دقیقاْ چه چیزی یک محیطِ انسانساخت را «خانه» میکند؟ چه نوع محرومیت یا خطری قدرت این را دارد که فرد را به ترک خانهاش وادارد؟ چگونه یک شخص میتواند پس از مهاجرت به اجتماع و سرزمینی غریب، همچنان هویت و ارتباط اجتماعی را احساس کند؟ آیا فرآیند ساکن شدن در یک شهر جدید – هر چقدر هم طولانی- لزوماْ به تشکیل «خانه» میانجامد؟ آیا بعد از سالها نزاع، ویرانی، و دوری از سرزمین مادری، امکانی برای بازگشت به «خانه» وجود دارد؟ میتوان آنچه از دست رفته را باز هم کشف کرد؟ آن هم در مکانی که دیگر قابل تشخیص نیست. ادامه متن
معماری و سیاست
حالا وقتی پای درد و دلها و گلایهها و پنلهای معمارانه مینشینیم، دیگر سخن از عدم حضور معمار نیست، بلکه شکایتها از رواج سبک بازاری ِ رومی یا حتی گاهی غربزدگی و فرمالیسم است. امروزه معماران زمینه گرایی را نه یکترم ِ آکادمیک که یک مسئولیت حرفهای میدانند. اینها حکایت از چه دارد؟ تنوع و تعدد پروژههایی که به ورودی جایزه معمار میرسد بسیار بیشتر شده. ادامه متن
پی گرفتن رد نامی که در تاریخ نگاشته شده به دست پیروزمندان، بهویژه در بستر زبان بهغایت «پیروزمندانه»ی فارسی و فرهنگ بس بسیار پیروزمندانهترش، پنهان نگاه داشته شده است، دستکمی از جستوجوی «غنچهی رز» (rosebud) همشهری کین ندارد. نامهایی که من/ما ردزنیشان میکنیم، اسمهای رمز مخالفت با وضع موجود یا تصور آیندهای بهتمامی دیگرگونه (avenoir) است. کنستانت آنتون نیونهویس (Constant Anton Nieuwenhuys) یا بهاختصارْ کنستانت، از دستهی دوم نامهایی است که ردشان را خواهیم زد. ادامه متن
ساختمان جدید حرم امام خمینی (ره) ۱۴ خرداد 1386 با حضور مردم افتتاح شد. از انتشار اولین تصاویر رسانهای از کالبد حرم تا ورود مردم به آن، یک هفتهای انتقادات و گفتگوهای رسانهای متفاوت درباره این ساختوساز جدید ایراد شده بود که هیچکدام از مسئولان مرتبط را مجاب نکرد. عمده انتقادات در فضای عمومی معطوف به سیره سادهزیستانه امام(ره) و تناقض آن با معماری تجملاتی جدید حرم بود. دست آخر مسئول مستقیم این پروژه (حمید انصاری) با حضور در گفتوگوی خبری شبکه دو با دفاع کامل از تصمیمات و معماری حرم آن را معماری ایرانیاسلامی درخور امام(ره) و انقلاب دانست. ادامه متن
در دههی ۱۹۹۰ بار دیگر به نظر میرسد كه حرفزدن بیپرده از تعهد اجتماعی ممكن شده است. ما معماران دیگر نباید خود را به این حماقت بزنیم كه میان كوششهای هنری و تعهد اجتماعی گسستی ذاتی وجود دارد. بیشتر جنبشهای هنر و معماری در صدوپنجاه سال گذشته بر پایهی برنامههای اجتماعی استوار بودند. حتی باید بسیار دورتر رویم و بگوییم كه باور به مسائل اجتماعی شكل ابتدایی ممكنِ معماری بزرگ است. این باور نه مانع، كه كاتالیزور خلاقیت است. پس چرا معماران امروز از ایدهی تعهد اجتماعی اجتناب میكنند؟ علتهای زیادی برای این بیباوری ما در كار است. بخش بزرگی از آنها به اسطورههایی بازمیگردد كه این حرفه با خود به همراه دارد. نوشتار حاضر این اسطورهها را به بحث میگذارد و دربارهی اینكه معماران چگونه باید از آنها فرابگذرند، پیشنهادهایی را طرح میكند تا معماری در دهههای پیشِ رو بتواند بار دیگر برای بخشیدن فرمی بصری به تعهد اجتماعی چراغی فراهم آورد. ادامه متن
چطور یادمانهایی بسازیم که باعث شوند جنایتهای گذشتگانمان را به یاد بیاوریم یا فراموش کنیم؟ جنبش ضدیادبود در پی پاسخ به همین سوال شکل گرفت؛ جنبشی که با ضد خاطره و مذمت سروکار داشت نه خاطره و بزرگداشت. این نوشته، دربارهی ضد یادبودها و دلالتهای آنهاست؛ از کته کلوویتز تا ستونی که به تدریج در خاک فرو میرود. ادامه متن
No More Content