ریورلند دبی، آخرین پارک موضوعی امارات متحده‌ی عربی است که به تازگی افتتاح شد. رودخانه‌ای از آب سبز دریا به طول نیم مایل از ۴ منطقه می‌‌گذرد که ساختمان‌هایشان مکان‌ها و اعصار متفاوتی را برای مخاطب زنده می‌کنند: فرانسه قرن ۱۷، فرانسه اواخر قرن ۱۹، هند مستعمره و امریکای دهه‌ی ۵۰ میلادی. در بازسازی این دوره‌های تاریخی سعی شده تصویری دوست‌داشتنی و زیبا از آنها ارائه شود، بنابراین ویژگی‌های منفی آنها حذف‌شده است. مراکز خرید فراوان و رستوران‌های بسیار و همچنین هتلی با تم پلینزیایی برای کسانی که مایل به اقامت شبانه باشند در این پارک تعبیه‌شده است. ورودی خود پارک رایگان است گرچه برای ورود به بعضی قسمت‌ها مانند لگولند بلیت لازم است.
انتخاب‌های فرهنگی و تاریخی عجیب، حس اپکات[۱] گونه و رایحه‌ی مصرف‌گرایی، ریورلند دوبی را بیشتر به یک کاریکاتور شبیه کرده است. این پارک پروژه‌ی مبتذل دیگری در دبی است که با استفاده از زیاده‌روی و تقلبی بودن، سعی می‌کنند توجه‌ها را به خود جلب کنند تا تجارت خود را رونق بدهند.
گرچه ریورلند دبی حرف‌های دیگری هم برای گفتن دارد. مثل‌اینکه چگونه اقتصاد امارات چشم‌انداز خود را از طریق ساخت‌وساز مستمر فضاهای تفریحی شکل می‌دهد. کوین میچل، استاد معماری دانشگاه آمریکایی شارجه دراین‌باره می‌گوید: «ریورلند بخشی از راهبرد وسیع‌تر دبی برای جذب گردشگران منطقه‌ای است- راهبردی که تعداد زیادی از محیط‌های موضوعی دیگر را مانند تفرجگاه جمیره به وجود آورده است.»
فضاهایی مانند پارک موضوعی ریورلند، بخشی از تلاش‌های دبی برای تنوع بخشیدن به اقتصادش برای کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی است. هدفی که همه‌ی کشورهای ثروتمند حاشیه خلیج‌فارس در سر دارند. دبی از این نظر از همه موفق‌تر بوده است. میزان استفاده دبی از درآمدهای نفتی در مقایسه با ابوظبی که ۹۴ درصد نفت امارات را استفاده می‌کند اندک است؛ بنابراین دبی بر روی منابع درآمدی دیگر مانند گردشگری، مسکن و مستغلات و حمل‌ونقل دریایی بین‌المللی تمرکز کرده است.
این تمرکز زیاد بر گردشگری و سرمایه‌گذاری خارجی به این معناست که وقتی بحث از ساخت پروژه‌های زرق‌وبرق دار می‌شود مردمی که به‌صورت دائم در دبی زندگی می‌کنند، از معادله حذف می‌شوند. البته شاید از آنها برای ساختن این پروژه‌ها یا کار کردن در آنها استفاده شود ولی نفع عمومی آنها در نظر گرفته نمی‌شود. کارگران خارجی حدود ۹۰ درصد جمعیت ساکن دبی را تشکیل می‌دهند که اکثرشان آسیایی هستند. اکثر آنها هنوز پایشان را به چنین پارک‌هایی نگذاشته‌اند. پارک‌هایی که بیشتر برای توریست‌ها، اماراتی‌ها و مهاجرین ثروتمند غربی ساخته‌شده‌اند با رستوران‌هایی که سوشی در آنها سرو می‌شود و یا مراکز فروش ابزارهای پیشرفته.
در مقابل این فضاهای مجلل، ساکنان محلی و اکثریت فضاها قرار دارند که کمتر در رسانه‌ها نشان داده می‌شوند، مانند بخش‌هایی قدیمی‌تر و ارزان‌تری مثل کرامه و استوا که مناظری مانند آپارتمان‌ها و مغازه‌های هم کف را تشکیل می‌دهند.
کوین میچل می‌گوید: «این نوع فضاهای روزمره هستند که درنهایت هویت اصلی دبی و آنچه این شهر واقعاً هست را تعیین می‌کنند نه بناهای شاخص دبی و پارک‌های موضوعی آن.» این بناهای ساده و معمولی هستند که در بلندمدت نقش اصلی را در تعیین هویت دبی بازی خواهند کرد.
[۱] نام پارک موضوعی معروفی در فلوریدای امریکا که متعلق به کمپانی دیزنی‌لند است.
منبع: [button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”http://www.citylab.com/”]Citylab[/button]
