نویسنده: دن هاورث
مترجم: محدثه عقبایی
به بهانه‌ی برنده شدن استودیوی کمتر شناخته‌شده‌ی کاتالونیایی RCR در جایزه‌ی پریتزکر ۲۰۱۷، نگاهی به بعضی از مهمترین پروژه‌های این شرکت خواهیم انداخت:
رافائل آراندا، کارمه پیژم و رامون ویلالتا هر سه از دانشکده‌ی معماری والس[۱] فارغ التحصیل شدند و فعالیت خود را از سال ۱۹۸۸ در زادگاه‌شان، اولُت[۲] در کاتالونیا آغاز کردند.
آثار آنها طیف وسیعی از کاربری‌ها و مقیاس‌ها را در بر می‌گیرد: از فضاهای عمومی و خصوصی گرفته تا سالن‌های فرهنگی و موسسات آموزشی؛ که هر کدام طوری طراحی شده‌اند که ارتباط نزدیکی با محیط خود داشته باشند.
این سه معمار کار خود را با پروژه‌های محلی مانند طراحی پیست دو‌و‌میدانی برای شهرشان در سال ۲۰۰۰ شروع کردند و هشت سال بعد دفترشان را در یک کارخانه‌ی ریخته‌گری قدیمی ساختند.
بسیاری دیگر از پروژه‌های استودیو در طی ۱۰ سال گذشته نیز در جیرونای[۳] اسپانیا قرار دارند و شامل پروژه‌های متنوعی از یک کارگاه شراب‌سازی تا مهدکودک و سالن تئاتر می‌شود.
بعدتر این شرکت پایش را دورتر از خانه گذاشت و پروژه‌هایی مانند یک مرکز هنری و موزه در فرانسه در سال ۲۰۱۴ را خارج از وطن کاتالانی‌شان ساختند.
این سه نفر بارها با دفاتر دیگر همکاری داشته‌اند و علاقه‌ی زیادی به مصالحی مانند فولاد بازیافتی و پلاستیک دارند. هیئت داوران پریتزکر پروژه‌های آنها را «زیبا و شاعرانه» توصیف کرده است.
هیئت داوران می‌گویند: هر ساختمانی که این معماران طراحی کرده‌اند خاص است و قطعا در زمان و مکان مخصوص خود قرار دارد. آثار آنها که [همواره] به اجتماع خدمتگزار هستند، نتیجه‌ی یک همکاری واقعی است.»
«آنها می‌دانند که معماری و اطرافش ارتباطی تنگاتنگی داردند و می‌دانند که نوع مصالح و ظرافت ساختمان، ابزاری قدرتمند برای ایجاد فضاهای جاودان و ارزشمند است.»
در ادامه به پروژه‌های اصلی RCR تقریبا به ترتیب زمان ساخت می‌پردازیم:
[divider]پیست دو و میدانی توسول-بازیل، سال ۲۰۰۰، اولت، جیرونا، اسپانیا[/divider]
این پیست با چرخیدن به دور دو محوطه‌ی خالی در جنگل بلوط از درختان فاصله‌گرفته و رنگ سبز آن باعث یکپارچه شدنش با محیط شده است.
توپوگرافی طبیعی سایت فضایی برای ایستادن تماشاچیان فراهم می‌کند و یک غرفه‌ی کوچک با دو حجم کورتن استیلی که کافه و انبار زمین فوتبال در آن قرار دارند، کنار زمین واقع شده است.
[divider]کارگاه شراب‌سازی بل-یاک، ۲۰۰۷، پالامس[۴]، جیرونا، اسپانیا[/divider]
این مسیر سرازیر با دیواره‌های زاویه‌دار فلزی بازدیدکنندگان را از مسیر‌های مخالفی به ورودی کارگاه می‌رساند.
در داخل هم با همین مصالح، سقفی طاق‌دار بر روی ابزار شراب‌سازی و محوطه‌ی ذخیره کشیده شده است، جایی که شکاف‌های سقف امکان نفوذ رگه‌های نور به فضاهای زیرزمینی را می‌دهد.
[divider]کتابخانه‌ی سن آنتونی – ژوان اُلیور، مرکز سالمندان و باغ های کاندیدا پرز، ۲۰۰۷، بارسلونا[/divider]
این عرصه‌ی فرهنگی که در منطقه‌ی متراکم لا شامپله[۵] قرار دارد، با هدف قطع امتداد خیابان تاریخی آن ساخته‌شده است.
بخش پل‌کننده‌ی جلویی ساختمان -که کتابخانه در قرار دارد- برای عموم گذرگاهی به حیاط مرکزی پشتی را مهیا می‌کند، حیاطی که با حجمی کم‌ارتفاع احاطه شده است.
