپ[۱۹] در خیابان پنجم، ۶۸ طبقه است در حالی که در واقع ۵۸ طبقه است. اختلافات مشابهی در مورد برج و هتل بین المللی ترامپ[۲۰]، آپارتمان های او در جاده ریورساید[۲۱]، آپارتمان‌های ترامپ در خیابان پارک[۲۲]، هتل ترامپ پلازا[۲۳] و ترامپ سوهو[۲۴] وجود دارد.
ترامپِ لاف‌زن
ترامپ در دهه ۱۹۷۰، پن یاردز[۲۵]، یک محوطه راه آهن از کار افتاده در شمال غربی منهتن را خرید. او قصد داشت در این زمین را دفاتر اداری و مسکن برای قشر متوسط بسازد. در سال ۱۹۷۳ ترامپ پیشنهاد ساخت ۲۰ هزار واحد را داد. (در گزارشی در مورد ساختوساز در این منطقه در سال ۱۹۷۴، رابرت موزز[۲۶] –برنامه‌ریز شهری‌ای که نامش با ساخت و ساز بزرگ مترادف شده- پیشنهاد ساخت تنها ۱۳۰۰ آپارتمان را داده بود). طرح ترامپ در طی چند دهه بارها متحول شده‌است –یک بار ترامپ پیشنهاد ساخت یک مجموعه تلویزیونی برای NBC با بیش از ۱۵.۵ میلیون فوت مربع (تقریبا ۱.۴۴ میلیون متر مربع) زیربنای اداری، مسکونی و تجاری را داد- و با شهردار آن زمان، اد کچ[۲۷] درگیر شد. گروه‌های اجتماعی با این طرح مخالفت کردند و طرح دیگری شامل ۱۴ مجتمع آپازتمانی و دو برج اداری پیشنهاد کردند که مجموعا ۷ میلیون فوت مربع (تقریبا ۶۵۰ هزار متر مربع) و ۲۱.۵ آکر (تقریبا ۸۷ هزار مترمربع) پارک عمومی داشت. پس از آنکه ترامپ متوجه شد ساخت طرح اصلی‌اش نیاز به تردستی‌های قانونی بسیاری دارد، با طرح کوچک‌تر موافقت کرد ولی پیش از آن که ادعا کند که بالاخره شهر را وا می‌دارد تا با طرح او موافقت کند. یک‌بار نیز او وکیلی استخدام کرد تا با تکیه بر چیزی به نام «منطقه‌بندی در زیر آب[۲۸]» به تراکم و زیربنای مورد نظرش دست یابد.
پل ویلن[۲۹] معمار شرکت گروزن-سمتون (که در حال حاضر به عنوان گروزن-سمتون در گروه IBI[۳۰] فعالیت می‌کنند) نسخه گروه‌های اجتماعی را طراحی و در مورد طرز برخورد ترامپ در آن زمان با co.design گفتگو کرد.
ویلن می گوید: «ما این طرح ها را در دهه ۹۰ برای ریورساید جنوبی[۳۱] آماده کردیم که ترامپ در ابتدا مخالفت کرد چرا که طرح یک پروژه‌ی عظیم را در سر داشت. ما در مقابل یک طرح جایگزین با اندازه نصف آن‌چیزی که او پیشنهاد کرده‌بود، آماده کردیم. در آن زمان او تحت فشار مالی بسیاری قرار داشت و مجبور شد کوتاه بیاید و طرح ما را بسازد. بعد از اینکه به سختی با آن مخالفت کرده‌بود، اعلام کرد که با آن موافق است و گفت که این بزرگترین طرح در تاریخ شهرسازی است. یک چرخش ۱۸۰ درجه‌ای کرد، که می‌دانیم او می تواند چنین کارهایی کند … ما موفق شدیم او را تحت فشار قرار دهیم تا ریورساید جنوبی را به اندازه نصف طرح اولیه خودش بسازد.»
ترامپِ حق‌خور
در دومین مناظره‌ی ریاست جمهوری، هیلاری کلینتون[۳۲] به سابقه برخورد ترامپ با کسب و کارهای کوچک حمله کرد و گفت که او گاهی دستمزد معماران و پیمانکاران را نمی‌پردازد. ستاد کلینتون ویدئویی را منتشر کرد که اندرو تسورو[۳۳]، معمار نیویورکی که دستمزد مناسبی برای کارش از ترامپ دریافت نکرده‌بود، در آن حضور داشت. عدم پرداخت تقریبا او را ورشکست کرده‌بود. با اینکه حق با تسورو بود، وکلای ترامپ به او گفتند که مخارج دعوای قانونی برای او بیش از حد گران خواهد شد.
گروه معماری راک‌وِل[۳۴] –یک شرکت معماری نیویورکی که در زمینه طراحی هتل، فرودگاه، طراحی صحنه برای تئاترهای برادوی[۳۵]، طراحی مبلمان و … فعالیت می کند- بارها برای دریافت‌هایش از پیمانکاران ترامپ به مشکل برخورده‌است. در سال ۲۰۱۱، راک‌ول از گروه بِی‌راک[۳۶] و موسسه ساپیر[۳۷] –پیمانکاران هتل ترامپ سوهو- به علت عدم پرداخت ۱.۵ میلیون دلار هزینه‌های طراحی داخلی شکایت کرد. (ترامپ از سرمایه خودش برای ساخت این ساختمان استفاده نکرده‌است ولی او و خانواده‌اش بر آن نظارت دارند و اجازه استفاده از اسمشان را به پروژه داده‌اند. گروه راک‌ول و سازمان ترامپ، هر دو از نظر دادن در این مقاله سر باز زدند.) بی‌راک و ساپیر در مقابل شکایتی به همان مبلغ از راک‌ول تنظیم کردند و ادعا کردند که این شرکت کار را مطابق برنامه انجام نداده‌است. شکایت متقابل بی‌راک و ساپیر رد شد و مجبور شدند تا هزینه‌های گروه راک‌ول را پرداخت کنند. در یک پرونده دیگر مربوط به ساختمان، خریداران یک مجتمع مسکونی به علت کلاهبرداری از ترامپ شکایت کردند که او با آنها به توافق رسید.
