«توسعه زیرزمینی» فضاهای شهری در ابرشهرهای جهان رو به افزایش است. دولت‌های محلی دست‌کم ۶ شهر مطرح دنیا برای کنار آمدن با انفجار جمعیت شهری، به استفاده از فضای بکر و تاریک تراز منفی زمین رو آورده‌اند. در قالب این نوع گسترش فیزیکی که الگوی شهرهای قرن ۲۱ نام گرفته، ۱۰ کاربری شهری ازجمله مراکز تجاری، تفریحی، معابر بزرگراهی و مترو به زیر سطح منتقل می‌شود تا فضای روسطحی برای مسکونی سازی و نیازهای حیاتی شهر آزاد شود. تجربه شهرداری سنگاپور در این مدل شهرسازی بر سرمایه‌گذاری بخش خصوصی استوار است.
دولت‌های محلی کلان‌شهرهای مهم جهان برای حل چالش رو به گسترش «انفجار جمعیت شهری»، یکی پس از دیگری به استفاده از «فضای بکر و تاریک شهر» روی آورده‌اند و در آخرین نمونه، پایتخت سنگاپور که از دو منظر به تهران شباهت دارد، دست به این اقدام زده است. «شهر زیرزمینی»، الگوی توسعه شهرهای قرن ۲۱ محسوب می‌شود که اجرای آن دست‌کم در ۶ شهر مطرح دنیا ازجمله لندن و نیویورک، باعث آزادسازی فضاهای روسطحی و انتقال برخی کاربری‌ها و سازه‌های خدماتی به زیرسطح شهر شده است.
تجربه «شهر زیرزمینی» در کشورها نشان می‌دهد: محدودیت جدی ابرشهرها از بابت کمبود فضا برای توسعه شبکه حمل‌ونقل عمومی و همچنین احداث بزرگراه برای خودروهای شخصی، از طریق احداث معابر زیرسطحی قابل جبران است. هرچند هزینه ساخت شهر زیرزمینی حدوداً ۴ برابر فعالیت عمرانی در روی سطح است اما دولت‌های محلی در جهان با صدور مجوز ساخت‌وساز تجاری و اداری برای بخش خصوصی در زیرزمین، بخش زیادی از هزینه توسعه شهر در تراز منفی را از محل مشارکت سرمایه‌گذاران تأمین کرده‌اند به‌طوری‌که منافع مشترک سرمایه‌گذار و شهرداری در پروژه شهر زیرزمینی منجر به اجرای این طرح عظیم اما حیاتی برای شهرهای متراکم شده است.
در سنگاپور –پایتخت کشور سنگاپور- و همچنین لندن، نیویورک، شانگهای، هلسینکی و مکزیکوسیتی، با ایجاد شهر زیرزمینی، بخشی از ساختمان‌های اداری، مراکز تجاری و فروشگاه‌ها، مراکز ورزشی و زمین‌بازی، پارک، هتل، حمل‌ونقل عمومی، مراکز خدماتی و حتی برج‌های مسکونی، در حال انتقال به زیر سطح شهر است. در اجلاس شهرداران جهان که اخیر در سنگاپور برگزار شد، برای اجرای پروژه «شهر زیرزمینی» در شهرهای متقاضی این طرح، بر دو اصل کلیدی تأکید شد.
اول اینکه، انتقال بخشی از شهر به زیرزمین نیازمند سرمایه‌گذاری حساب‌شده در حوزه سیستم‌های تهویه هوا است و اصل دوم نیز بر «خطای صفر در طراحی کاربری‌های زیرسطحی» خلاصه می‌شود. پروژه‌های ساختمانی در شهر زیرزمینی، «غیرقابل‌برگشت» از بابت تغییر در طراحی و نقشه‌های مهندسی، محسوب می‌شوند، به این معنا که هر نوع خطای محاسباتی و فنی در سازه، امکان اصلاح ندارد.
در این اجلاس که دبیر شورای عالی شهرسازی و معماری ایران نیز شرکت کرده بود، ضمن تشریح جزئیات «شهر زیرزمینی» از جانب دولت سنگاپور، سه توصیه خطاب به شهرداران مطرح شد که مهم‌ترین آن بر «تمرکز در اجرای طرح‌های شهری بلندمدت به‌جای اجرای فعالیت‌های عمرانی زودبازده و بعضاً تبلیغاتی» تأکید داشته است.
[divider]گسترش شهرهای زیرزمینی در دنیا[/divider]
افزایش جمعیت کره زمین و تغییرات جوی آب‌و‌هوا در بسیاری از شهرهای دنیا، دولت‌ها را به تکاپو انداخته است تا در آینده بتوانند به این جمعیت شهرنشین پاسخ دهند. در همین راستا اجلاس شهرهای دنیا (WCS) که ۱۰ ژوئیه در هتل «ماریا بی‌سندز» آغاز شد، شهرداران شهرهای دنیا را دورهم جمع کرد تا تجربیات و راهکارهایشان را برای این مشکل جهانی به اشتراک بگذارند.