[divider]لابراتوار باربری، ۲۰۰۸، اولت، جیرونا، اسپانیا[/divider]
معماران RCR در ۲۰۰۸ تصمیم گرفتند یک ریخته‌گری قدیمی در شهر خود را به دفتر کار و استودیوشان تبدیل کنند.
آنها عناصر ساختمان اصلی، مانند دیوارهای سست و سازه‌ی فلزی آن را نگه‌داشتند و در کنار آنها صفحات شیشه‌ای عظیمی نصب کردند تا فضای پر نوری ایجاد شود.
[divider]مهدکودک ال پتیت کومته، ۲۰۱۰، بسالو، جیرونا، اسپانیا[/divider]
با همکاریِ Joan Puigcorbé
میله‌های پلاستیکی این بنا با رنگ‌های رنگین‌کمان، رنگ شده‌اند تا فضایی شاد و زیبا برای کودکان این مهدکودک ایجاد شود.
وجود میله‌ها باعث می‌شود کودکان بتوانند در حیاطی باز ولی محصور بازی کنند و در عین حال برخورد نور به این میله‌های رنگی باعث جاری‌شدن نور رنگی به فضاهای داخلی می‌شود.
[divider]تئاتر عمومی لا لیرا، سال ۲۰۱۱، ریپول[۶]، جیرونا، اسپانیا[/divider]
با همکاریِ Joan Puigcorbé
معماران به منظور ساخت یک فضای‌عمومی پوشیده برای تئاتر، جعبه‌ای از میله‌های باریک فلزی با دیواره‌های زاویه‌دار ساختند که دوطرفش باز است و روی محوطه‌ا‌ی عمومی مابین دو ساختمان قدیمی قرار دارد.
این حجم روبروی رودخانه قرار دارد و از طریق پلی که با همان مصالح ساخته‌شده، به آن طرف رودخانه وصل می‌شود.
[divider]رستوران لاس کولز، ۲۰۱۱، اولت، جیرونا، اسپانیا[/divider]
سقف مواج این رستوران را سازه‌ای سبک شکل می‌دهد که از لوله‌های فلزی نازک ساخته شده و روی پلاستیک شفاف کشیده شده است.
این سایبان تجربه‌ی غذا‌خوردن در فضای باز را تداعی می‌کند و تا بیرون فضای سرپوشیده امتداد پیدا می‌کند تا از آن‌هایی که بیرون غذا می‌خورند هم محافظت کند.
[divider]رو هاوس، ۲۰۱۲، اولت، جیرونا، اسپانیا[/divider]
معماران در بازسازی این خانه در زادگاه‌شان، قسمت زیری سقف سفالی آن را بدون پوشش گذاشتند و فضاهای گردشی را در هر دو طرف پشت لوورهای باریک عمودی پنهان کردند.
در فضای مرکزی- که با دیوار شیشه‌ای بزرگی در عقب روشن می‌شود- قسمت‌هایی اضافه‌شده که یک آشپزخانه‌ی فرورفته و میز غذاخوری را به همراه دو نیم‌طبقه در بالا برای استراحت و خواب شکل می‌دهند.
[divider]مرکز هنری لا کوزین، ۲۰۱۴، نیگرپلیس[۷]، فرانسه[/divider]
این مرکز داخل دیوارهای سنگی یک قلعه‌ی تاریخی قرار دارد. اتاق‌های این مرکز از فولاد و صفحات شیشه‌ای ساخته شده است که سه طرف محیط داخلی ساختمان را می‌پوشاند.
این فضاها میزبان نمایشگاه، کنفرانس و کارگاه‌هایی هستند که به هنر و طراحی غذا و آشپزی اختصاص دارند و رو به حیاطی دارند که برای رویدادهای بزرگتر استفاده می‌شود.
[divider]موزه‌ی سولاژ، ۲۰۱۴، رودز، فرانسه[/divider]
با همکاری G Trégouët
نمایشگاه‌های هنر معاصر این پروژه در جعبه‌هایی از فولاد زنگ‌زده قرار دارند که روی شیب ملایم زیرین کمی کنسول شده‌اند.
گالری‌ها با راهروها و پل های شیشه‌ای به هم مرتبط می‌شوند که مسیر حرکت درون موزه را شکل می‌دهد.
[divider]منبع[/divider]
[button color=”black” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”https://www.dezeen.com/2017/03/01/key-projects-pritzker-prize-laureates-rcr-arquitectes/”]dezeen[/button]
[divider]پی‌نوشت‌ها[/divider]
[۱] School of Architecture in Vallès
[۲] Olot, Catalonia
[۳] Girona
[۴] Palamós
[۵] L’Eixample
[۶] Ripoll
[۷] Nègrepelisse
