در سپتامبر گذشته، فاستر و همکارانش جزییات پروژه‌ی طراحی یک آشیانه‌ی هواپیماهای بی‌سرنشین در روآندا را اعلام کردند. این پروژه یک ابتکار انسان دوستانه در راستای شروع توسعه و عبور از چالش‌های زیرساختی اقتصادهای نوظهور است. در این ویدیو، فاستر و همکارانش جزییات بیشتری درباره روند ساخت این آشیانه‌ها با استفاده از تجسم معماری آن و همچنین حضور در مراسم امسال دوسالانه ونیز ارائه می‌کنند.
مدیریت این پروژه که ساخت آن امسال شروع می‌شود به عهده جاناتان لدگارد از شرکت آفروتک-ردلاین است. لدگارد با توجه به تجربیاتی که داشته، فاستر را با فضای ذهنی‌اش درزمینه ی هوانوردی و هواپیماها آشنا کرده است. یکی از ایده‌های کلیدی ساخت این آشیانه‌ها، ایجاد چشم‌اندازی است که در آن تکنولوژی های فعلی اقتصادهای نوظهور در کنار تکنولوژی پیشرفته هواپیماهای بدون سرنشین قرار بگیرند. این هم‌جواری به معنی سازگاری تکنولوژی پیشرفته در مناطقی است که با کمبود تکنولوژی‌های موجود مواجه هستند و می‌تواند مشکلات این منطقه را سریع‌تر و با هزینه‌ی بسیار کمتری در مقایسه با تکنولوژی‌های گذشته برطرف کند.
این اقدامات برای محققان و دانشمندان فرصت کاوش و اختراع تکنولوژی های جدیدی را فراهم می کنند که شاید جزء اهداف فوری در چشم انداز شلوغ تکنولوژی کشور های توسعه یافته نباشد و با این کار نه تنها برای سایت های در حال تعمیر بلکه به طور کلی در زمینه‌ی پیشرفت تکنولوژی هم مفید هستند. در حالیکه هواپیماهای بدون سرنشین در روسیه برای تحویل پیتزا استفاده می شود، با توجه به زیرساخت های موجود در رواندا نیاز به آنها برای خدمت رسانی به عنوان واحد های پزشکی احساس می شود. آزمایشگاه های تحقیقاتی متعدد و دانشجویانی از موسسه پلی تکنیک فدرال لوزان، ام آی تی، دانشگاه پلی تکنیک مادرید و انستیتوفن آوری زوریخ برای اصلاح و تغییر ساختار پوسته نازک معمولی این آشیانه ها برای مقاومت در برابر نیروهای طبیعی و هماهنگ بودن با بافت محلی همکاری می کنند. شرکت لافارژ هلسیم هم متعهد شده است تا با تغییر و بازسازی یکی از محصولات موجود خود به نام دورابریک، محصول جدیدی تولید کند که بتوان آن را به عنوان مصالح ساخت آشیانه هواپیماهای بی سرنشین استفاده کرد. شرکت نرمان فاستر نمونه مشابه آشیانه هواپیمای بی‌سرنشین را با یک طاق آجری خارق‌العاده در آفریقا جهت ارائه در دوسالانه ونیز ساخته است.
برای اجرای این پروژه شرکت با داشتن نیروی کار و مصالح بومی در ایده پردازی خود مجموعه‌ای از قطعات را طراحی کرده است که تنها شامل قالب اصلی سازه‌ها و ماشین‌آلات آجر سازی می‌شود. نرمان فاستر مهم‌ترین ویژگی این پروژه را به بهترین شکل توضیح داده است:
«هدف این پروژه کمک به اقتصادهای نوظهوری است که باوجود واردات حداقلی بیشترین تعامل را با جوامع محلی دارند.»
پروژه آشیانه هواپیماهای بدون سرنشین نه‌تنها استفاده از تکنولوژی‌های موجود که از گذشته به‌عنوان زیرساخت لازم در کشورهای توسعه‌یافته تعریف‌شده بودند را کنار گذاشته، بلکه نوع جدیدی از شهرنشینی را که وابستگی کمتری به بزرگراه‌ها، اتومبیل‌های شخصی و بالتبع آن ترافیک‌های آینده دارد طرح‌ریزی کرده است. این‌ها عواملی هستند که در سال‌های اخیر در شهرها مشکل‌ساز بوده‌اند اما جایگزینی برای آنها در کلان‌شهرها وجود ندارد.
در بعضی از شهرهای آمریکای جنوبی، شاهد توسعه و تعدد وسایل حمل‌ونقل شهری جدید مانند قطارهای برقی بوده‌ایم که راه‌حلی برای جبران نبود جاده‌های مناسب است. پیشرفت ناگهانی تکنولوژی باعث تغییر باورهای رایج شده و این امکان را برای اقتصادهای نوظهور فراهم کرده تا به‌جای جبران مداوم عقب‌ماندگی‌ها، پیشتاز عرصه توسعه باشند.
آیا با موفقیت احتمالی پروژه آشیانه هواپیماهای بدون سرنشین، شکل جدیدی از شهرها در آینده خواهیم دید؟
منبع:[button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”http://www.archdaily.com/789122/norman-foster-explains-how-drones-in-rwanda-could-lead-the-way-for-new-cities”]آرک دیلی[/button]