درواقع استفاده از فضای زیرزمینی بحثی است که از سال ۲۰۱۳ مطرح‌شده و امروز شهر سنگاپور موفق شده است که سیستم‌های برودتی هتل «ماریا بی» را به زیر زمین منتقل کند. سنگاپور با مساحت ۷۱۰ کیلومترمربع و جمعیت ۴/ ۵ میلیون نفر و حدود ۴ هزار آسمان‌خراش یکی از شلوغ‌ترین کشورهای جهان است.
به همین منظور برنامه‌ای برای ساخت شهر علمی زیرزمینی به مساحت حدود ۱۹۲ هزار مترمربع برای کار و پژوهش ۴۲۰۰ متخصص پیشنهادشده است. این شهر قرار است حدود ۳۰ الی ۸۰ متر زیر سطح زمین‌ساخته شود و آزمایشگاه‌ها و مراکز اطلاعاتی برای صنایع پزشکی و شیمی در آن ساخته شوند.
برای امنیت و استحکام بیشتر پیشنهادشده است که این فضاها به‌صورت حفره‌هایی غار مانند طراحی شوند اما مهم‌ترین مسئله هزینه زیادی است که برای تهویه هوا و انتقال برق و آب به زیرزمین باید پرداخت شود. ساخت هر ساختمان، چهار برابر یک ساختمان معمولی روی زمین هزینه خواهد داشت.
همچنین امکان خطا و حتی تعویض هیچ سیستمی به‌راحتی مانند روی زمین وجود نخواهد داشت. هزینه تقریبی این پروژه را ۹۵۰ میلیون دلار برآورد کرده‌اند. البته در حال حاضر ۱۲ کیلومتر از اتوبان‌های این کشور زیرزمین است و قرار است در محل تداخل این اتوبان‌ها در زیرزمین مراکز خرید، سیستم‌های حمل‌ونقل، پیاده‌روها و حتی مسیرهای دوچرخه ساخته شوند که یک شهر زیرزمینی متصل را ایجاد کنند.
همچنین در برنامه بعدی شهر زیرزمینی می‌خواهند اتاقک‌هایی برای نگهداری مواد بازیافتی بسازند و ۹ گالری برای ذخیره نفت در زیر زمین ساخته خواهد شد که اولین انبار‌های ذخیره نفت در زیرزمین خواهند بود. درنتیجه حدود ۱۵۰ هکتار فضا روی زمین حفظ خواهد شد. وزیر توسعه ملی سنگاپور، لارنس ونگ، در این اجلاس سه محور اصلی برنامهریزی شهری سنگاپور را برای شهرداران دنیا مشخص کرد.
به گفته او این تغییرات در قدم اول نیازمند برنامهریزی طولانی‌مدت و اجرای اصولی است و در دنیای امروز که جامعه و فرهنگ رسانه‌ای انتظار نتیجه‌ای زودهنگام را دارند، این امر کمی مشکل است. یکی از برنامه‌های موفق و طولانی‌مدت سنگاپور، باغشهرها بودند که به‌تمامی طبقات اجتماعی حس برابری استفاده از فضای سبز را می‌دهند.
نوآوری پیوسته، تحقیقات و توسعه، قدم دوم پیشروی در این برنامه‌ها است. درواقع مردم باید بکوشند تا نقاط ضعف سرزمینشان را به قوت تبدیل کنند؛ مانند ساخت بندرگاه‌های شناور بر سطح دریا و جابه‌جایی سیستم‌های سرمایشی به زیرزمین برای استفاده بهینه از فضا و انرژی و درنهایت استفاده از خودروهای خودکار در حمل‌ونقل. قدم سوم مشارکت سهامداران در ساخت همگن شهر است.
مانند زمانی که مردم از روستا‌ها به شهر آمدند و دولت سنگاپور با ساخت آپارتمان‌هایی مناسب و در یک سطح رفاهی تلاش کرد همبستگی اجتماع را حفظ کند و تابه‌حال نیز در این زمینه موفق عمل کرده‌است.
[divider]شهرهای زیرزمینی جهان[/divider]
در مکزیکوسیتی قانونی وجود دارد که هیچ ساختمانی بیش از ۸ طبقه نمی‌تواند ساخته شود. به همین دلیل یکی از معماران طرحی را ارائه کرد که ساخت برج را معکوس می‌کند و همان فضاها را مانند یک هرم برعکس در داخل زمین به‌وجود می‌آورد و درنتیجه برای حدود ۵ هزار نفر فضای زندگی و کسب‌وکار به‌وجود می‌آید.
