مترجم: محمدصادق یوسف‌زاده/ دبیر سرویس «آمایش سرزمین»
مؤسسه بروکینگز در گزارشی مرفه‌ترین نواحی شهری جهان را منتشر کرده است. داده‌های مربوط به تولید ناخالص داخلی این نواحی که در این گزارش آمده، حاوی اطلاعات بسیار ارزشمندی است. بازهم نواحی شهری ایالات‌متحده رده‌های بالی رده‌بندی را به خود اختصاص داده‌اند و ۹ رتبه‌ی اول را از آن خودکرده‌اند. سن‌خوزه با ۹۱۴۰۰ دلار رتبه‌ی اول سرانه‌ی تولید ناخالص داخلی (GDP) بر اساس برابری قدرت خرید(PPP) را کسب کرده است. این ناحیه‌ی شهری در رتبه‌بندی سال ۲۰۱۴ رتبه‌ی سوم و در ۲۰۱۲ رتبه‌ی دوم را کسب کرده بود. ده شهر اول جهان شامل شهرهایی است که نسبتاً تراکم جمعیت شهری کمی دارند مانند سن خوزه( مرکز جهانی نوآوری در فناوری اطلاعات، سیلیکون ولی).
در سال ۲۰۱۵ سن‌خوزه توانست نهایتاً از هارتفورد که در دو گزارش قبلی مقام اول را به دست بیاورد، پیشی بگیرد.
ناحیه‌ی شهری سنگاپور با سرانه‌ی تولید ناخالص داخلی ۸۴۰۰۰ دلار از رتبه‌ی ۱۴ خود را به رتبه‌ی بین سن‌خوزه و هارتفورد رسانده است. ناحیه‌ی شهری هارتفورد که در لیست ۲۰۱۲ اول و در لیست ۲۰۱۴ دوم بود، در لیست جدید با ۸۴۰۰۰ دلار سرانه‌ی GDP به رتبه‌ی سوم سقوط کرده است. سان‌فرانسیسکو از رتبه‌ی نهم در سال ۲۰۱۴ به رتبه‌ی چهارم صعود کرده است با سرانه‌ی GDP 80600 دلار. بوستون هم با سرانه‌ی ۷۷۷۰۰ دلار از رتبه‌ی چهارم به رتبه‌ی پنجم سقوط کرده است. شهرهای بعدی لیست ده‌تایی عبارت‌اند از سیاتل، هوستون، واشینگتن، نیویورک و لس‌آنجلس.
در ده شهر بعدی شهرهای آمریکایی کمتری وجود دارند. رتبه‌های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ به ترتیب متعلق به شهرهای زوریخ، پرث (استرالیا) و مونیخ است. پاریس که معمولاً به‌عنوان شهری جهانی ارزیابی می‌شود در جایگاه ۱۷ قرار گرفته است. استکهلم هم‌رده‌ی ۱۹ را به خود اختصاص داده است. ۵ شهر آمریکایی در ده شهر دوم شامل پورتلند (۱۴ ام)، سن‌دیگو (۱۶ ام)، سینت پل-مینیاپولیس (۱۷ ام)، دالاس‌فورت وورث (۱۸ ام) و دنور (۲۰ ام).
۳۰ شهر از ۵۰ شهر مرفه جهان در ایالات‌متحده، ۱۶ شهر در اروپا، دو شهر در استرالیا و دو شهر هم در شرق آسیا قرار دارند.
مثل همیشه، این رتبه‌بندی موجب تعجب کسانی شده است که معمولاً این‌گونه گزارش‌ها را دنبال نمی‌کنند. مثلاً لندن که معمولاً رقابت شانه به شانه‌ای با نیویورک به‌عنوان قوی‌ترین شهر جهانی دارد، در رتبه‌ی ۳۵ام این لیست و درست پشت سر شهر کولومبوس اوهایو قرارگرفته است. توکیو، بزرگ‌ترین ناحیه‌ی شهری دنیا در رتبه‌ی ۶۰ ام پشت سر شن‌زن چین قرارگرفته است. تورنتو، مهم‌ترین شهر کانادا در رتبه ۳۵ام پشت سر سن آنتونیو قرارگرفته است. سیدنی، بزرگ‌ترین شهر استرالیا در جایگاه ۴۷ ام پشت سر سنت‌لوئیز و بالاتر از دترویت قرارگرفته است.
گزارش مؤسسه‌ی بروکینگز اطلاعات بسیار بیشتری ازآنچه در بالا بدان اشاره شد دربر دارد. به‌عنوان‌مثال شاخص بهرهوری نیروی کار که از تقسیم GDP بر تعداد نیروی کار به دست می‌آید نشان می‌دهد که سن‌خوزه در این مقوله هم‌رتبه‌ی اول را دارد و ۹ شهر این لیست هم آمریکایی هستند. تنها شهر غیر آمریکایی در این لیست دونگوان چین است، یکی از کمتر شناخته‌شده‌ترین نواحی شهری جهان که بین هنگ‌کنگ و شن‌زن واقع‌شده است.
این گزارش همچنین دربردارنده‌ی شاخص‌های دیگری همچون رشد اقتصادی، خوشه‌های تجاری بین‌المللی، نوآوری، استعداد نیروی انسانی و زیرساخت‌های ارتباطی (هر مقوله توسط شاخص‌های ترکیبی سنجیده شده است).
[divider]بیشترین بهرهوری در کم تراکم‌ترین مناطق[/divider]
دیدگاه غالب معمولاً این است که بهرهوری و نوآوری با مناطق متراکم شهری مرتبط است. داده‌های امسال مؤسسه بروکینگز نقض آشکار چنین ادعایی است. سن‌خوزه که صدرنشین شهرهای جهان در سرانه‌ی تولید ناخالص داخلی و بهرهوری نیروی کار قرار دارد، همان‌طور که در مدل بخش شهر (شکل ۳ و ۴) نشان داده‌شده، تقریباً تمامش حومه‌ی شهری است.
پرتراکم‌ترین ناحیه شهری در میان ۱۰ شهر برتر جهان در شاخص سرانه‌ی GDP، سنگاپور است که تنها شهری است که تراکمش از متوسط ۳۰ شهر اول جهان بیشتر است. همه‌ی شهرهای آمریکایی حاضر در لیست تراکمی کمتر از سنگاپور، متوسط تراکم شهرهای برتر و کمتر از شهرهای چینی و اروپایی لیست دارند. مرفه‌ترین شهرهای آمریکایی، پایین‌ترین حد تراکم را در بین شهرهای مرفه جهان دارند.(شکل ۶)
منبع: [button color=”white” size=”normal” alignment=”none” rel=”nofollow” openin=”samewindow” url=”http://www.newgeography.com/content/005473-world-s-most-affluent-areas-dominated-low-population-densities”]newgeography[/button]
