ویتو آکونچی معمار و هنرمند صاحب سبک آمریکایی در سن ۷۷ سالگی در گذشت. عملکرد رؤیایی و فوق العاده این هنرمند در معماری و طراحی مبلمان در دهه ۸۰ میلادی، از تأثیرگذارترین جنبش‌های معماری در این سال‌ها به شمار می‌رفته است.
وی به عنوان یکی از حامیان قدرتمند نظریه‌های معماری آینده نگر معتقد بود آثارش به همان اندازه که می‌توانست یک پروژه ساخته شده به نظر برسد، می‌تواند مسیر شکل و فرم معماری آینده را هموار کند. برخی از پروژه‌های استودیو آکونچی شامل بُعد هنری اعم از نمای دِفرمه شده (پروژه ای که با استودیو معماری استیو هال انجام شده)، پروژه جزیره مور، ساختار یک پل، آمفی تئاتر، کافه و زمین بازی از برخی کارهای وی به شمار می‌روند.
عموماً آکونچی را پدر و بنیانگذار بادی آرت می‌دانند که ده سالی پس از «کارولی شنیمن» بر صحنه آوانگارد نیویورک ظاهر شد. او کار خود را با نوشتن اشعار تصویری (قطعات زبانی) آغاز کرد. در این آثار کاغذ به مثابه «یک فضای مثالی یا محوطه اجرای مینیاتوری» مورد استفاده قرار می‌گرفت و او واژه‌ها را نه به خاطر کارکردهای ارجاعیشان بلکه همچون نظیری بر مجسمه سازی می‌نیمالیستی به کار می‌بست.
اما پس از اندکی آکونچی دیگر نمی‌خواست تنها در یک فضای ذهنی مسدود–آنگونه که خود گمان می‌کرد- باقی بماند و تنها به پوشاندن سطح کاغذ با کلمات محدود شود. او برای اجرای شعر‌هایش بر صحنه «بیت» و رخدادهای (Happening) شرایطی مهیا کرد اما این هم برای آفرینش گریِ او کافی نبود. سپس مدتی هنرهای زیبا را به عنوان آلترناتیوی بر شعر انتخاب کرد اما از آنجا که او می‌خواست مفاهیم را به طور مستقیم و نه از طریق مدیومی چون نقاشی و مجسمه سازی به مخاطب منتقل کند، از «شعر واژگانی» به «شعر بدن» روی آورد.
از نوشتن به اجرا، از صفحات چاپی به فضاهای معماری (معمارانه) اولین «فعالیت‌های» او (آکونچی از اصطلاح اجرا یا پرفورمنس برای آثار هنری خود استفاده نمی‌کرد زیرا این واژه در تئاتر واجد دلالت‌های ضمنی زیادی است) یک پله بالا‌تر از task-likeهای جنبش هپنینگ و تجربیات فلاکسوس در سالهای ۱۹۶۰ بود.
به نظر می‌رسد که در آثار آکونچی تغییر جهت اندکی از خودبیانگری به کار مرتبط (relational work) وجود دارد که سرانجام همین امر او را از دنیای هنر به فضاهای اجتماعی هدایت کرد و اینجا نقطه‌ای بود که او توانست بدل به عضو مفیدی از جامعه شود و آنچه سبب این پیوند شد، مشغله و درگیری‌اش با امور محیطی، معماری و شهرسازی است. هرچند او اغلب این تغییرات را به مثابه دوره‌های مختلفی به شمار می‌آورد و از نظر آکونچی هیچ توالی منظم و دقیقی در این مورد وجود ندارد و هرگز هیچکدام از این زمینه‌ها یکسره کنار گذاشته نشدند.
منبع: [button color=”red” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”http://www.honaronline.ir/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D8%AA%D8%AC%D8%B3%D9%85%DB%8C-4/97940-%D8%AF%D8%B1%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%D9%85%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1-%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%85%D9%86%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D9%87-%D9%85%D8%B9%D8%A7%D8%B5%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%84%DA%AF%DB%8C”]هنر آنلاین[/button]