این طرح ۳۰۰ متر درون زمین رفته است و سقف این فضاها برای بهره‌گیری از نور روز شیشه‌ای هستند.
در شانگهای قرار است هتلی ۱۰۰ متر زیرزمین با ۱۹ طبقه و ۳۸۰ اتاق، در مجاورت یک معدن نیمه‌کاره در دل کوه ساخته شود. سقف هتل به قله کوه می‌رسد و تنها یک نمای آن قابل‌دیدن است و نمای دیگر آن در دل کوه است. در هِلسینکی پایتخت فنلاند، به خاطر سرمای زیاد، مقامات دولتی در سال ۲۰۱۱ تصمیم به ساخت شهر زیرزمینی گرفتند.
در سال ۲۰۱۴ حدود ۴۰۰ مکان زیرزمینی شامل مراکز خرید، زمین‌های یخی، ۵۰ متر استخر و زمین تنیس ساخته‌شده بودند.
در نیویورک نیز تا سال ۲۰۱۸ پارکی در زیرزمین ساخته خواهد شد که مردم با یک قطار می‌توانند به این مکان بروند. در این پارک عمومی با بهره‌گیری از انرژی خورشیدی، گیاه خواهند کاشت و زیرسطح زمین از طبیعت سبز بهره خواهند برد. لندن نیز سعی دارد تا ایستگاه‌های پر از لوله‌های زیرزمینی‌اش را که متروکه هستند به فضاهای عمومی تبدیل کند. ساخت زمین‌های بازی، فروشگاه، دفتر کار و باغ و پارک‌ها ازجمله مکان‌هایی هستند که در این طرح عنوان‌شده‌اند.
الگوی شهرهای زیرزمینی اخیراً ا ز جانب تعدادی از استادان شهرسازی و معماری دانشگاه‌ها به شهرداری تهران پیشنهاد شد.
[divider]شهرهای زیرزمینی ایران[/divider]
در ایران نیز سال‌ها قبل به دلایل مختلف مانند شرایط آب‌وهوایی نامطلوب (گرما و سرمای شدید) یا در امان ماندن از حمله دشمن، شهرهای زیرزمینی ساخته‌شده بودند که امروزه به دست فراموشی سپرده‌شده‌اند، مانند شهر زیرزمینی کاریز در کیش، شهر زیرزمینی سامن در ۱۵ کیلومتری ملایر در استان همدان و شهر زیرزمینی نوش‌آباد در کاشان. تاکنون شهر زیرزمینی نوش‌آباد بسیار موردبررسی قرار‌گرفته است و گردشگران نیز می‌توانند از این شهر بازدید کنند.
شهر نوش‌آباد با قدمت ۱۵۰۰ سال، پاِیتخت انوشیروان پادشاه ساسانی است که در ۱۰ کیلومتری کاشان قرار دارد. این شهر در زیر بافت قدیم شهر شکل‌گرفته است. این شهر زیرزمینی از عمق چهار متری از سطح خیابان آغازشده و تا عمق ۱۶ متری ادامه پیداکرده است و با توجه به شواهد موجود، مساحت آن چهار کیلومترمربع تخمین‌زده شده است.
سیستم تهویه شهر زیرزمینی از طریق کانال‌هایی بوده که در طبقه اول و روی سطح زمین ایجادشده بودند. چاه‌های ارتباط‌دهنده طبقات، علاوه بر عملکرد عبور و مرور، باعث جریان یافتن هوا در طبقات پایین نیز می‌شدند. درواقع دسترسی به این فضاها، به دلیل قرار گرفتن در زیر زمین، تدافعی و پناهگاه بودن این شهر از طریق یک چاه و کانال باریک و کوتاه به ارتفاع ۳ الی ۵ متر امکان‌پذیر بوده است.
روشنایی فضا به‌وسیله پیه‌سوزهای سفالی و آب مصرفی اهالی از پایاب‌ها و قنات‌ها تأمین می‌‌شده است. این مجموعه به‌صورت دستکن زیر بافت شهرنوش آباد به‌صورت مجموعه‌ای از اتاق‌ها، راهروها، چاه‌ها و کانال‌های متعددی در ۳ طبقه و در دو سطح افقی و عمودی ساخته‌شده است.
غیر از ورودی اصلی، ارتفاع تمام قسمت‌ها بین ۱۷۰ تا ۱۸۰ سانتیمتر است. در دهانه هر چاهک تعدادی قلوه‌سنگ و یک تخته‌سنگ به‌اندازه دریچه چاه‌ها دیده می‌شود که در مواقع خطر یا ورود هوای آلوده یا دود به طبقات با تخته‌سنگ دریچه را مسدود می‌کردند.
منبع:
[button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” ]دنیای اقتصاد[/button]