ادورادو پریسکو در یادداشتی مشهور در مجلهی ایتالیایی «دوموس» به سال ۱۹۳۴، به معماران ایتالیایی به سبب عجزشان در «باور داشتن به ایدئولوژیهای خاص»[۱] تاخت. داعیهاش این بود که مبارزه با «ضد مدرنیسم» تنها از سنگرِ ثبات مرامی و سبکی ممکن است. اما نفی خودخواستهی هر نوع ایدئولوژی بیش از آنکه بیانگر ضعف و انحطاط باشد، بدل به نقطه قوتی برای کارهای گروه «الاستیکوسپا+۳» شده است. آنان بر اساس فرآیندهای آزمون و خطا، آزادانه روش طراحی تجربی و شخصیای را سر و شکل دادهاند.ادامه متن
پیوسته۵ دی ۱۳۹۵
مقالات104
اگر بزرگترین بنای فرهنگی شهر نباشد، یکی از بزرگترینهاست. معمار آن مهندس صارمی بود و ما کرمانشاهیها از اینکه بعد از مدتها پروژهای را به یک معمار دادهاند خوشحال بودیم؛ چه چیزی بهتر از این که میتوانستیم از این پس ساختمانی را از نزدیک ببینیم که تا قبل از آن آثار معمارش را فقط در مجلهها دیده بودیم. منتظر بودیم، انتظار میکشیدیم همچون اسمی که بعدها روی آن گذاشتند. بالاخره انتظارها به سر آمد و ساختمانش افتتاح شد، اما این بود بنایی که انتظارش را میکشیدیم؟! قرار بود محلی برای جمع شدن باشد، برای مشارکت، حتی برای گرفتن عکس یادگاری؛ از آن جنس ساختمانهایی که اطرافشان همیشه شلوغ است. اما باید پرسید که آیا این ساختمان در تحقق اهداف خود موفق بوده است؟ ادامه متن
«ایتالیا در دست ساخت» عنوان سلسلهنمایشگاههایی است که خانهی فرهنگ ایتالیا اقدام به برگزاری آنها میکند. اولین نمایشگاه از این سلسله، به بررسی آثار استفانو پوجاتی و بنجامینو سروینو با نام «فرم مهم است» تعلق دارد. از خلال آثار این دو معمار، نمایشگاه در پی اکتشاف نقش بنا به عنوان ساختهای فرهنگی و هنری در برابر دو گرایش اقبالیافتهی معاصر است: گرایش کنشگرایانه و مینیمال. اولی بر جنبههای فنی بنا از جمله انرژی تاکید دارد و دومی در گوشهی بیانگری اختصاصات زمینه و بلاغت و فصاحت خلوت گزیده است. ایدهی فرم معمارانه به مثابه بیانی فرهنگی و سیاسی به حاشیههای گفتمان معماری رانده شده است. در این پرونده به معرفی این دو معمار و رویکردها و تحلیل آثارشان میپردازیمادامه متن
نویسنده: شهابالدین تصدیقی | دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران در دانشگاه تهران میگویند سالیِریِ آهنگساز، شهرت بیشتری مییافت اگر با... ادامه متن
نویسنده: محمدرضا پهلوانزاده | کارشناس شهرسازی، دانشگاه یزد هوشنگ سیحون، نقاش، معمار و استاد دانشکدهی هنرهای زیبا، در سال ۱۲۹۹... ادامه متن
دبیرستان دخترانۀ انوشیروان دادگر (یا آنطور که روی تابلوی ورودی آن درج شده، نوشیروان جی تاتا)، بهتنهایی میتواند بخشی از تاریخ یک قرن اخیر ایران (و تهران) را بازنمایی کند: تاریخ احداث آن به سال ۱۳۱۵ بازمیگردد، سبک بهکاررفته در معماری آن شباهت بسیاری با برخی بناهای همدورۀ خود دارد، و البته به دست زرتشتیان بنا شده است. بینیاز از گفتن است که دورۀ حکومت رضاشاه (۱۳۲۰-۱۳۰۴)، برهۀ پا گرفتن باستانگرایی غلیظی بود که، بهواسطۀ میل همزمان حاکمیت و گروهی از اهل فکرِ آن دوره به ایران پیش از اسلام، بهتدریج هواداران فراوانی یافت. بر همین اساس، علاقه به کیش زرتشتی (در وجه اعتقادی) و الگوبرداری از بناهای بهجامانده از آن دوران (در وجه هنری) به یکی از مشخصههای فرهنگی عصر پهلوی اول بدل شد. ادامه متن
