پی گرفتن رد نامی که در تاریخ نگاشته شده به دست پیروزمندان، به‌ویژه در بستر زبان به‌غایت «پیروزمندانه»ی فارسی و فرهنگ بس بسیار پیروزمندانه‌ترش، پنهان نگاه داشته شده است، دست‌کمی از جست‌وجوی «غنچه‌ی رز» (rosebud) همشهری کین ندارد. نام‌هایی که من/ما ردزنی‌شان می‌کنیم، اسم‌های رمز مخالفت با وضع موجود یا تصور آینده‌ای به‌تمامی دیگرگونه (avenoir) است. کنستانت آنتون نیونهویس (Constant Anton Nieuwenhuys) یا به‌اختصارْ کنستانت، از دسته‌ی دوم نام‌هایی است که ردشان را خواهیم زد. ادامه متن
قدیمی‌ترین
معماری و سیاست
ساختمان جدید حرم امام خمینی (ره) ۱۴ خرداد 1386 با حضور مردم افتتاح شد. از انتشار اولین تصاویر رسانه‌ای از کالبد حرم تا ورود مردم به آن، یک هفته‌ای انتقادات و گفت‌گوهای رسانه‌ای متفاوت درباره این ساخت‌وساز جدید ایراد شده بود که هیچ‌کدام از مسئولان مرتبط را مجاب نکرد. عمده انتقادات در فضای عمومی معطوف به سیره ساده‌زیستانه امام(ره) و تناقض آن با معماری تجملاتی جدید حرم بود. دست آخر مسئول مستقیم این پروژه (حمید انصاری) با حضور در گفت‌وگوی خبری شبکه دو با دفاع کامل از تصمیمات و معماری حرم آن را معماری ایرانی‌اسلامی درخور امام(ره) و انقلاب دانست. ادامه متن
رها کردن یک فرد تا به علت خفگی درون دیوارها بمیرد، کاری است که در برهه‌هایی از زمان، در نقاط مختلفی از دنیا، متاخرترین نمونه‌ی آن در اوایل قرن بیستم در مغولستان، به عنوان یک مجازات اعدام استفاده می‌شده است. افسانه‌ی استاد مانول در ادبیات اروپای شرقی، بیانگرترین روایت از چنین اعدامی را به‌دست می‌دهد. این افسانه نسخه‌های متعددی دارد ولی روایت اصلی آن، در مورد یک استاد بنا است که با شیطان قراردادی می‌بندد که به او امکان می‌دهد که زیباترین صومعه‌ی در دنیا را بسازد، به شرط آنکه در زمان ساخت دیوار اصلی، همسر باردارش را درون آن بگذارد. جیغ‌های همسر مانول زمانی که کریدور بدنش را محبوس می‌کند، صریح‌ترین توصیف در مورد خشونت معمار است. ادامه متن
به زعم پاول فینچ حرفه‌ی معماری، از یادمان‌ها تا بحران مسکن باطناً به روابط سیاسی پیوند خورده است. نویسنده: پاول... ادامه متن
در این مقاله به بررسی تاریخچه‌ی این «دیوارکشی‌ها» در قالب نمایش پوپولیستی دولت‌ها مبنی بر نیاز بیشتر به دیوارهای حقیقی و فرهنگی برای مقابله با «مهاجران غیر مجاز» و «تهدیدهای تروریستی» پیش رو می‌پردازیم. ادامه متن
در دهه‌ی ۱۹۹۰ بار دیگر به نظر می‌رسد كه حرف‌زدن بی‌پرده از تعهد اجتماعی ممكن شده است. ما معماران دیگر نباید خود را به این حماقت بزنیم كه میان كوشش‌های هنری و تعهد اجتماعی گسستی ذاتی وجود دارد. بیشتر جنبش‌های هنر و معماری در صدوپنجاه سال گذشته بر پایه‌ی برنامه‌های اجتماعی استوار بودند. حتی باید بسیار دورتر رویم و بگوییم كه باور به مسائل اجتماعی شكل ابتدایی ممكنِ معماری بزرگ است. این باور نه مانع، كه كاتالیزور خلاقیت است. پس چرا معماران امروز از ایده‌ی تعهد اجتماعی اجتناب می‌كنند؟ علت‌های زیادی برای این بی‌باوری ما در كار است. بخش بزرگی از آنها به اسطوره‌هایی بازمی‌گردد كه این حرفه با خود به همراه دارد. نوشتار حاضر این اسطوره‌ها را به بحث می‌گذارد و درباره‌ی این‌كه معماران چگونه باید از آنها فرابگذرند، پیشنهادهایی را طرح می‌كند تا معماری در دهه‌های پیشِ رو بتواند بار دیگر برای بخشیدن فرمی بصری به تعهد اجتماعی چراغی فراهم آورد. ادامه متن
