ذرات ریز جامد و مایع معلق در اتمسفر را Aerosol مینامند. شنهای معلق در باد، نمک دریا، خاکستر آتشفشانها، دود ناشی از آتشسوزی جنگلها و آلودگی ناشی از کارخانهها، همگی مثالهایی هستند از Aerosol. با توجه به سایز، نوع و مکانشان این ذرات میتوانند هم باعث خنک شدن و هم باعث گرم شدن سطح زمین شوند. آنها میتوانند به شکل گرفتن ابرها کمک کنند یا برعکس مانع از شکلگیری ابرها شوند. برخی از این ذرات اگر تنفس شوند میتوانند برای سلامت مردم مضر باشند.
این نقشهها میزان متوسط ماهانه این ذرات را در سراسر جهان، نشان میدهد. این تصاویر بهوسیله سنجندهی (MODIS) بر روی ماهوارهی Terra ناسا نصب است، ثبتشده است. اندازهگیری ماهوارهای آیروسولها که ضخامت اپتیکال آیروسول نامیده میشود، مبتنی بر این واقعیت است که این ذرات، نحوه بازتابش و جذب نور مرئی و مادونقرمز اتمسفر را تغییر میدهند. ضخامت اپتیکال کمتر از ۰.۱ (زرد کمرنگ) نشاندهندهی آسمانی کاملاً پاک و شفاف است که حداکثر میزان دید را دارد. درحالیکه عدد ۱ (قهوهای مایل به قرمز) نشاندهنده شرایط خیلی غبارآلود است.
میزان بالای این ذرات به فرآیندهای مختلف در مکانها و زمانهای مختلف در طول سال ربط دارد.
میزان بالای ذرات معلق، در امریکای جنوبی از جولای تا سپتامبر اتفاق میافتد. این الگو به خاطر تسطیح زمین و آتشسوزیهایی است که در زمینهای کشاورزی به شکلی گسترده در سرتاسر حوزهی آمازون و نواحی کرادو در فصل خشک سال اتفاق میافتد. غلظت ذرات معلق در سایر نواحی هم الگوی مشابهی دارد. در آمریکای شمالی (مارس-می)، افریقای مرکزی و جنوبی (ژوئن- سپتامبر) و جنوب شرقی آسیا (ژانویه – آوریل).
در بعضی موارد هم افزایش غلظت ریزگردها ربطی به آتشسوزی ندارد. مثلاً هرساله از ماه می تا اوت میزان ذرات معلق در شبهجزیره عربستان و نزدیک اقیانوس بهشدت افزایش پیدا میکند که دلیلش طوفانهای شن است. ذرات معلق برخاسته در برخی ماههای سال در کوهپایههای هیمالیا در شمال هند فرومینشینند و در شرق چین در اکثر مواقع سال در آسمان ماندگار میشوند. این میزان از ذرات معلق برخاسته در هوا ناشی از آلودگی هوای تولیدشده توسط انسان است.
منبع:
[button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”http://earthobservatory.nasa.gov/GlobalMaps/view.php?d1=MODAL2_M_AER_OD&eocn=home&eoci=globalmaps”]ناسا[/button]