در زمانه ایستادگیهای عظیم زندگی میکنیم. ایستادگی در برابر شیوع جلوهگریها، رشد بیرویهی فنون دیجیتال و نیز بازاریابی شهری و شعارهای سطحینگرانهاش. این مقاومت واکنشی است که حمایت نسلهای جدید را با خود دارد. نسلهایی که معماری و گفتمانهایی همچون نوستالژی برای معماریِ شهر را که در اوایل دههی نود از صحنه محو شدند نبش قبر میکنند. از کسانی که با نرمافزار ایلاستریتور تخیلی سترون و منجمد را مثل رمزنگاران طرح میریختند و کسانی که تبلیغ نظریههای سیاسی نیم قرن پیش را برای پیشبرد سناریوهای نامحتمل شهری میکردند، اکنون شاهد بازگشتی به ایدهها، خصائل سبکی و مراجعی هستیم که مشتاقانه سودای مرمت و بازیابی دارند یا دست کم میخواهند در برابر سبکی تحملناپذیر مضحکهی معمارانهای که صورت چهارگوشهی سیارهمان را مخدوش کرده بایستند.ادامه متن
نشست هم اندیشی «جایگاه معماری اسلامی در معماری معاصر ایران» همزمان با هفته هنر انقلاب اسلامی و با حضور جمعی از اساتید معماری کشور و علاقمندان به حوزه معماری، پنجشنبه ۲۳ فروردین ماه در حوزه هنری برگزار شد. در این نشست مهندس علی فروزانفر مدیر مرکز معماری اسلامی حوزه هنری، مهندس عبدالحمید نقرهکار، مهندس عبدالهی، مهندس حاتمیان به بیان مفاهیم و جایگاه هنر و معماری اسلامی در ایران پرداختند. ادامه متن
نویسنده: علی پوررجبی | دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه تهران محمدکریم پیرنیا از خانوادهای نایینی در شهر یزد... ادامه متن
عبدالعزیز فرمانفرمایان بنیانگذار نخستین دفتر « مهندسان مشاور» است. او در سال ۱۲۹۹ در خانوادهای اصیل و صاحبنام به دنیا آمد. پدرش از نوادگان عباس میرزا بود، مادر نیز از خانوداههای بزرگ کرمانشاه. شاید همین جایگاه والای خانوادگی و تمکن مالی بود که او را در زمرهی نخستین معماران تحصیلکرده در اروپا قرار داد. او تحصیلات خود را در سال ۱۳۳۰ در دانشکدهی بوزار به پایان رساند و در همان سال به ایران بازگشت. پس از بازگشت در گاراژ خانهی پدری شروع به کار کرد و چندی بعد در یکی از آتلیههای دانشکدهی هنرهای زیبای دانشگاه تهران، زیر نظر مهندس فروغی به کار و تدریس اشتغال یافت. در همان سالها بود که مسجد دانشگاه تهران را طراحی کرد. ادامه متن
اهمیت لرزاده در بین معماران معاصر ایران در این است که او آخرین نسل از معماران تراز اول ایران است که تحصیلاتش کاملاً در مکتب معماران سنتی بوده و بر علم و عمل معماری همزمان مسلط بوده است. بسیاری از کارهای لرزاده توسعه یا جزییات نمای بناهای استادان دیگر بوده است. هنر لرزاده در این بوده است که اثر خود را بهگونهای با اصل ساختمان ترکیب کرده است که دیگر از آن جداکردنی نیستند. ادامه متن
آکادمی سلطنتی دورفمن، امسال اولین دورهی جایزه سالانهی معماری خود را برگزار میکند. در خبری که در رابطه با فعالیتها و اهداف دفتر آقای تغابنی در این سایت منتشر شده است، توجه ایشان به زمینههای اقلیمی، سیاسی، اجتماعی- فرهنگی پروژهها و همچنین ایجاد راهکارهای معاصر در پاسخ به معماری سنتی ایران از دلایل نامزد شدن دفتر او برای این جایزه برشمرده شده است. ادامه متن