تهران شهری است که یک توریست غربی را گیج و منگ میکند. زلمزیمبوهای آهن و شیشه که لندن و نیویورک را تسخیر کردهاند در اینجا چندان به چشم نمیخورند و اغلب در گسترهای بِژگون از آجر و بتن محو شدهاند؛ همانطور که معماری گذشتۀ ایران نیز به طرز ملموسی از نظر غایب است. در عوض تهران فرشی است چهلتکه از بزرگراهها، بلوکهای اداری، نقاشیهای دیواری رنگ و رورفته، قصابیهای مزین به لامپهای مهتابی و نئون و البته، مراکز خرید. هیچکس (حتی خود تهرانیها) نمیدانند هویت این شهر چیست و به کدام سو پیش میرود. ادامه متن
مقالات
چطور یادمانهایی بسازیم که باعث شوند جنایتهای گذشتگانمان را به یاد بیاوریم یا فراموش کنیم؟ جنبش ضدیادبود در پی پاسخ به همین سوال شکل گرفت؛ جنبشی که با ضد خاطره و مذمت سروکار داشت نه خاطره و بزرگداشت. این نوشته، دربارهی ضد یادبودها و دلالتهای آنهاست؛ از کته کلوویتز تا ستونی که به تدریج در خاک فرو میرود. ادامه متن
No More Content