انستیتوی فرهنگی ایتالیا در تورنتو
مترجم: فراز طهماسبی | دانشجوی مرمت شهری. دانشگاه تهران
انستیتوی فرهنگی ایتالیا خشنود است که نمایشگاه چندنگاره‌ها و فواصل مشترک: معماریِ رناتو ریتزی و چینو زوکی را برگزار می‌کند. این سومین نمایشگاه از سلسله نمایشگاه‌های «ایتالیا در دست ساخت» است. نمایشگاه از طریق ترسیمات و عکس‌ها و آثار برگزیده‌ی این دو معمار در پی سفری اکتشافی در بلندپروازی‌های طراحیِ بناهای روایت‌گر فرهنگ است و در پی کشف عوامل ایجاد تعامل در زندگی خصوصی و جمعی.
رناتو ریتزی[۱] معماری است که در ونیز متولد شده است. کار معماریِ او که تحت تاثیر فلسفه‌های باستانی و معاصر و ادبیات و تاریخ ادیان است، در جستجوی توان بالقوه‌ی ارتباطی معماری به مثابه قصه‌گویی است که این مسئله نشان‌گر رسالت پیچیده‌ی طراحی بناهای یادمانی در عصر ماست. بنای تئاتر شکسپیری او در گدانسک[۲](۲۰۱۴) ، وجه تاریخی محوطه‌اش را به فضای شهری نو و محملی تجربی برای تئاتر معاصر ترجمه می‌کند. در کنار این تئاتر و طرح‌هایی برای دو شهر فررا و پارما در ایتالیا، ریتزی در این نمایشگاه برای اولین بار طراحی آخرش را که یک یادمان در جزیره‌ی سیسیلی لامپدوزا[۳] است به نمایش می‌گذارد. جزیره‌ای که اکنون به عنوان دروازه‌ی ورود مهاجران شمال آفریقا به ایتالیا شناخته می‌شود.
مهندسین مشاور چینو زوکی[۴]، شرکتی در میلان است و کارهای آنان از طراحی شهری تا طراحی منظر را در بر می‌گیرد. زوکی برای این نمایشگاه شش پروژه‌ی ساخته شده را از منظر پوسته‌ی ساختمانی‌شان نشان می‌دهد. توجه این شرکت به لایه‌ی بیرونی بناها حد فاصل میان فضای عمومی و خصوصی را از نظرگاه ارتباطی و نفوذپذیری برجسته می‌کند؛ دیوارهای سبک سرزنده‌ی زوکی تجربه و زبان معماری اقامت‌گاه و دفاتر کار مدرن را غنی‌تر می‌کند. تجربه‌ای که تنوع و مفصل‌بندی را پاسخی به شرایط شهری معاصر قلمداد می‌کند.
نمایشگاه چندنگاره‌ها و فواصل مشترک[۵]: معماریِ رناتو ریتزی و چینو زوکی در روز ۲۹ مارس۲۰۱۷ ساعت ۱۸:۳۰ در انستیتوی فرهنگی ایتالیا در تورنتو افتتاح می‌شود. این دو معمار درباره‌ی کارهایشان در روز ۳۰ مارس ساعت ۱۸:۰۰ در دانشگاه جان اچ. دنیلز، دانشکده‌ی معماری، منظر و طراحی اتاق ۱۰۳ سخنرانی خواهند کرد.
استفانو پوجاتی و بنجامینو سروینو: فرم مهم است!
خانه‌ی فرهنگ ایتالیا[۶] مفتخر است نمایشگاه « استفانو پوجاتی و بنجامینو سروینو: فرم مهم است!» را برگزار کند. این نمایشگاه اولین نمایشگاه از سلسله نمایشگاه‌های ایتالیا در دست ساخت است. از خلال آثار این دو معمار، نمایگاه در پی اکتشاف نقش بنا به عنوان ساخته‌ای فرهنگی و هنری در برابر دو گرایش اقبال‌یافته‌ی معاصر است: گرایش کنش‌گرایانه و مینیمال. اولی بر جنبه‌های فنی بنا از جمله انرژی تاکید دارد و دومی در گوشه‌ی بیان‌گری اختصاصات [زمینه] و بلاغت و فصاحت خلوت گزیده است. ایده‌ی فرم معمارانه به مثابه بیانی فرهنگی و سیاسی به حاشیه‌های گفتمان معماری رانده شده است.
