هنگامی صحبت از ساختمان می‌شود، خوانندگان عاشق حس تئاتری معماری هستند. این روند به دغدغه‌ای جدید منجر شده است: ساختمان‌هایی «شیطانی»ای که می‌تواند پناهگاه شروری بزرگ یا شرکتی نابکار باشد.
ساختمان‌های شیطانی شامل ساختمان‌هایی می‌شود که برای غیرمعماران ناب به نظر می‌رسند که در شرایط نوریدراماتیک و محصور در مه عکاسی شده‌اند. در این میان ساختمان‌های شیطانی پروژه‌هایی از زاها حدید، فرانک گری و اوله شیرن نیز دیده می‌شود.ولی دقیقا چه باعث می‌شود این ساختمان‌ها شیطانی حس شوند؟
این پدیده نماینده‌ی مسئله‌ای دیرینی در معماری است: معماران چه کنند که افراد معمولی در برابر سبک‌های معماری‌ای که به نظر آن‌ها چندان راحت نیست، احساس آسایش کنند؟ (به عبارتی چطوری معماری را تو پاچه‌ی ملت کنیم). این مسئله در بناهای بروتالیست به اوج می‌رسد، جایی که حتی مسئولان این بناها را «زشت» و «از نظر زیبایی به درد نخور» خوانده‌اند.
منبع: [button color=”blue” size=”normal” alignment=”none” rel=”follow” openin=”samewindow” url=”http://www.archdaily.com/802901/evil-vs-impressive-how-do-scale-and-lighting-affect-perception-of-architecture”]archdaily[/button]
