نویسنده: اِلا تورنز
مترجم: احمد افلاکیان
ما معماران معمولاً از اینکه ساختمان‌هایی که طراحی کرده‌ایم حین اجرا متحول می‌شوند غافل می‌مانیم. ما آن‌قدر زمان زیادی صرف فهم چگونگی استفادهی مردم از ساختمان می‌کنیم که فراموش می‌کنیم ساختمان چگونه تحت تأثیر آب و هوا قرار میگیرد و آسیب میبیند. چنین روند اجتناب ناپذیر و نامطمئنی، این پرسش را مطرح می‌کند که یک ساختمان در واقع چه زمانی کامل شده است؛ وقتی که آخرین قطعهی مبلمان به [داخل آن] انتقال یافته است؟ وقتی که آخرین سفال سقف کار گذاشته شده یا [وقتی که] زمان زیادی را در محیط باز گذرانده و طبعیت به نوبه‌ی خود تاثیر گذار بوده است و از اعمال تأثیر طبیعت زمانی بر آن گذشته است؟
نیروهای طبیعی میتوانند به جای تخریب ساختمان، به کمال مصالح آن کمک کنند، از خشکی آن بکاهند و ظاهر ابتدایی آن را هویت ببخشد. این روند متمادی در ساختمان برای خلق بنایی که با گذر زمان به زیبایی آن افزوده می‌شود، بسیار مهم است. برای کمک به دست یافتن به ساختمانی همواره بالنده، در این مطلب شش مصالح مختلفی را معرفی می‌کنیم که با گذر زمان، زیباتر می‌شوند.
[divider]سنگ/سنگ آهک[/divider]
نمیتوان منکر کیفیت زیبای سنگکاریهایی شد که عمر زیادی کرده‌اند و روایتگر داستان گذشته‌ها و پیش‌آمده‌ها هستند. ساختمانهای سنگی که به طرز شگفتآوری دههها یا حتّی قرنها دوام آوردهاند، خود را به عنوان سازههایی برجسته نشان میدهند که توسط طبیعت و عناصر آن، نرم و فرسوده شده‌اند. موادی با کابردهای متنوع و قابل توجه ، بلکه در مجموعه‌های نازک نمای سنگی که نمای فوق العادهای برای ساختمان می‌سازند نیز کاربرد دارند، حتی اگر در حد جزئیات سنگی کوچکی باشد که به زیبایی کار شده‌اند.
[divider]ساج[/divider]
چوب ساج که بیشتر الوارهای آن تانیک اسید زیادی دارد، با گذر زمان نقره‌فام می‌شود و به محافظت کمی نیاز دارد. لویی کان از طرفداران بپروپاقرص ساج بود، پنجرههای شاخص انستیتو سالک[۱]، با [این] مصالح طبیعی قاب شده‌اند که به زیبایی، مکمل بتن سخت نمایان است.
از چوب ساج به غیر از کاربردش در ساختمان، به طور عمده برای ساخت مبلمان خارجی و قایق استفاده می‌شود؛ چرا که در برابر فساد مقاومت زیادی دارد و بر خلاف دیگر چوبها، دارای ضریب انقباض کمتری است. با این که ساج در گذر زمان زیبا می‌شود، استفاده از این چوب استوایی باید با مسؤولیت‌پذیری در قبال منابع آن توأم باشد تا به ویرانی جنگلها یا فقر خانوارها نینجامد.
[divider]فولاد کورتن[/divider]
این لیست بدون اشاره به فولاد خود حفاظ[۲] ناقص خواهد بود. لایهای نارنجی رنگ به شکل اکسیدی غیر فعال سطح ماده را میپوشاند و از اکسیده شدن بیشتر فولاد جلوگیری و از آن حفاظت می‌کند. برای ثبات یافتن لایهی بیرونی، معمولاً به چهار تا شش ماه نیاز است و بر حسب آب و هوا، رنگ آن میتواند در بازهی بین نارنجی، قرمز، قهوهای، آبی یا سیاه فرق داشته باشد. فولاد خود حفاظ، معمولاً به صورت نورد سرد یا در قالب صفحات شکل یافتهی گرم که برای پوشش به کار میروند، تولید می‌شود. بر خلاف ظاهر فرسودهی آن، این فولاد در برابر خوردگی بیشتر مقاوم است که آن را نسبت به سایر آلیاژهای فولادی ارجح می‌کند.
[divider]کاج[/divider]
کاج چوب دیگری است که با گذر زمان درخششی خاکستری-آبی رنگ پیدا می‌کند. با تماس در برابر عناصر طبیعی، سطح غیرپوشیدهی به طور طبیعی و باشکوهی عمر می‌کند. میتوان نقره فام شدن آن را با استفاده از پوشش رنگدانههای نفتی کنترل و در برابر اشعهی فرابنفش مقاومتر کرد. جلوه‌ی جذاب تصادفی این پوشش با توجه به برقراری ارتباط بصری با محیط پیرامون خود در بسیاری از مکان‌ها، بسیار مطلوب است.
[divider]مرمر[/divider]
مرمر سالخورده یادآور چیزی مشابه آثار باستانی رومی‌ها است، که به عنوان یک ماده به آن شأنی ویژه میدهد. پوششهای متشکل تکههای مرمر نیز منظر کمیاب اما بدیعی است. مدرسهی معماری نولتون برای دستیابی به بافتی فوق‌العاده که دوام بیشتری نیز در مقایسه نمونهی مشابه چوبی دارد، اخیراً پوشش ساختمان جدید خود را با این سنگ انجام داده است.
[divider]مس و برنز[/divider]
مس به خاطر زنگار سبزگونی که بر سطح آن ایجاد می‌شود مشهور است. تشکیل این زنگار در صورت قرارگیری در محیطی تمیز سی سال و در مجاورت محیطهای آلوده، پنج سال طول میکشد. پوشش سبز روشن در اثر کربنات مس ایجاد می‌شود و مس سولفات ایجاد شده در برابر اکسیژن موجود در هوا، در نهایت پوششی مقاوم ایجاد می‌کند. برنز نیز به طور مشابه، با اکسیده شدن دارای زنگاری سبز رنگ با ته رنگی غنی از برنز می‌شود.
منبع: آرک‌دیلی
[divider]پی‌نوشت‌ها[/divider]