بالکریشنا دوشی[۱] به عنوان برندهی جایزه‌ی پریتزکر ۲۰۱۸ که بالاترین افتخار حرفه‌ای در معماری جهان است، انتخاب شد. برای ۷۰ سال، دوشی با تأثیر بالایی بر کشور خود هند، از طریق پروژه‌های مسکونی، مدرسه، بانک، تئاتر و خانه‌سازی برای اقشار کم‌درآمد، به گفتمانی از معماری و طراحی شهری شکل بخشیده است. در اینجا هفت نمونه از کارهای وی معرفی شده‌اند که نمایانگر احترام دوشی به فرهنگ شرق است و نشان دهندهی اشتیاق او برای مشارکت در پیشرفت کشورش از طریق طراحی آثار اصیلی است که کیفیت زندگی مردم را بالا می‌برد.
[divider][۲]سنگا[/divider]
این اثر که در اصل استودیوی کار دوشی است، اغلب به عنوان اثری شناخته میشود که راهبردها و شگردهای کار دوشی تا حد زیادی در آن جمع شده‌اند. در این اثر مجموعه‌ای از طاقهای پوشیده با موزاییک چینی و تراس‌هایی که با آب‌نماها ترکیب شده‌اند، نشاندهندهی ارتباط بین طبیعت و فرد است.
[divider]پروژه‌ی خانه‌سازی برای شرکت بیمه‌ی عمر[۳][/divider]
پروژه‌ی خانه‌سازی برای شرکت بیمه‌ی عمر در احمدآباد در سال ۱۹۷۳ طراحی شد و شامل ۲۳۴ واحد دوبلکس تراس‌دار است. در این اثر ایجاد حس روشنی از نظم مورد نظر طراح بوده است و تراکم بالا و ارتفاع کم بلوک‌ها در طرح رعایت شده است: حاصل مجموعهی بلوک‌های شهری سنتی است که در آن واحدهای کوچک‌تر واحدهای بزرگتری را می‌شکافند.
[divider]تالار یادبود تاگور[/divider]
به عنوان اکتشافی در یکی از علایق دوشی یعنی بروتالیسم، تالار یادبود تاگور یکی از مهم‌ترین طراحی‌های دوشی است. این اثر در ۱۹۶۶ تکمیل شده، دارای آمفی‌تئاتری با ظرفیت ۷۰۰ صندلی، دیوارهای بتن مسلح که با صفحاتی شکسته شده‌اند تا عرصه‌های روشن و تاریک را ایجاد کنند.
[divider]گالری آماداواد نی گوفا[۴][/divider]
یکی از تجربه‌گرایانه‌ترین کارهای دوشی، این نمایشگاه و گالری هنریِ غارگونه است که برای نمایش کارهای هنرمندی به نام مقبول فدا حسین[۵]، ساخته شده است. بسیار شبیه به استودیوی سنگا، ساختاری گنبدی که فضای نمایش آثار نیز هستند با موزاییک‌ها پوشانده شده‌اند. در فضای داخلی، آثار به طور مستقیم بر روی دیوارها نصب شده‌اند و مجسمه‌های فلزی در برابر ستون‌هایی با فرم نامعمول قرار گرفته‌اند.
[divider]خانه‌سازی ارزان قیمت آریانا[/divider]
پروژه‌ی خانه‌سازی ارزان قیمت آریانا، که در ۱۹۶ جایزه‌ی آقاخان را دریافت کرد، طرحی بود با هدف ایجاد «جامعه‌ی پایدار»، جایی که ترکیبی از طبقات اقتصادی میتوانستند در کنار هم زندگی کنند. این پروژه در سایتی مستطیلی با مساحت ۸۶ هکتار قرار دارد، و بیش از ۸۰ هزار نفر را در ۶۵۰۰ واحد مسکونی جا می‌دهد.
[divider]دانشگاه CEPT[/divider]
این اثر که در سال ۱۹۶۶ تکمیل شد، مرکزی برای طراحی و برنامه‌ریزی محیطی و تکنولوژی است که به عنوان تجربه‌ای برای تعادل کامل بین طبیعت و انسان طراحی شده است که در آن مجموعه‌ای از ساختمان‌ها در کنار هم در حیاط‌هایی منظرسازی شده قرار گرفته‌اند. در این اثر از الگوی طراحی پلان آزاد بهره گرفته شده است، همراه با طراحی دقیق سایت تا استودیوها به خوبی از نور خورشید برخوردار شوند. دانشجویان نیز با هدف افزایش و بهبود یادگیری در جریان همکاری، بسیار فعالانه درگیر طراحی الحاقات به مجموعه بودند.
[divider]انستیتوی مدیریت هند، بنگلر[/divider]
انستیتوی مدیریت هند در بنگلر که در سال ۱۹۸۳ تکمیل شد، تجربه‌ای در طراحی کلاسهای داخلی و بیرونی است. مجموعه ی IIMB به مثابه‌ی مکانی برای زیست در نظر گرفته شده بود، به عنوان مکانی برای ایجاد ارتباطات انسانی و از نظر مقیاس، تناسب و نور، مجموعه‌ای بسیار مطلوب است. با توجه به این پروژه، دوشی گفته است: «یک مجموعه کمپ باید پیچ و خم داشته باشد و ارتباط دهنده باشد.»
[divider]پی‌نوشت[/divider]
[۲] Sangath
[۳] Life Insurance Corporation Housing
[۴] Amdavad ni Gufa
[۵] Maqbool Fida Husain
[divider]منبع[/divider]
[button color=”blue” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”https://www.archdaily.com/890127/7-projects-you-need-to-know-by-2018-pritzker-prize-winner-bv-doshi”]Archdaily[/button]
