نویسنده: آریان مارشال[۱]
مترجم: فرشته حسنی
درحالی‌که محافل سیاسی کشور درگیر مسائل مهمی همچون بنغازی، مسابقات زیبایی، و بهترین ترول‌های مناظره‌های انتخاباتی هستند، بزرگ‌ترین مسئله‌ی محله‌ها به‌تازگی زیر ذره‌بین دولت اوباما رفت: پارکینگ.
اگرچه پارکینگ به نظر مسئلهای جزئی و کم‌اهمیت می‌رسد، اما در انجمن‌های محله‌ای و شهرداری‌ها مشکلی بسیار بزرگ به شمار می‌رود. در شهرهای متراکمی چون نیویورک، بوستون، و واشنگتن، دی.سی. مدت‌هاست قوانین را مجبور به ساخت پارکینگ‌های لازم برای مجموعه‌های مسکونی‌ای که می‌خواهند بسازند، کرده است.
اگر در شهر زندگی می‌کنید، این قضیه منطقی است چون طبیعتاً نمی‌خواهید جای پارکتان را تعدادی تازه‌وارد اشغال کنند؛ اما از آنجایی که شهرها عاجزانه در تلاش‌اند مسکن را ارزان‌تر کنند، الزام بسازوبفروشان به فراهم کردن پارکینگ‌های مخصوص برای هر واحد به نظر بار اضافه و مرده‌ای می‌رسد. هزینه‌ی بالای این پارکینگ‌ها – تا ۶۰ هزار دلار برای هر جای پارک در زیرزمین- می‌تواند پروژه‌ها را حتی پیش از شروع متوقف کند. بهتر نیست از آن مساحت برای ساخت آشپزخانه، اتاق‌خواب، یا نشیمن استفاده کرد تا هیاکل آهنی‌ای که بیشتر طول روز بی‌حرکت‌اند. نباید فراموش کرد که در سال ۲۰۱۳، بیش از یک‌چهارم مستاجرین در ایالات‌متحده بیشتر از ۵۰ درصد از درآمد ماهیانه خود را خرج اجاره و مسکن کرده‌اند. به‌راستی استطاعت مالی مشکل بسیار بزرگی است، و کاخ سفید نیز به این قضیه اذعان دارد.
راهنمای توسعه‌ی مسکن که اخیراً توسط دولت اوباما منتشرشده است، ساخت مسکن مقرون‌به‌صرفه را با در نظر گرفتن ضوابط حداقل پارکینگ سرپوشیده ناممکن می‌داند. «هنگامی‌که توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی در تلاش برای کاستن وابستگی به اتومبیل است، وجودِ پارکینگ می‌تواند ساکنان را به رانندگی تحریک و درنتیجه اهداف افزایش حمل‌ونقل عمومی، پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری را با مشکل مواجه کند.»
اما این راهنما در حقیقت توصیه‌نامه‌ای بی‌تأثیر بیش نیست. همچنین کنترل قوانین منطقه بندی که دربرگیرنده‌ی چیزهایی مانند پارکینگ سرپوشیده است، در دست شهرهاست؛ اما نکته‌ی مهم این است که پس از مدت‌ها دولت اوباما به آنچه طراحان شهری مطرح کرده بودند رسیده: پارکینگ برای شهر شما خوب نیست؛ و بالاخره شهرها صدای آن‌ها را شنفته‌اند!
[divider]مرگ بر جای پارک![/divider]
مردم درباره جنبه‌های منفی پارکینگ‌های شهری بسیار نوشته‌اند، اما اجازه دهید خیلی سریع به یکی از این موارد اشاره‌کنیم. شهرهای متراکم و پرجمعیت با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری، پیاده‌روها، و برنامه‌های کرایه دوچرخه به‌وضوح عدم تمایل خود را به رانندگی مردم ابراز می‌کنند؛ اما التزام توسعه‌دهندگان به ایجاد پارکینگ مردم را به خرید اتومبیل تشویق کرده و درنتیجه منجر به افزایش ترافیک و آلودگی می‌شود. طراح شهری، دونالد شاپ[۲]، از دانشگاه UCLA دریافته است که جستجوی مردم برای پارکینگ در امتداد مسیری پانزده بلوکی در لس انجلس سالانه ۴۷ هزار گالن سوخت مصرف و ۷۳۰ تن دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.
