بیست و ششم آوریل امسال، سی و دومین سالگرد حادثهی هستهای چرنوبیل بود. در این حادثه، انفجار رآکتور [شمارهی] چهارِ نیروگاه هستهای چرنوبیل[1] در اوکراین سبب مرگِ آنیِ 31 نفر، پخش ابرهای رادیواکتیو در دیگر نقاطِ اروپا و تخلیهی زمینهای اطراف نیروگاه به شعاع نوزده مایل شد. اکنون که ۳۲ سال گذشته است، این منظر را از دو جانب تعبیر میکنند: یکی از جانبِ حدود و ثغور فنون مهندسی، و دیگری هراس و ویرانی. به بهانهی سالگردِ فاجعه و باران رادیواکتیوش، ما گذشته، حال و آیندهی معماری چرنوبیل را بررسی کردهایم، تا سرگذشتِ چشماندازی را که سوخته و ویران شده است اما هنوز ممکن است از خاکستر برخیزد ترسیم کنیم. ادامه متن
انرژی هستهای
تعداد زیاد از شهرهای ژاپن در حال انتقال منابع انرژی خود از شبکههای سنتی تأمین انرژی به منابع محلیتر و... ادامه متن