با این حال در کشوری مثل ایتالیا در برابر این دو گرایش جهانی مقاومت کرده‌اند. این ایستادگی می‌تواند تا حدی سنتی دیرینه در نسخی از نقد تلقی شود که تقلیل معماری به بیانی ابزاری از کارکرد، فن و مسائل مالی را نمی‌پذیرد. یک بنا محصولی فرهنگی و هنری است.
استفانو پوجاتی (الاستیکسپا+۳، تورین) و بنجامینو سروینو (کازرتا) در درکی از معماری سهیم هستند که آن را کنشی هنری می‌داند که طراحی و فرهنگ محلی را پیوند می‌دهد. این انگاشت از کنش معماری بر نقش بناها به عنوان فضاساز و ابزار ارتباطی متمرکز است. آنان با ترسیم شکل‌ها و تکنیک‌های جدید به عنوان عناصر و مصالح مکشوف معماری، خرق عادت را از دل روزمرگی بیرون می‌کشند و نشان می‌دهند چه طور مداخلات جزئی می‌تواند زندگی هرروزه‌مان را ارتقا دهد.
آثار استفانو پوجاتی معماری را به مثابه فرآیندی تعاملی و جاری با محوطه‌اش پپیگیری می‌کند که شرایط غیر قابل پیشبینی آن را شکل می‌دهد. بیان فرم معماری در بناهایش نمایان‌گر اثری مترقی است و تنش میان جاه‌طلبی‌های طراح و رویاهای کارفرما و شرایط محلی را بازتاب می‌دهد. در کارهایی مثل آتلیه‌ی فلوریست، پوجاتی بدون تعصب در قبال آشفتگی بصری‌ای که میراث پراکندگی شهری در ایتالیاست، گویی تکه‌های یافته را سرهم‌بندی می‌کند. ساختمایه‌های او در پی منتزع کردن و کنترل ابتذال نیستند اما پیچیدگی بصری‌اش را با کنار هم گذاشتن ساخته‌های نو و هندسه‌های موجود دوباره عیان می‌کنند. توانایی استفاده‌ی مجدد از امر روزمره در زمینه‌ی مادیت، فناوری و گونه‌شناسی بنا، بنا به نظر شخصی، ولع پوجاتی را برای هنرهای بصری و معماری بومی‌ای که در سفرهای متعددش دیده است نشان می‌دهد.
آثار بنجامینو سروینو بر اکتشاف توان بالقوه‌ی یادمان‌سازی که در روزمرگی مناظر متروکه‌ی کازرتا، زادگاهش، نهفته است تمرکز دارد. ترسیمات و کولاژهای او خرق عادت را در پس گونه‌های بنا از قبیل کلیسا، آسیاب و پناتا آشکار می‌کند و آنان را به یادمان‌هایی برای زندگی هرروزه بدل می‌کند. با گذشتن از وسوسه‌ی کشف فرم‌های نو، تجربه‌ی او در پی خلق معانی تازه با ترکیب کردن تکه‌های موجود است. بناهایی همچون خانه‌ی دو برادر نجار نشان می‌دهند فرآیند ترجمان گذشته در حال می‌تواند فرآیندی نوستالژیک نباشد. بناهای او به عنوان راویان شیوه‌ی برخورد با دل‌مشغولی ما به زمان و فضا و مکانی خاص، ارزشی انتشاری دارند.
استفانو پوجاتی و بنجامینو سروینو برای خلق فضای این نمایشگاه همکاری کرده‌اند. در گذر از جو درونی استودیوی کوچک آنان و غافل‌گیری ورود به یک اتاق عجایب، بازدیدکنندگان تجربه‌ای افسانه‌ای را از چشم‌اندازی ایتالیایی متشکل از کارهای ساخته شده و نشده‌ی این دو معمار به سر خواهند برد.
صفحه‌ی اصلی پرونده‌ی «ایتالیا در حال ساخت»
[divider]پی‌نوشت[/divider]
[۱]Renato Rizzi
[۲] Gdansk Shakespearean Theatre
[۳] the Sicilian island of Lampedusa
[۴] Cino Zucchi Architects
[۵] Palimpsests and Interfaces
[۶] Istituto Italiano di Cultura
