نویسنده: کوروش رفیعی/ معمار
دکتر صارمی در نسلی که ما بودیم یعنی ورودی‌های بعد از انقلاب فرهنگی و در زمان جنگ مطرح و تاثیرگذار بود و شاید این ارزش کاری او را دوچندان می‌کند چون در زمانی که هیچ خبری در معماری نبود او و تعداد معدودی از معماران کار معماری می‌کردند و به معماری فکر می‌کردند. او کارهای با ارزشی را تحت تاثیر استادش لویی کان و با نگاهی به معماری بومی ایران انجام داده است که آثاری ماندگار در معماری معاصر ایران هستند. از جمله این کارها می‌توان به خانه افشار، خانه جلفای اصفهان که با همکاری تقی رادمرد انجام داده و ساختمان سفارت ایران در آلبانی اشاره کرد که به نظر من دوران اوج کاری او محسوب می‌شوند. گرایش او را در معماری به پست مدرن‌ها نزدیک‌تر است و در آثار او می‌توان ارجاعاتی به نمونه‌های تاریخ‌ی در فرم فضا و مصالح مشاهده کرد. با وجود این از معماری پوسته‌ای آن‌طور که در آثار معماران پست‌مدرن مرسوم بود فاصله می‌گیرد و مفاهیم فضایی در درون و بیرون کارهای او مشهود است. او بعدها سعی می‌کند از این جریان فاصله گرفته و خود را معمار مدرن می‌خواند اما همان‌طور که اشاره کردم بهترین دوران کاری او مربوط به زمانی است که شرح آن رفت و بیشتر این کارها با ترکیبی از آجر و سیمان سفید ساخته شده اند.
در نهایت صارمی معماری است که نام او در تاریخ معماری معاصر ایران ثبت شده و تاثیر خود را داشته است.