نویسنده: Camilla van Deurs
مترجم: محیا بهرامی
همه حداقل برای یک‌بار، نام بازی پوکمون گو را شنیده‌اند. این بازی با درآمیختن واقعیت افزوده و فناوری مکان‌یابی به یکی از معروف‌ترین و محبوب‌ترین بازی‌ها تبدیل‌شده است. خانواده‌ها و افراد بسیاری در سراسر دنیا مجذوب این بازی شده‌اند؛ اما آنچه ممکن است توجه یک شهر ساز را جلب کند، خود بازی نیست، بلکه آن چیزی است که این بازی در مورد محیط کالبدی شهر به بچه‌ها می‌آموزد. به‌عنوان‌مثال یک پسر ۹ ساله می‌داند که تا خانه دوستش (فاصله باقیمانده تا ترک خوردن تخم در بازی) ۱۰۰ متر و تا ایستگاه (جایی که ایستگاه پوکمونی (Pokéstop) بسیار خوبی است.) ۹۰۰ متر فاصله است و می‌داند چقدر زمان برای طی کردن این فواصل نیاز است. بچه‌ها همچنین می‌دانند که هک کردن بازی و کامل کردن مراحل از اتاق پذیرایی خانه تقلب است، برای خوب بازی کردن – مانند زندگی واقعی – باید در شهر حرکت و با دیگران ارتباط برقرار کرد.
به نظر می‌رسد که پوکمون‌ها در شهر مانند مردم رفتار می‌کنند؛ طبق نظریان گل چیزی که مردم را جذب می‌کند، خود مردم هستند. یک دختر ۱۱ ساله هم این واقعیت را در مورد پوکمون‌ها می‌داند. هر جا که بازیکنان بیشتری دیده شوند، پوکمون های بیشتری هم وجود دارند، بنابراین برای گرفتن پوکمون های بهتر می‌توان به فضاهای شهری شلوغ‌تر رفت. همچنین ایستگاه‌های پوکمانی فقط در فضاهای عمومی و مکان‌هایی هستند که جاذبه‌هایی مانند رستوران‌ها، مجسمه‌ها و فعالیت‌های مهیج وجود دارند. به نظر می‌رسد پوکمون ها هم المان‌ها، فضاها و کالبدهای مهم که شهرهایی سرزنده و جذاب برای مردم می‌سازند را می‌شناسند.
حتی سایت Airbnb (سایتی برای جابجا کردن توافقی خانه‌ها در طول مدت تعطیلات)، آپارتمانی را در اتریش به‌واسطه داشتن یک باشگاه پوکمونی (Pokégym) در سالن نشیمن آن تبلیغ کرده بود. درواقع شخص نه‌تنها با اجاره خانه، بلکه با دعوت از تمام بازیکنان پوکمون به سالن نشیمن خانه‌اش، اقتصاد مشارکتی را به مرحله‌ای بالاتر ارتقاء می‌دهد. هرچند انتخاب این خانه به‌عنوان محل اسکان در تعطیلات، شخص را در تراکم و شلوغی ناشی از حضور تمام مردم شهر وین که برای مبارزه در بازی به آن نقطه آمده‌اند، گرفتار خواهد کرد.
به‌علاوه، چالش‌هایی درباره گروه‌های اجتماعی، اقتصادی و حتی قومی و قبیله‌ای و دسترسی یکسان به اینترنت و فنّاوری در شهرها وجود دارد که بازی ساده‌ای مانند پوکمون می‌تواند آن‌ها را آشکار کند. موسسه تحقیقات شهری در تحقیق تازه‌ای به این نتیجه دست‌یافته که اگرچه بازی پوکمون اطلاعات جغرافیایی خود را در دسترس عموم قرار نداده است، اما تعداد ایستگاه‌ها و باشگاه‌های پوکمونی با استفاده از نقشه پرتال‌ها از بازی قبلی، یعنی اینگرس، قابل حدس است. اینگرس (Ingress) توسط نیانتیک (Niantic) که خالق بازی پوکمون نیز هست، ساخته شد و بسیاری از اطلاعات جغرافیایی پوکمون مطابق با همان پایگاه داده‌های اولیه بودند. اینگرس به بازیکنان اجازه می‌داد محل پرتال در محیط اطراف خود را حدس بزنند، اما به خاطر تمایل به جوان بودن بازیکنان اینگرس و انگلیسی‌زبان بودن آن‌ها و تأثیر معیارهای پرتال اینگرس بر حوزه‌های تجاری و نواحی توریستی، تعجبی ندارد که پرتال‌ها نهایتاً به محله‌های سکونت سفیدپوستان منتهی شود. از دیگر نتایج این تحقیق این بود که در محله‌هایی که اکثر ساکنان آن سفیدپوست هستند، به‌طور میانگین ۵۵ درگاه وجود دارد؛ اما در مقابل، میانگین ۱۹ درگاه در محله‌هایی وجود دارد که اکثریت سیاه‌پوست هستند.
می‌توان با استفاده از چیزی به‌سادگی بازی‌های گوشی‌های هوشمند و با دعوت مردم به محله‌های مختلف و مناطقی از شهر که هیچ‌وقت به‌عنوان بخشی از کار روزانه‌شان به آن سر نمی‌زنند، به‌صورت فعالانه در شکسته شدن این مرزها شرکت کرد. بازیکنان با راه رفتن در خیابان‌ها به دنبال پوکمون ها، شهر را به شیوه‌های جدیدی کشف می کنند. شاید عجیب باشد، اما می‌توان به کودکان گفت که به این بازی را ادامه دهند.
منبع: [button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”http://gehlpeople.com/blog/pokemon-go-kids-learning-about-cities/?utm_source=Gehl+-+Blog+Subscriber+List&utm_campaign=05f42e6e9e-GEHL_LIVE_UPDATE&utm_medium=email&utm_term=0_fee1a3d7b3-05f42e6e9e-191375997″]gehlpeople[/button]
منیع برگردان: [button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”http://landscaper.ir/kids-learning-about-cities-by-pokemon-go.html”]معمارمنظر[/button]