این دوماهنامه که به تازگی شماره سوم آن منتشر شده قرار است در هر شماره به سراغ گروهی از هنرمندان، اساتید و پژوهشگران ایرانی و غیرایرانی برود. ادامه متن
حالا وقتی پای درد و دل‌ها و گلایه‌ها و پنل‌های معمارانه می‌نشینیم، دیگر سخن از عدم حضور معمار نیست، بلکه شکایت‌ها از رواج سبک بازاری ِ رومی یا حتی گاهی غرب‌زدگی و فرمالیسم است. امروزه معماران زمینه گرایی را نه یک‌ترم ِ آکادمیک که یک مسئولیت حرفه‌ای می‌دانند. این‌ها حکایت از چه دارد؟ تنوع و تعدد پروژه‌هایی که به ورودی جایزه معمار می‌رسد بسیار بیشتر شده. ادامه متن
دقیقاْ چه چیزی یک محیطِ انسان‌ساخت را «خانه» می‌کند؟ چه نوع محرومیت یا خطری قدرت این را دارد که فرد را به ترک خانه‌اش وادارد؟ چگونه یک شخص می‌تواند پس از مهاجرت به اجتماع و سرزمینی غریب، همچنان هویت و ارتباط اجتماعی را احساس کند؟ آیا فرآیند ساکن شدن در یک شهر جدید – هر چقدر هم طولانی- لزوماْ به تشکیل «خانه» می‌انجامد؟ آیا بعد از سال‌ها نزاع، ویرانی، و دوری از سرزمین مادری، امکانی برای بازگشت به «خانه» وجود دارد؟ می‌توان آنچه از دست رفته را باز هم کشف کرد؟ آن هم در مکانی که دیگر قابل تشخیص نیست. ادامه متن
رنگ با بهره‌جویی از توانایی‌اش در برقراری ارتباط ساده و واضح، می‌تواند از فرم یا سبک معماری تاثیرگذارتر باشد. رنگ در معماری قدرت و زبانی را مخصوص به خود دارد که فرم یا سبک بنا فاقد آن هستند. در این متن به بررسی این پدیده در محل اقامت رسمی سران سه کشور پرداخته می‌شود: کاخ سفید در واشنگتون، دی.سی خانه‌ي صورتی (لا کازا رزادا) در بوینس آیرس و خانه‌ی آبی (چیونگ وادئا) در سئول - سه پروژه‌ي شاخصی که رنگ نمای خارجی‌شان بسیار معروف‌تر است تا هر گونه خصوصیت فرمال یا سبکی معماری آنها. ادامه متن
متفکران غربی سال‌هاست که در بستر اجتماعی-اقتصادی ویژه‌ی خود درباره‌ی ارتباط دو مقوله‌ی «معماری» و «سیاست» اندیشیده‌اند و حاصل تأملات‌شان را مکتوب کرده‌اند. بااین‌حال متون اغلب این متفکران تاکنون به زبان فارسی ترجمه نشده است. با عنایت به همین فقدان، در این پرونده کوشیده‌ایم مقالاتی را گردآوری و ترجمه کنیم که هریک از منظری خاص رابطه‌ی «معماری» و «سیاست» را در مرکز توجه خود قرار داده باشند. این مقاله‌ها از ارتباط میان «معماری» و «انقلاب» سخن می‌گویند؛ از سرشت سیاسی معماری می‌پرسند، سیاست را درون روابط کالایی حاکم بر رشته‌ی معماری جست‌وجو می‌کنند، نسبت معماری و سیاست را مسئله‌دار می‌کنند و از چگونگی تولید نظریه‌های سیاسی پیرامون معماری سخن می‌گویند. گرچه بستر اجتماعی خالقان این آثار با ایران تفاوت دارد، نوشته‌های آنان می‌تواند برای جامعه‌ی معماری ایران آموزنده و خواندنی باشد. ادامه متن
نویسنده: ریموند گوس۲ | استاد ممتاز فلسفه در دانشگاه کمبریج مترجم: نیلوفر رسولی | دبیر سرویس «ترجمان» پایگاه رویدادهای معماری در... ادامه متن