ضوابط ایجاد پارکینگ به‌ویژه در مناطقی که خریداران هزینه بیشتری را برای نزدیک بودن به حمل‌ونقل عمومی پرداخت می‌کنند عاقلانه به نظر نمی‌رسد. درواقع، کسانی که نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند ماشین داشته باشند به دلیل پرداخت هزینه‌های پارکینگ تحت‌فشار مالی قرار می‌گیرند؛ و نباید فراموش کرد که هزینه پارکینگ اغلب از توسعه مسکن ارزان‌قیمت جلوگیری می‌کند.
مایکل منویل[۳] متخصص طراحی شهری از دانشگاه یو سی ال ای، معتقد است ساخت پارکینگ‌های عمومی میزان ماشین‌های کنار خیابان را کاهش نمی‌دهد. او می‌گوید «خیابان فضایی عمومی باارزش نا‌مشخص است، به همین دلیل کمبود جای پارک داریم.» زمانی شهرها تصور می‌کردند میتوانند همواره فضاهای پارک مجانی فراهم کرده و با تحمیل هزینه‌های پنهان این پارکینگ‌ها به ساکنان جدید، ساکنین موجود را خوشحال کنند؛ اما پارکینگِ مجانی همیشه پر خواهد بود. منویل می‌گوید هر شهری که نگران مسئله پارکینگ است بایستی این کار هوشمندانه اما ناخوشایند را انجام دهد: مردم را ملزم به گرفتن مجوز و یا پارکومتر نصب کند.
[divider]مرگ تدریجی جای پارک[/divider]
کاخ سفید در میان این کوه انبوه از شواهد به‌کندی پیش می‌رود. البته آن‌ها تنها نیستند. اشخاصی مانند منویل برای حداقل ۱۵ سال اخیر، بارها در مورد جنبه‌های منفی ضوابط حداقل پارکینگ سرپوشیده به هرکسی که به این مسئله اهمیت می‌دهد اخطار داده‌اند. شهرها از حدود ۱۰ سال پیش به ضوابط ضد جای پارک پرداخته‌اند. در سال ۲۰۱۲ سیاتل مقررات پارکینگ را در شعاع یک‌چهارم مایلی مسیرهای عمده حمل‌ونقل عمومی نرم‌تر کرد. نیویورک و دنور نیز کاری مشابه را برای مسکن اقشار کم‌درآمد انجام دادند. همچنین در دیگر شهرها از الزام توسعه‌دهندگان به اجرای ضوابط پارکینگ چشم‌پوشی می‌شود، البته به‌سختی.
استوکتون ویلیامز[۴]، مدیر اجرایی موسسه عوارض شهری از مرکز خانه‌سازی تری ویلیگر[۵] توضیح می‌دهد که می‌توان این تغییر را تا حدودی به کمبود روزافزون مسکن مقرون‌به‌صرفه نسبت داد. باید انتظار داشت چنین سیاست‌هایی محبوب‌تر شوند چراکه بحران مسکن ارزان حتی گریبان طبقه‌ی متوسط اجتماع را گرفته است. ویلیامز می‌گوید «ارزان بودن مسئلهای است که فراتر از اقشار کم می‌رود.» حتی کاگران فنی[۶] نیز تحت‌فشارند.
البته تمرکز بر روی مسئله‌ی پارکینگ تنها راه‌حل این مشکل نیست. بسته‌ی راهنمای کاخ سفید به سیاست‌های اصلاحی دیگری مانند قرار دادن مالیات بر زمینهای خالی، منطقه بندی تراکم، و اجازه دادن به صاحب‌خانه‌ها برای اضافه کردن فضاهای مسکونی در حیاط، اشاره می‌کند که همه‌ی این‌ها باهم موجب افزایش مسکن ارزان و بی‌خانمان نشدن مردم، خواهد شد.
اما کاخ سفید بیانیه خود را صادر کرده است. منویل می‌گوید «اوباما به‌زودی جای خود را رئیس‌جمهور جدید خواهد داد، اما دولت او در آخرین روزهای قدرت می‌تواند جسورانه عمل کرده و در مورد هریک از مسائل دارای فوریت تصمیم بگیرند. این حقیقت که یکی از این اولویت‌ها، تصمیم در مورد منطقه بندی است، فکر می‌کنم نشانه‌ی مهمی باشد.»
[divider]منبع[/divider]
[button color=”black” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”https://www.wired.com/2016/09/war-parking-just-got-real-serious/”]WIRED[/button]
[divider]پی‌نوشت[/divider]
[۱] Arian Marshall
[۲] Donald Shoup
[۳] Michael Manville
[۴] Stockton Williams
[۵] Urban Land Institute’s Terwilliger Center for Housing
[۶] Tech worker
