ترجمه و گردآوری: علی گلستانه
ارنْست نویفرت Ernst Neufert (معمار آلمانی، ۱۹۰۰ تا ۱۹۸۶)
نویفرت از محصلان مدرسه‌ی باوهاوس بود که کمی پس از پایان تحصیلاتش، به‌همراه چند تن دیگر در گروه معماری زیر نظر والتر گروپیوس به کار مشغول شد. آثار او نیز مانند بسیاری دیگر از هنرمندان وابسته به باوهاوس، معرف اساسی‌ترین میثاق‌های این مکتب است: تلاش برای ایجاد رابطه‌ای پویا با فضا و توجه به مقیاس انسانی در قالب نسبت‌های به‌دقت طرح‌ریزی‌شده‌ی ساختمان، توجه و تأکید بر خصلت‌های ویژه‌ی کارماده، و خلوص و انتظام فرم. نویفرت برای سازماندهی نظراتش درباره‌ی معماری نوین و معرفی آن به معماران، دانشجویان، و مشتریان و کاربران بناها، می‌کوشد در کتاب مشهورش با نام نظریه‌ی طراحی ساختمان طرحی جامع ترسیم کند ـ کتابی که تا به امروز به بیش از ۱۸ زبان ترجمه شده است.
ارنست نویفرت فعالیت خود را از چهارده‌سالگی به‌عنوان کارآموز بنایی آغاز و پس از چهار سال گواهینامه‌ی پایان این دوره‌ی کارآموزی را دریافت کرد. پس از این در ۱۹۱۸ وارد دانشگاه ساختمان وایمار شد و در شرکت هاناک و لودویگ[۱] در ماگدبورگ به کار پرداخت. نویفرت یکی از نخستین کسانی بود که به هنگام افتتاح باوهاوس[۲] در وایمار (۱۹۱۹) به‌عنوان دانش‌آموز در آن ثبت نام کرد. از زمان آغاز تحصیل در این مدرسه تا هنگام تعطیلات زمستانی ۱۹۲۰، او کارمند دفتر خصوصی معماری والتر گروپیوس[۳] و آدولف مایر[۴] نیز بود. در مرخصی ترم تابستانی ۱۹۲۱، نویفرت به‌همراه دو دانش‌آموز دیگر باوهاوس به سفری مطالعاتی به مقصد اسپانیا رفتند. او در میان رویدادهای گوناگون این سفر، به‌ویژه بر دیدار با آنتونی گائودی[۵] و کار در دفتر معماری ریکاردو ماگدالنا[۶] اشاره می‌کند. از ۱۹۲۰ تا ۲۵، گروپیوس برای مدیریت یکی از سایت‌های ساختمانی نویفرت را استخدام کرد. پروژه‌های عمده‌ای چون بازسازی تئاتر ولایتی ینا،[۷] گسترش کارخانه‌ی راش[۸] در آلفلد، و ساخت عمارت باوهاوس و مجتمع استادان در دسائو در این دوره‌ی کاری نویفرت انجام گرفته‌اند.
در ۱۹۲۶ اتو بارتنینگ[۹] بار دیگر نویفرت را به وایمار فراخواند و او را به ریاست دپارتمان ساختمان و بعدتر به معاونت مدیر دانشگاه فنی دولتی معماری و مهندسی عمران[۱۰] منصوب کرد. پس از آن نویفرت به تدریس در مدرسه‌ی خصوصی ایتن[۱۱] در برلین مشغول شد و نیز همزمان تا ۱۹۳۳ به‌عنوان معمار مستقل فعالیت کرد. سال به‌قدرت‌رسیدن حزب ناسیونال‌سوسیالیست در آلمان، با سفرهای نویفرت به کشورهای مختلف و انتشار متن‌های گوناگون در پیوند با این سفرها همراه بود. در ۱۹۳۶، هم برای برقراری ارتباط با فرانک لوید رایت و هم برای بررسی امکانات مهاجرت و فرصت‌های بازار کار به امریکا سفر کرد. در همین سال او باز اجازه‌ی ورود به آلمان را یافت و به‌عنوان معمار مهمان در کارخانه‌ی شیشه‌سازی ووژیتسای متحده اقامت جست ـ او دفتر خود در ووژیتسا را تا ۱۹۴۵ در اختیار داشت. نویفرت از ۱۹۳۸ همکاری با آلبرت اشپیر را که ژنرال هیتلر در امور تفتیش ساختمان‌ها در پایتخت رایش بود آغاز کرد. دولتْ نویفرت را به‌عنوان مأمور کمیته‌ی طبقه‌بندی، استانداردسازی، و بهینه‌سازی ساخت‌وسازهای مسکونی در برلین گماشت. از ۱۹۴۴ او در بازسازی شهرهای ویران‌شده از جنگ مشارکت کرد. در طول این مدت، تقریباً تمامی نوشتارهای نویفرت را اشپیر منتشر می‌کرد. در ۱۹۴۵ نویفرت به‌عنوان استاد معماری در دانشگاه فنی دارمشتات مشغول به تدریس شد و این کار را تا هنگام بازنشستگی در ۱۹۶۵ دنبال کرد. ضمن آنکه همچنان کار خود را به‌عنوان معمار مستقل دنبال می‌کرد و نیز کتاب‌های تخصصی درباب معماری می‌نگاشت و نشر می‌داد.
کتاب دانش معماران[۱۲] نویفرت که شاید اثرگذارترین نوشته‌ی او باشد نخستین‌بار در ۱۹۳۶ انتشار یافت که فقط در آلمان، ۳۹ بار با اعمال پاره‌ای اصطلاحات تجدید چاپ شده است. الحاقات کاربردی این کتاب (نظریه‌ی مقررات ساختمان) تنها از چاپ سال ۱۹۴۳ به بعد اجازه‌ی انتشار یافتند. از مهم‌ترین ساختمان‌های کاربردی این معمار که پیش‌ازهمه با ساختمان‌های صنعتی‌اش شناخته شده است، می‌توان به این‌ها اشاره کرد: دانشگاه آبانوم و خانه‌ی دانشجو در ینا (۱۹۲۹ تا ۱۹۳۰)؛ ساختمان خوابگاه مجردان[۱۳] در مرکز هنر نو در دارمشتات (۱۹۵۲ تا ۵۵)؛ و کارخانه‌ی اصلی شرکت اترنیت در لایمن[۱۴] (۱۹۵۴ تا ۶۰).
[divider]پی‌نوشت‌ها[/divider]
[۱]. Hannack & Ludwig
[۲]. Bauhaus
[۳]. Walter Gropius
[۴]. Adolf Meyer
[۵]. Antoni Gaudí
[۶]. Ricardo Magdalena
[۷]. Jena Stadttheater
[۸]. The Fagus Factory
[۹]. Otto Bartning
[۱۰]. State Technical University of Architecture and Civil Engineering
[۱۱]. Itten
[۱۲]. Architects’ Data
[۱۳].Ledigenwohnheim
[۱۴]. Eternit
[divider]منبع[/divider]
www.bauhaus100.de
